Wild Beasts: probeer er maar eens een etiket op te plakken. Alternatieve of experimentele rock? Tijdloze pop? Art rock zelfs? Op een nog frisse dag één van Dour 2010 waagden wij ons aan een nieuwe poging om dit collectief te definiëren.
Wild Beasts — een uit de hand gelopen studentenproject van Hayden Thorpe en Ben Little — profileerde zich meteen als een haast ondefinieerbaar collectief. Typisch zijn de contratenorstem van Thorpe (denk Anthony And The Johnsons) en de meesterstukjes van teksten, nog scherper dan het Indische eetstandje op de wei. Even obscuur als onherroepelijk.
Debuutplaat Limbo, Panto deed met zijn vaudeville en cabaret invloeden — tussen ijzersterke songs als "The Devil’s Crayon" en eerste single "Brave Bulging Buoyant Clairvoyants" door — nog vaak de wenkbrauwen fronsen bij de theatrale en zelfs nichterige vocale uitspattingen van Thorpe. Een jaar en heel wat maturiteit later is de stoutmoedige opvolger Two Dancers veel meer in balans, doordat die enorme hate it or love it falsetstem van Thorpe meer naar de achtergrond wordt verdrongen — met dank aan de weldoordachte afwisseling in zang met bassist Tom Fleming, wiens stem aan die van Leonard Cohen doet denken.
Op Dour staan de gladde youngsters alweer klaar voor een portie uitbundige obscuriteiten, met die kenmerkende stem van zanger Hayden Thorpe als grootste aandachtstrekker. Komt het concert nog traag op gang, dan brengen nummers uit Two Dancers soelaas. "All The King’s Men", lof voor Hoegaarden Rosé en gitaargetokkel met drumstokken passeren de revue, om uit te monden in een uitmuntend en energiek "We Still Got The Taste Dancing On Our Tongues"": een hoogtepunt om U tegen te zeggen.
Het vet is echter nog helemaal niet van de soep, wanneer de strakke set tot een heerlijke climax wordt gejaagd met een magistraal "Hooting And Howling" met — u raadt het al — veel hooting en al evenveel howling. De fijne wisselwerking in zang tussen Thorpe en de bassist is uiteindelijk de kers op de taart. Wild Beasts is het soort groep dat perfect kan aanzetten tot los gehen op volkomen donkere teksten in een theatraal en ietwat dreigend sfeertje en het publiek vervolgens compleet verdwaasd doch euforisch achterlaat. Louche, al die wilde euforie, maar het plaatje klopt wel. Immers: "why should we feel bad for what we’ve done"? Een waarheid als een ander.
