Niemand die er in feite nog op aan het wachten was, maar Tom
Hanks vond onlangs eventjes – tussen het produceren van de
elvendertig projecten die zijn naam dragen door – alsnog de tijd om
een nieuw filmpje te regisseren; zijn tweede na ‘That Thing You
Do!’ uit 1996. En dat verkleinwoord “filmpje” is niet zomaar
gekozen – wij wikken onze woorden, meneer – want ‘Larry Crowne’,
een verkwikkende ode aan de werkende mens annex love story
voor mensen met een midlife crisis, is een totaal nietszeggende,
maar op zijn beste momenten wel behoorlijk schattige komedie
geworden. En die mogen er ook al eens zijn.
Tom Hanks neemt meteen ook de titelrol voor zijn rekening: Larry
Crowne is een ouder wordende bediende in een supermarkt die op een
dag totaal onverwacht op straat wordt gezwierd omdat hij nooit een
universiteitsdiploma heeft gehaald en dus nul komma nul
groeipotentieel heeft. Om zich terug te kunnen verkopen op de
arbeidsmarkt, schrijft Larry zich dus maar in voor enkele
universiteitscursussen die focussen op economie en communicatie.
Met de hulp van een springerige medestudente (Gugu Mbatha-Raw)
wordt hij ook nog eens compleet gerestyled en – omdat Tom Hanks
nergens kan komen zonder het in zijn broek te voelen kriebelen –
gaat hij in een moeite door achter zijn bevallige professor (Julia
Roberts) aan. Ondertussen probeert hij zijn leven weer op orde te
krijgen.
‘Larry Crowne’ probeert krampachtig om enerzijds een observatie
te zijn van de moeilijkheden waar gewone mensen mee worstelen
tijdens de economische crisis, en anderzijds een soort hart onder
de riem voor diezelfde lieden, dat laat zien dat alles mogelijk is
met genoeg positiviteit, zelfvertrouwen en eerlijk, hard werk.
Combineer dat met het feit dat Larry gespeeld wordt door een
perfect geföhnde, gebleachte tanden gewillig bloot lachende rijke
stinkerd en de prent kan voor veel mensen wel eens een bitter
nasmaakje hebben. In de poen zwemmende A-listers die zich wagen aan
sociaaleconomische thema’s, het is en blijft iets waar een luchtje
aan zit; herinner u bijvoorbeeld die Mexicaanse werkersrevolutie
uit ‘Ocean’s Thirteen’. ‘Larry Crowne’ is door en door Amerikaans
entertainment, en dat zal voor veel mensen wel genoeg zijn om ‘m
uit te spuwen. Maar onder dat hypocriete laagje sociale commentaar,
zit een komedie die wel eerlijker aanvoelt dan de meeste van z’n
soortgenoten. Vreemd.
Want hoewel Tom Hanks eigenlijk geen hol te zeggen heeft over de
Amerikaanse crisis, slaagt hij er wel in om van zijn personages
sympathieke, menselijke wezens te maken, eerder dan de
bordkartonnen bimbo’s die het genre normaal bevolken – je herkent
ze aan hun ook bij het opstaan perfect opgemaakte gezicht, stellige
overtuiging dat het leven pas geslaagd is met een ring aan je
vinger, en de mening dat Katherine Heigl echte vrouwen
representeert omdat ze “wat steviger” is. Totaal fake
clichés dus, die eten wat ze eten en houden waar ze van houden
omdat marktonderzoek heeft uitgewezen dat een hippe, sympathieke
vrouw zich zó, en niet anders, hoort te gedragen. ‘Larry Crowne’ is
geen ‘Blue Valentine’ – bijlange niet – maar je hebt ook nergens de
indruk dat je naar een verfilmde statistiek zit te kijken van wat
aanslaat bij welke doelgroep.
Je ziet dat bijvoorbeeld doordat de hoofdpersonages niet 100%
perfect zijn. Tom Hanks speelt een toffe pee, maar wel een die zich
zichtbaar aangetrokken voelt tot een piepjonge studente en die er
geen graten in ziet om een getrouwde vrouw binnen te draaien. Julia
Roberts is dan weer een stevig aan de fles zittende vrouw die haar
man allang heeft opgegeven als een lost cause, en ook in
haar werk de apathie zelve belichaamt. Die details worden niet
bepaald beklemtoond, maar doordat de personages wel degelijk
problemen en defecten hebben, komen ze net iets geloofwaardiger
over. Ook nevenpersonages en plotstructuur wijken net dat ietsje
meer af van de standaardformule dan gewoonlijk. Alweer: ’t is niet
dat ‘Larry Crowne’ experimentele cinema is, maar er werd duidelijk
meer moeite in gestoken dan in rommel als ‘The Bounty Hunter’, ‘The
Rebound’ of ‘Bride Wars’.
Zeker met de lichtjes plezierige scooter-scènes mikt Hanks als
regisseur vooral op een voorzichtig gevoel van fun; ‘Larry Crowne’
is het soort komedie dat eerder probeert om een glimlach op je
gezicht te zetten, dan om je te doen brullen. En die aanpak werkt
wel. De acteurs – Hanks op kop – doen hun ding en weten grotendeels
te charmeren. Dat ‘Larry Crowne’ ondertussen wel een redelijk foute
subtekst heeft en dat er nergens écht buiten de lijntjes wordt
gekleurd, heeft veel mensen tegen de borst gestoten. Maar in
tegenstelling tot wat de vernietigende Amerikaanse recensies doen
vermoeden is dit wel degelijk, euh degelijk entertainment. Al had
Hanks’ doodbrave regie wel net een tikkeltje swingender gemogen.
Een mens kan niet alles hebben.
