In de jaren twintig stelde de Roemeense dadaïst Tristan Tzara voor om een gedicht te creëren op basis van willekeurige woorden die hij uit een hoed zou halen. De surrealistenpaus André Breton zou hierdoor — zo wil het verhaal — dermate geshockeerd zijn dat hij Tzara uit de surrealistische groepering bande.
In volle Beat-periode zou cultschrijver en notoir junkie William Burroughs die technieken hergebruiken voor zijn romans en zelfs experimenteren met audio-opnames in de hoop zo de ware betekenis van teksten te achterhalen. Begin jaren zeventig leerde hij deze technieken aan cultmuzikant Geneis P-Orridge (Throbbing Grsitke, Psychic TV), waarna verschillende andere artiesten (o.a. David Bowie) ook met cut-ups starten. De meest bekende muziekstroming die zich hieraan waagde, is uiteraard de hiphop.
Geen enkele andere muziekstijl is zo verbonden met samples en het herschikken van muziekfragmenten tot een nieuw geheel. Maar zelfs binnen de hiphop zijn er artiesten die geloven dat het nog niet ver genoeg gaat. Rond de eeuwwisseling ontstond dan ook de avanthop, waarbij nerdy hiphoppers met een academische achtergrond steeds meer de conventies in vraag stelden en een surrealistische variant van het genre opstarten.
In deze zelfde periode startte de Amerikaanse (Guillermo) Scott Herren (z’n vader is Catalaan, z’n moeder Iers-Cubaans) de groep Prefuse 73 op, waarin hij de cut-up-technieken verder doordreef. Het debuut Vocal Studies + Uprock Narratives (2001) werd in geen tijd een klassieker, net zoals de opvolger One Word Extuingisher (2003). Herrens mix van elektronica en hiphop met een flinke snuif glitch bezorgde hem eenzelfde statuut als baanbrekende artiesten als Aphex Twin of Autechre.
Voor Surrounded By Silence slaagde Herren er dan ook moeiteloos in om grote (underground)namen als Ghostface, The GZA, Masta Killa (allen Wu Tang Clan), El-P, Aesop Rock (beiden Def Jux), Tyondai Braxton, Blonde Redhead en Beans te strikken voor verschillende tracks. Jammer genoeg wist geen van hen de tracks van Herren naar een hoger niveau te tillen, waardoor de hele plaat nergens zijn belofte waarmaakte.
Tijd voor een herbronning dus. Op de albumlange e.p. Security Screenings zweert hij zo goed als alle samenwerking af (alleen Kieran Hebden en TV On The Radio’s Tunde Adimpe spelen mee) en tracht hij opnieuw aansluiting te vinden bij zijn eerste albums. Maar Herren is rustiger geworden en zijn chaotische gedaas van voorheen klinkt bedachtzamer. De zeventien nummers herbergen niet langer stuk voor stuk dertig andere songs.
Toch blijft er voldoende waanzin over om de fans over te streep te trekken. "Keeping Up With Your Quota" bijvoorbeeld is titelgewijs niet alleen een knipoog naar Herrens legendarische output, maar ook een fascinerende mix van electro, glitch en hiphop. In "Weight Watching" wordt het minimalisme van Photek gekoppeld aan een dubby drumritme waarna de track enkele versnellingen lager schakelt, even dromerig wordt, en dan alles op een hoopje gooit om naar hartelust uit te kunnen plunderen. Op een vreemde manier past zelfs de Spaanse stemsample wonderwel bij het geheel.
"When The Grip Lets You Go" start met een lome, logge drum en net geen enerverende geluidjes maar kiest ten lange leste toch voor een jazzy atmosfeertje vol improvisaties. Het slikt nog steeds niet eenvoudig weg maar het laat wel horen waar Prefuse 73 voor stond en staat, zelfs al overtuigt de plaat net iets minder dan de terecht tot klassiekers uitgeroepen eerste worpen.
Security Screenings is een volwaardig album wat lengte betreft, maar wordt desalniettemin als een e.p. aan de wereld voorgesteld. Mogelijk wou Herren op die manier de druk die met een nieuw album gepaard gaat ontwijken. Feit is dat hij op de e.p. opnieuw met wisselend succes teruggrijpt naar zijn eerste twee albums. Neofieten doen er goed aan te starten met Vocal Studies + Uprock Narratives maar voor de fans bevat deze e.p. meer dan genoeg redenen om hem aan te kopen.
