Het is een moeilijk jaar geweest voor The Flaming Lips, en dat liet zich zaterdagavond merken in het Cirque Royal. Nog steeds likt Wayne Coyne de wonden van zijn scheiding, maar de zon lijkt stukje bij beetje weer op te komen. Langzamerhand vindt de frontman zijn vertrouwde glimlach terug, al kost het voorlopig nog moeite. En het vroeg vooral veel liefde van het publiek, dat zich een concert liet welgevallen dat nooit wist welke toon het nu wilde aanslaan.
Wayne Coyne heeft geen idee meer wat hij met zijn hitsingles moet doen. Sinds er na twintig jaar een einde kwam aan zijn huwelijk, verging zelfs de immer beminnelijke man even het lachen en verloor hij zich in een donkere muzikale trip. The Terror was vorig jaar een absoluut muzikaal carrièrehoogtepunt, maar botst met de kleurrijke toeters en bellen van het joyeuze “Do You Realize?” dat ooit universeel troost in muziekverpakking bood. En wat moet je met een idioot aanstekelijk “She Don’t Use Jelly” als je eigenlijk een verhaal van wanhoop en verlorenheid hebt te vertellen? The Flaming Lips vinden er niet beter op dan die nummers er snel aan het begin uit te knallen met een droog “We have a great beginning. Hope you like it.”
Het werkt niet. Zonder opbouw is dit te veel te snel, en daarenboven is de confetti, zoals die vertrouwd uit reuzengrote kanonnen opzij van het podium blaast, zwart. Zelfs al doet het publiek zijn best, en levert de groep degelijke versies van zijn klassiekers af, terwijl dansers in opblaaspakken het podium bestormen; het is onmogelijk om nu al die gezegende staat van euforie te bereiken die deze songs nodig hebben. Zeker als al lang duidelijk is dat de frontman zijn voormalige boodschap vol optimisme zelf niet helemaal meer gelooft, maar nu ook niet meer zo depressief is dat hij voor ons entertainment helemaal in een donker gat wil verdwijnen zoals hij vorige september op Crammerock deed; een briljant optreden, maar wel een dat moeilijk te verteren was.
Die tweespalt duurt het hele concert, dat hoe dan ook pas echt begonnen lijkt als The Flaming Lips die verplichte nummertjes uit de weg hebben. De donkere, stampende krautrock van “Watching The Planets” past dan ook beter bij de huidige geestesgesteldheid van Coyne, maar de meer akoestische psychedelica van “In The Morning Of The Magicians” en het verwante “Feeling Yourself Disintegrate”, krijgen een veelkleurige belichting die je doet afvragen waarom die confetti nu per se zwart moest zijn en waar de gewoonlijke stortvloed aan ballonnen blijft.
Het is pas wanneer Coyne aan het einde van “Yoshimi Battles The Pink Robots pt. 1” verdwijnt om weer op te duiken bovenop een snel vooruit geschoven platform, hoog met het hoofd tussen de elektrische lichtslingers — wat een prachtig decor! –, dat dit optreden steek begint te houden. “Look… The Sun Is Rising” bezweert de zanger terwijl hij een akelig realistische babypop dicht tegen zich aangedrukt houdt. En plots besef je dat hij niet helemaal meer vast zit in duisternis. Er gloort licht aan het einde van de tunnel. In tegenstelling tot afgelopen zomer krijgt “Race For The Price” — het hitje dat nog moest gespeeld worden — geen uitgeklede akoestische versie, maar opnieuw de volledige orkestrale bandversie. Het is psychedelische pop die naar de sterren reikt, maar er vandaag nét naast grijpt; niemand is écht in de sfeer daarvoor, maar we zouden wel willen.
In de smeekbede “Try To Explain” gaat Coyne met ijle stem op zoek naar inzicht. “Virgo Self-Esteem Broadcast”/”Silver Trembling Hands” is een cryptische trip waarin Steven Drozd de gekste synthgeluidjes mag loslaten. Even later mag “A Spoonful Weighs A Ton” de set afsluiten met een geloopt “Love”, dat ook in grote letters op het scherm wordt geprojecteerd. Zoals Coyne destijds besefte dat de dood van zijn vader lichter werd gemaakt door de massa volk die hem eer betoonde, zo zoekt hij ook nu naar verlichting, wil hij de vreugde van weleer ontdekken, in de liefde van het publiek. Herhaaldelijk smeekt hij om meer reactie, méér meezingen; alsof alleen daarin de zin van het optreden zit; als het niet voor ons is, dan minstens voor hem.
Uiteindelijk krijgt hij die stugge Belgen dan toch mee, met een sterke cover van “Lucy In The Sky With Diamonds” in de bisronde. Plots lijkt er iets van vrolijkheid in de lucht te hangen; dan toch. De confetti is van zilver, alsof het nu al wil zeggen: “Ooit, en het zal niet lang meer duren, heeft Wayne Coyne weer die onmetelijke grijns van weleer. En dan komt alles goed”. We hopen het van harte; want Flaming Lips kan beter dan dit halfslachtige sfeertje dat nergens echt verveelde, maar ook nooit wist te begeesteren.
