Streamline, 2011
Universal
Wie Lady Gaga’s digitale alter ego’s een beetje volgde, kon van
dichtbij aanschouwen hoe de zelfverklaarde keizerin van de pop de
voorbije maanden geen kans onbenut liet om aan te kondigen wat voor
een splinterbom van jewelste haar nieuwe album zou zijn. De release
van eerste single ‘Born This Way’, de bekendmaking van de
tracklist, de eerste minuten van de videoclip van ‘Judas’, …
Allemaal werden ze begeleid door verzoeken aan haar “little
monsters” om te tweeten en te sharen en vooral om
voor élke gelegenheid eerst dagenlang af te tellen aan de hand van
hashtags die ingeleid werden door #PAWSUPFOR. U heeft het
vast al door: zelfs voor ondergetekende werd het op den duur een
beetje té. En zoals dat wel vaker voorkomt betekenen hoge
verwachtingen ook hier een verhoogd risico op teleurstellingen.
Ook Gaga’s debuut, ‘The Fame Monster‘,
wist ons niet onverdeeld te charmeren. Het duurde zelfs langer dan
de rest van de wereld voor all things Gaga op mijn
enthousiasme konden rekenen. Maar toen het moment aanbrak, was er
geen houden meer aan. De voornamelijk mannelijke bewoners van het
huis hiernaast hebben vast gevloekt op mijn urenlange
meebrulsessies, waarbij vooral ‘Bad Romance’ en ‘Telephone’ op
eindeloze repeat stonden. Voorgaande om toch maar even aan
te tonen dat ik allesbehalve een hater ben. En dat ook ik vele
euro’s meetelde voor een zitje tijdens haar passage in het
Antwerpse Sportpaleis.
Bon, we gingen het hier eigenlijk over haar nieuwe album hebben.
Opener ‘Marry The Night’ roept meteen één woord op: eurodance. Als
we er nog een adjectief bij zouden plaatsen wordt dat goedkope
eurodance – en niet eens zo aanstekelijke goedkope eurodance.
Vooruitgeschoven single ‘Born This Way’ volgt meteen erna en is wel
een absoluut schot in de roos. Gestoeld op dezelfde onweerstaanbare
technobeats als ‘Bad Romance’ en, zoals ongeveer alles wat Gaga
voortbrengt, Een Lied Met Een Boodschap.
Naast ‘Born This Way’ staan er nog een flink handvol andere
winnaars op deze tweede langspeler: het zuiders getinte ‘Americano’
swingt een flink eind weg, ‘Bad Kids’ straalt een heerlijke
eighties vibe uit en neemt het, zoals we van Gaga gewoon zijn, op
voor nerds en alle andere mogelijke outcasts. Verder zijn we
helemaal dol op het pathetische ‘Highway Unicorn (Road 2 Love)’, de
ballad ‘You & I’ kan het zeker opnemen tegen haar evenknie
‘Speechless’ en afsluiter ‘The Edge of Glory’ vinden we lichtjes
briljant. Glamrock ontmoet eighties pop in een jasje van
noughties, extreem meezingbaar en opzwepend. Vreemd weetje over dat
nummer: het zal het laatste wapenfeit van E Street Bandlegende
Clarence Clemons geweest zijn. Je kan hem overigens bewonderen in
de deze week uitgekomen videoclip van ‘The Edge of Glory’.
Een korte rekensom leert ons dat we ongeveer de helft van het
veertien songs tellende album hebben besproken. Helaas valt er over
de overige nummers niet veel geinigs meer te vertellen. De
elektrotoetsen die ‘Governement Hooker’ begeleiden kunnen we wel
smaken, maar de mate waarin deze song zou moeten choqueren is
gewoon pijnlijk gênant ‘Put your hands on me, John F. Kennedy’ –
say what?
‘Judas’ is te campy om te kunnen bekoren en ook hier storen we
ons uitermate aan hoe Gaga betekenis wil mee geven aan elk nummer.
Ofte: “I wanna love you/But something’s pulling me away from you/
Jesus is my Virtue/ And Judas is the demon I cling to”. Hét
dieptepunt van het album is echter ‘Hair’. Muzikaal is het op een
verwachtingschaal van kakpop tot perfectpop nog wel ergens voorbij
de middenmoot te situeren, maar HAAR als metafoor voor vrij zijn en
het kiezen van je eigen identiteit? Zum Kotzen. Net als ‘Schei?e’
trouwens, nog zo’n eurodance-vehikel dat herinneringen oproept aan
het al even tenenkrullend afschuwelijke ‘Ecuador’ van Sash. Een
nummer waarvan we eigenlijk hoopten er nooit meer op attent gemaakt
te worden.
Eindbalans? Een nipte voldoende. We weten onderwijl wel dat Lady
Gaga overdrijven tot haar hoogstpersoonlijke trademark
heeft verheven, maar daarom is het nog geen kunst. Niet dat wij
geen kitsch en glampop kunnen smaken, maar je kan ook mijlen
over the top gaan en dat gebeurt hier net iets te
regelmatig. Er zijn momenten waarop alle puzzelstukjes mooi in
elkaar vallen en die resulteren in briljante popsongs. Even vaak is
‘Born This Way’ een chaotische trip doorheen het brein van een
creatieve bom die zelf net iets te hoge verwachtingen creëerde rond
haar tweede worp.
