Een nieuwe cd van The Flaming Lips, Oklahoma’s bekendste exportproduct, levert altijd interessante promotalk op. Zo ook Embryonic, een dubbelalbum (ook verkrijgbaar op één cd), dat enige tijd geleden aangekondigd werd als "John Lennon en Miles Davis die terug in de tijd sleutelen aan een supercomputer die ze aan de praat krijgen".
Het citaat is tekenend voor de surreële wereld van The Flaming Lips. Hoe de denkbeeldige samenwerking van Lennon en Davis precies klinkt, valt te ontdekken tijdens een weirde, achttien songs tellende rit. Trippen!
Na drie veeleer toegankelijke albums (de orkestrale doorbraakplaat The Soft Bulletin, het conceptalbum Yoshimi Battles The Pink Robots en de speelse popplaat At War With The Mystics verscheen vorig jaar Christmas On Mars, een geflipte sciencefictionfilm van en met The Flaming Lips waarvoor Wayne Coyne en de zijnen ook een instrumentale soundtrack schreven. Dat er niet altijd sprake is van gloedvolle euforie in het universum van The Lips was toen al duidelijk, en wie vertrouwd is met de hitjes "She Don’t Use Jelly", "Race For The Prize" en "Do You Realizeé" (sinds kort de Song van de staat Oklahoma) zal een taaie brok hebben aan Embryonic.
Het dubbelalbum doet bij momenten dadaïstisch aan, de sfeer is grimmig (heeft er iemand in een paranoïde bui de confetti verbrandé) en songs volgens de regels van de kunst staan er niet op. Conclusie: de groeiplaat Embryonic is het meest experimentele werkstuk van The Fearless Freaks sinds Zaireeka (1997). Deels omdat de Duitse wiskundige Thorsten Wörmann spoken-wordbijdragen levert en Karen O van The Yeah Yeah Yeahs absurde dierengeluiden produceert tijdens "I Can Be A Frog" (ze doet ook vreemde dingen op "Watching The Planets"), maar vooral omdat The Lips zich geen fluit aantrekken van songstructuren, doordeweekse melodieën en schoolse arrangementen. Volgens opperlip Wayne Coyne omdat The Beatles, Pink Floyd en Rolling Stones ook niet van iedere song op hun dubbel-lp’s (The White Album, The Wall, Exile) een perfect nummer wilden maken.
Ondanks de bevreemdende mix van spacerock, lsd-noise, psychedelische krautrock, zweverige orkestraties, donkere grooves en abstracte jams valt na enkele luisterbeurten op dat iedere track van Embryonic toch ankerpunten heeft. Hoewel de productie spontaner en minder overladen is dan vroeger, is er altijd wel een hook die aan de ribben blijft kleven. De trip gaat gevaarlijk deep and down. Soms is daar niet meer voor nodig dan een zanglijn (luister naar de outro van "See The Leaves", kippenvel), een scherpe gitaarriff ("Convinced Of The Hex"), baslijnen die vintage Lips klinken, stevig drumwerk (vaak een combinatie van twee partijen) of een riedeltje dat doet denken aan "The Box" van Orbital ("Powerless").
De tracks die gemakkelijker in het oor liggen (songs zijn het niet, maar "I Can Be A Frog" was wel de voor de hand liggende singlekeuze) bieden extra houvast. "If" is een sober slaapliedje dat steunt op een orgel en de falsetstem van Coyne; het sfeerstukje "The Impulse" verleidt met een dromerige vocoder en in het melancholische "Evil", een openbloeiend nummer met Beach Boyskoren, toont Coyne zich van zijn meest gevoelige kant. "Worm Mountain", de samenwerking met MGMT, is dan weer weerbarstiger (die overstuurde bas) maar neemt je niettemin op sleeptouw voor het vervolg van de plaat.
Embryonic is een album dat luisteraars die bij toeval bij The Flaming Lips zijn beland, zal afstoten. Knettergekke meezingers zoals "The Yeah Yeah Song" zijn in geen velden te bespeuren en of The Lips een derde Grammy-award in de wacht zullen slepen, valt te betwijfelen. Het speelt geen rol. The Flaming Lips is geen band die zichzelf herhaalt maar een groep die sinds de oprichting midden de jaren tachtig trouw blijft aan zichzelf. Embryonic geeft slechts mondjesmaat zijn geheimen prijs en getuigt van vernieuwingsdrang en zin voor avontuur. Wie liever een hapklare brok heeft waar je de tanden niet op stuk bijt, luistert beter naar cd’s van Live, maar laat dat net een groep zijn die we bij goddeau minder weten te smaken. Liever een moeilijk te doorgronden plaat van een intrigerende cultband dan een risicoloze cd van een dinosaurus zonder verhaal. Leve The Flaming Lips.
