Wat blijft er voor een groep als Reigning Sound nog over nadat deze met Too Much Guitar reeds de gitaarplaat der gitaarplaten heeft gemaakt en dat concept met platen als Home For Orphans en Love And Curses nog in rustigere en meligere versies heeft uitgerokken? Greg Cartwright zag er heil in om met Coco Hames van The Ettes een tweeslachtige versie van Reigning Sound uit de grond te stampen. Het resultaat is The Parting Gifts.
De verwijzing naar afscheidscadeau’s in de groepsnaam verraadt eigenlijk al heel veel over The Parting Gifts. Cartwright is de André Hazes-achtige snik in zijn stem namelijk nog altijd niet kwijt en aangezien Strychnine Dandelion weer net als de Reigning Sound-platen veelal over breuken en de pijnlijke kant der liefde handelt, kan er weer flink wat gehuilebalkt worden. Het grote verschil met Reigning Sound is echter dat u deze keer geen hele plaat lang enkel naar het geklaag van een gebroken man hoeft te luisteren, maar dat het verhaal nu eveneens een vrouwelijke kant heeft. That’s right! Vrouwen hebben naar het schijnt eveneens gevoelens en hiervan probeert Hames ons aan de zijde van Cartwright te overtuigen!
Dat een dergelijke nieuwe samenwerking tot frisse, unieke resultaten leidt, hoeft niet te verwonderen. Opener “Keep Walkin’” klinkt zonder Hames’ zang weliswaar nog als een eenvoudige update van Reigning Sound, maar met “Bound To Let Me Down” krijgt u van The Parting Gifts toch iets op uw bord wat Reigning Sound u niet kon geven: een nieuw soort magie en dat in de vorm van twee met elkaar brekende lovers die samen de neergang van hun relatie bezingen. Met rake flarden tekst als “She’s got a strange disposition and I don’t want to leave her, but I will have to…” anticipeert een melancholische Cartwright immers perfect op de breuk.
Daarop beantwoordt Hames hem vervolgens met het June Carter-achtige “My Mind’s Made Up”. Met bijtende woorden als “My mind’s made up, I’ve had enough, I’m getting outta town!” rijt zij Cartwrights wonden nog verder open zoals alleen een vrouw dat kan. Hiermee doet het plaatje inhoudelijk denken aan Fleetwood Macs echtscheidingsplaat Rumours, al heeft de groep muzikaal gezien ongetwijfeld meer raakpunten met beheerste, rustige nineties rockgroepen als Tindersticks en The Walkabouts.
Hiermee is Strychnine Dandelion echter nog maar pas begonnen, want er volgen nog veel meer conceptvoedende nummers. Over vrouwelijke wispelturigheid bijvoorbeeld, in het geheel door Hames ingezongen “Born To Be Blue”. Of wat dacht u van “Staring”, een nummer waarin Cartwright haar tevergeefs tot mannelijke rationaliteit probeert aan te sporen? Maar het onbetwiste hoogtepunt is “I Don’t Want To Be Like This”, een nummer waarin Cartwright met het sombere stukje tekst “Life is strange, even some good people change…” werkelijk alles in vraag stelt.
Niet dat er op Strychnine Dandelion totaal geen plaats is voor luchtigheid. Het minder typische “My Mind’s Made Up” is muzikaal gezien al een luchtig moment, maar vooral het passionele “Hanna” en het triviale “Sleepy City” kunnen als inhoudsloze nummers beschouwd worden waarmee het vooral de bedoeling was om Cartwrights en Hames’ talent in de verf te zetten. Niet dat het stoort, want nog voordat u de kans krijgt om eraan te wennen, komen er met nummers als “Don’t Hurt Me Know” of “This House Ain’t A Home” weer nieuwe wolken bovendrijven.
Hoe dan ook, Strychnine Dandelion is een plaat die blijft hangen en die duidelijk maakt dat er voor Cartwright nog altijd leven na Reigning Sound is. Toegegeven, The Parting Gifs is een net salonfähigere groep dan Reigning Sound, maar dat was Reigning Sound na Compulsive Gamblers eveneens en uiteindelijk heeft niemand het zich beklaagd. Neemt u het ons dus vooral niet kwalijk dat wij Cartwright met de nieuwe impulsen nog veel geestdrift toewensen!
