To smother. Verstikken. Het is niet alleen een prachtig woord, in het geval van de nieuwe plaat van Wild Beasts is het ook een verdomd toepasselijke titel. Want waar de band je vroeger met zijn barokke uithalen zonder boe of ba de kop insloeg, presenteert de groep nu een verraderlijk zacht geluid met stekeltjes dat je met open armen verstikt en naar adem doet happen.
Voor een band die van in het begin al een opzichtig geluid had, is Smother nog altijd een verrassende stap weg van toegevingen. Debuut Limbo, Panto stond bol van de pathetiek en theatrale spreidstanden waarbij niet zozeer hun barokke geluid, maar vooral frontman Hayden Thorpes stemuithalen, evenveel asgrauwe grom als gillende falset, de grootste splijtzwam was: de ene gruwde ervan (ook wij behoorden nog tot die categorie, eerlijk gezegd), de ander kon er maar niet genoeg van krijgen. En terwijl bejubelde opvolger Two Dancers schaafde aan dat geluid tot er vooral funky art-rock overbleef die de lichtste zweem van popgevoeligheid had, werd de barokke chaos gewoon verinwendigd: vocale en muzikale uithalen als het huppelende “All The King’s Men” werden tot een minimum beperkt, en de geweldig dromerige rock onthulde pas echt zijn geheimen als je jezelf toeliet in hun wereld te stappen. Of hoe een knaller als “This Is Our Lot” je plots bij het nekvel kon grijpen en zowaar akelig werd.
Dat is nu niet anders. De storm in Thorpes stem is gaan liggen en het geluid klinkt aanvankelijk een pak electronischer, bedeesder en zowaar sensueel. De zijdezachte single “Albatross” bloeit vanuit enkel zachtjes getik open naar een magnifiek refrein, en je vraagt je af waar de angel in die pot honing verstopt zit. Maar vergis je niet: waar Smother in zijn subtiele, symfonische parels misschien de sprong in Wild Beasts’ donkere wereld vergemakkelijkt, grijpen Thorpes teksten over verlangen, onmogelijke eisen in de liefde en de nare gevolgen ervan je recht bij de strot. Kijk maar naar het knappe en verslavende “Loop The Loop”, waarin Thorpe met een smeltende stem declareert dat “what the heart requires is what it can’t compromise”; of hoe in de in crescendo gaande piano-opener “The Lion’s Share” Thorpe in een hongerige leeuw verandert die zijn prooi meedogenloos opeist, en haast onschuldig vraagt waarom die nu toch wegrennen wil. Thorpes composities gingen vaak al over seks en verlangen, maar het is allemaal een pak subtieler en zachter dan pakweg Limbo, Panto’s “She Purred, While I Grrred”.
Natuurlijk heeft zo’n verfijnde plaat zijn toegankelijke momenten: “Reach A Bit Further” bevat in zijn funky geluid de meeste echo’s van Two Dancers, terwijl de licht springerige electrotoets van “Bed Of Nails” zowaar hitmateriaal is. Maar elders wordt de tegenstelling tussen verstilde muzikale schoonheid en tekstuele perversie nog verder uitgepuurd. “Burning” doet met zijn abstract getokkel en haast onuitgesproken verlangen bijwijlen aan Talk Talk, bijvoorbeeld tijdens Spirit Of Eden, denken. De slepende en dromerige ballad “Invisible” behandelt dan weer de ravage die verlangen kan aanrichten in zijn onbeschaamd meerlagige geluid. Het absolute hoogtepunt blijft echter “Plaything”, het aardedonkere middenstuk waarin Thorpe zich tegen een sensuele synthesizer en fluisterende drum afvraagt “how cruel I can be” voor het plaything dat hij opeist. Het is een typevoorbeeld van de dynamiek die Smother zo heerlijk maakt: dat muzikale knusse dekentje, opgevuld met gebroken glas en spijkers.
Smother heeft op dat geweldige “Plaything” na geen nummers die er echt uitspringen, maar dat is in het geheel van de plaat allesbehalve de grootste zorg: iemand die zachtjes verstikt wordt, slaakt ook alleen maar af en toe een zacht kreetje. Wild Beasts heeft met Smother een plaat gemaakt die haar abstracte, gelaagde muziek zonder compromissen presenteert, en tegelijkertijd sensueel naar je lonkt om toch maar hun donkere wereld binnen te stappen. En als we het toch over treffende titels hebben, die van afsluiter “End Come Too Soon” is er ook pats op.
