Tom Hanks zal het jaar 2022 misschien niet licht vergeten. De ‘chouchou’ van Hollywood – noem hem gerust de James Stewart van onze generatie – werd maar liefst drie maal genomineerd voor een ‘Razzie’ (The Golden Raspberry Awards belichten elk jaar het slechtste wat de cinema te bieden had) voor zijn prestaties in Robert Zemeckis’ live-action Pinocchio (als Geppetto) en in Baz Luhrmanns’ Elvis (als Colonel Tom Parker). In A Man Called Otto mag hij een aangedikt accent gelukkig achterwege laten en zijn tanden zetten in een personage dat de valkuilen van een karikatuur makkelijker kan vermijden.
Daar is ook meteen het meeste mee gezegd, want ondanks Hanks’ degelijke spel blijft A Man Called Otto een zoveelste overbodige remake waarin de best werkende elementen uit het origineel (het Zweedse A Man Called Ove van Hannes Holm, gebaseerd op het boek met dezelfde titel) overgoten worden met een flauwe Hallmark-achtige saus om het grote publiek toch maar mee te hebben.
Hanks speelt een norse, oude man die zich na de dood van zijn echtgenote aan alles en iedereen lijkt te ergeren en de zin van het leven niet meer inziet. In de eerste scène gaat Otto meteen in discussie met een kassabediende van een bouwmarkt over het aanrekenen van te veel touw dat uiteindelijk moet dienen voor het maken van een strop waarmee een eerste mislukte zelfmoordpoging van een hele reeks in gang wordt gezet. Ook wie de originele versie niet kent, zal het verdere verloop van de prent al van mijlenver zien aankomen. Want natuurlijk zal het hoofdpersonage – onder impuls van de goedhartige mensen rondom hem – ergens tijdens de film langzaam tot inzicht komen en een transformatie ondergaan van ‘grumpy old man’ tot geliefde buurman (onder andere Clint Eastwoods’ stroperige Gran Torino en het toch wel betere St Vincent van Theodore Melfi bedienden zich van een gelijkaardige narratieve insteek).
Regisseur Mark Foster (Quantum Of Solace, World War Z, Finding Neverland) weet uiteindelijk weinig nieuws toe te voegen aan de Zweedse versie en vijlt de scherpe kantjes iets te ijverig weg. Hannes Holms’ Ove werkte nog aanstekelijk dankzij de typisch gitzwarte en droge Scandinavische humor waar (toegegeven) de doorsnee Amerikaan zich misschien minder in thuis voelt. Het is dus Fosters’ goed recht om de toon dan bij te schaven, maar hier voelt het dermate geforceerd aan dat het lijkt alsof onze perceptie van Hanks als ideale ‘everyman’ een noodzakelijk vertrekpunt moet vormen om de beladen thematiek van weloverwogen zelfdoding en rouw te verzachten. Het goede nieuws is dat Hanks nog steeds bewijst dat hij een excellente komische timing bezit (let op zijn subtiel denigrerende blik als een buurman zich voorstelt als IT’er) en de loslippige buurvrouw Marisol (uiterst sympathiek gespeeld door Mariana Treviño) hem onderhoudend weerwerk biedt.
Het zijn kleine lichtpuntjes in een prent die vooral een eigen smoel mist en vormelijk meer raakpunten heeft met een jaren ’90-sitcom dan met een bioscoopfilm. De camera weet immers op geen enkel moment iets te registreren dat de middelmaat overstijgt en dan zijn er nog de met vaste regelmaat ingelaste flashbacks naar een jonge Otto (harkerig ingevuld door Toms’ zoon Truman Hanks) die enkel lijken te bestaan om het sentiment nog wat meer aan te dikken. De risicoloze manier waarop de moraal wordt voorgeschoteld voelt daardoor extreem geveinsd aan, en dat is natuurlijk zelden een teken van goede cinema.
