“Lap, het is weer zover.” Met het nieuwe album van Prefuse 73 kwam er na lange tijd nog eens een conceptplaat op onze redactie toe. Huiver. Afschuw. Diepe zucht. Onderstaande trok het kortste rietje en mocht zich verdiepen in The Only She Chapters.
Het concept van The Only She Chapters beperkt zich niet tot de inbreng van louter vrouwelijke gastvocalistes, want ook muzikaal slaat deze Guillermo Scott Herren een andere weg in. Wie dacht dat Prefuse 73 op de kar zou springen van Flying Lotus en The Gaslamp Killer en ging uitpakken met een album vol potige post-Dilla producties, of zich helemaal in de dubstepwereld zou verliezen, heeft het mis. Neen, in het universum van Prefuse 73 staan de beats anno 2011 steeds minder centraal. Was het de ramp in Japan — naar aanleiding waarvan Prefuse 73 onlangs nog muziek maakte voor een benefietplaat — die het sentimentele in hem naar boven bracht? Wie zal het zeggen. In ieder geval is The Only She Chapters een bijzonder warme, atmosferische plaat waarop verstrooide soundscapes geleid worden door gezang en omgevingsgeluiden.
Voor u Scott Herren ervan verdenkt een sensuele, ontuchtige plaat gemaakt te hebben in de beste Gainsbourg-traditie, moeten we uw denkbeeld even bijstellen. Werken met enkel vrouwenstemmen resulteert hier namelijk niet in een verzameling kleffe, begerige liefdesliedjes. Neen, de stemmen worden geïntegreerd als lagen, als elementen van de textuur en worden zo gelijkgesteld aan alle andere geluiden. Nu eens zitten ze verscholen diep in de mix (“The Only Contact She’s Willing To Give”, “The Only Boogie Down”), dan weer komen ze meesterlijk aan de oppervlakte, zoals in “The Only Hand To Hold” met vocale inbreng van My Brightest Diamonds Shara Worden. Een van de weinige nummers waarop de zang volledig verstaanbaar is, heelt en rust brengt.
Maar veel vaker dus zitten de stemmen verweven in een doordachte dwaaltuin, waardoor dit album hier en daar doet denken aan de dromerige, gloedvolle shoegaze uit de jaren negentig. Op “The Only Direction In Concrete” bijvoorbeeld worden de stemflarden van Zola Jesus uitgespeeld tegen een kakofonie van klanken. Het nummer roept herinneringen op aan het vroege werk van Cocteau Twins. “The Only Way To Find” met Nico Turner is op zijn beurt het hedendaagse, digitale evenbeeld van The Jesus & Mary Chains “Just Like Honey”.
Op “The Only Trial of 9000 Suns” krijgt Scott Herren de hulp van de inmiddels overleden Broadcast-zangeres Trish Keenan. Het is een bezwerend nummer dat niet enkel omwille van Keenans overlijden, maar ook voor Guillermo Scott Herren zelf een bijzondere betekenis heeft; zo zou Broadcast de reden zijn waarom Prefuse 73 destijds bij het Warp-label tekende. En er sindsdien om de paar jaar een prima plaat uitbrengt. Zo ook The Only She Chapters, waarop Prefuse 73 zijn vakmanschap eens te meer etaleert, weliswaar op een plaat die vooral werkt als een geheel, zonder echte uitschieters.
The Only She Chapters is dan ook niet Scott Herrens allerbeste plaat — dat blijft nog steeds het onovertroffen debuut Vocal Studies + Uprock Narratives uit 2001 — maar wel een bijzonder boeiende. Eén waarop de muzikale uitwerking het gehaald heeft op het concept, en daar kunnen wij enkel blij om zijn. U ook, trouwens.