Zes jaar. Zo lang is het alweer geleden dat we nog iets van John Cale hoorden. Maar daar is hij dan plots terug met een EP die toepasselijk Extra Playful werd gedoopt. Niets nieuws onder de zon, gewoon kwaliteit op het vertrouwde niveau.
Hij gaat ondertussen richting de zeventig, maar daar is op deze nieuwe EP weinig van te merken. Net als recente platen HoboSapiens en BlackAcetate bruist Extra Playful van leven; dit is niet het werk van een bezadigd man, maar van iemand die gretig nieuwe vormen verkent. Al is een eerste kennismaking aanvankelijk wat ontgoochelend: waar voormelde platen een nieuw geluid in het werk van het voormalig Velvet Undergroundlid brachten, lijkt deze EP na zes jaar pauze niet meer dan een voortzetting. Een soort achteloos “waar waren we ook alweer gebleven?”
Bij stevige rock, zoals we die van Cale van tijd tot tijd krijgen te horen sinds de jaren zeventig. Toegankelijk, dat wel; we zouden bijna het woord ‘pop’ in de mond durven nemen bij de “oh-oh-oh”s van opener “Catastrofuk”; gestrumde gitaar krijgt distortion mee, refreintje er over, en hop. Té gemakkelijk, bijna, voor deze man. Maar ook “Whaddya Mean By That” gaat op dat elan verder.
En eigenlijk is daar niets mis mee. Zo kan een EP die speelsheid in de titel voert alleen maar klinken. Maar dan maakt Cale een scherpe bocht en krijgen we “Hey Ray”, een parlando-track over een triphopbeat. Plots zitten we op ander terrein: beetje bluesy, ratelende percussie, schurende gitaar. Tekstueel is het maar een vreemd ratjetoe, een herinnering aan de jaren zestig die met zijn opgesomde jaartallen vooral als een onnozel aftelrijmpje aandoet. En die break met dat “The Americans are coming; oh shit!/The British are coming; not again!”? Te flauw voor woorden.
Dan gaat het Franse “Pile à l’heure” er beter in. Zelfde sfeer, maar de Franse tekst en de door een zware filter gestuurde stem klikken hier mooi in elkaar; ’t is pure triphop van een vroeg jaar — niets origineels, maar well done. “Perfection”, als afsluiter, is uiteindelijk misschien wel de beste track. Alweer een laidback, basgedreven geluid, maar wel een knappe song die voortdurend door een wat balsturige gitaar wordt ondermijnd.
Extra Playful is een plaat om wat ongemakkelijk naar te staren, weifelend tussen “God, ja” en “Bwaja”. Zelden zullen de momenten zijn dat we dit spontaan uit de kast zullen trekken — we hebben wel betere John Caleplaten voor als we in zo’n mood zijn — maar er is ook geen moord gepleegd; het is nog altijd van een niveau dat mindere goden hem zullen benijden. De enige mogelijke conclusie is dan ook: Cale maakt nog steeds goeie muziek en schept er nog altijd zijn plezier in. Wie zijn wij dan om die pret te vergallen? Extra Playful toont een Cale die het nog niet verleerd is. Laten we dus maar gewoon benieuwd uitkijken naar wat hij nog in zijn mouw heeft zitten voor een volgende langspeler.
