Den Duits en techno, het is altijd al een harmonieus huwelijk geweest. Een ster aan het minimal technofirmament is Marek Hemmann, die met zijn, als een tiet swingende, debuutalbum In Between zijn steentje tot de immense electronicascene bijdraagt en menig ander technoproducer het nakijken geeft.
Van Aken tot Berlijn, van München tot Kiel, onze oosterburen zijn in de ban van elektronische muziek. De opkomst en evolutie van hun baanbrekende techno scene werd al eerder virtuoos onder de loep genomen in de Lola da Musica-documentaire “We Call It Techno!”. De voortrekkersrol van Duitsland begon in de jaren zeventig met Kraftwerk en in de nineties en noughties rezen de hippe dance clubs er overal te lande als paddestoelen uit de grond. Berlijn, het Ibiza van het noorden, werd de internationale clubhoofdstad en de Love Parade haalde op haar hoogtepunt anderhalf miljoen bezoekers. Daar waar er in de jaren negentig netjes afgebakend enkel house en techno bestonden, zijn er nu ettelijke hybriden, die van elektronische muziek een grenzeloos genre hebben gemaakt.
De variant minimal techno, zich met haar back-to-the-basics filosofie afzettend tegen het bombastische, euforische en megalomane aspect van trance, is een muziekstijl waarin ook een techno whizzkid als Marek Hemmann excelleert.
Hemmann was eigenlijk voorbestemd om gitarist te worden maar hij vond de klankmogelijkheden van het instrument te beperkt, schafte zich ijlings een sampler en een synthesizer aan en gooide zich geestdriftig op de elektronica. Zijn weekends bracht hij partyend like it’s 1999 door en op die manier deed hij inspiratie op voor zijn onmiskenbare stijl en hypnotiserende sound.
Het Duitse talent is een creatieve duizendpoot of Tausendsassa zoals dat zo luisterrijk in zijn moerstaal wordt gezegd. Tussen Hemmann en Mathias Kaden is het dikke mik: ze hebben dezelfde uitvalsbasis (Jena) en als het duo Hemmann & Kaden, jarenlang als live act en producer actief, werden ze de sterkhouders van de Duitse house en techno scene met heel wat releases bij het label Freude am Tanzen. Bijna tegelijkertijd met het album Studio 10 van spitsbroeder Kaden brengt ook de dertigjarige Hemmann een eerste langspeler uit.
In Between is, om u meteen maar met een duur woord om de oren te meppen, een eclectisch album: de plaat is een zinderende ontdekkingsreis in de wereld van deep house, minimal, jazz, dub, flarden wereldmuziek en zelfs, zoals in “Tagoma” enkele likjes bossanova en tango.
Mid-tempo nummer “Alias” opent dromerig het album om als een puist met geel kopje open te barsten tot een meeslepend deep house dansfeest.
“Kaleido” doet aan kolkende maar toch laidbacke house van Lil Louis denken en wie in de jaren negentig niet op diens “French Kiss” heeft gedanst, is vergeten te leven, durven wij met een boude stelligheid beweren. Dansvloerkiller “Gemini’” wordt door een gekmakende sax voortgestuwd waardoor het nummer een funky drive geïnjecteerd krijgt en “Yvette” is onweerstaanbaar door het driftige xylofoontje en de krijsende zwanensample.
Het bedwelmende “Compass” zoekt epischere oorden op en voltreffer “Inessa” en “NTMYT” zijn gelardeerd met tot in de maag voelbare diepe bassen en subtiele vocale samples. De songs nestelen zich behaaglijk — alsof een met Chloé Eau de Parfum besprenkelde Carla Bruni in filterdun nachtkleedje er verleidelijk in komt fluisteren — in uw oorschelp.
Kraftwerk-albums als Mensch-Maschine en Computerwelt gaven al gedeeltelijk de voor techno minimalistische dansbare aspecten prijs en het door Hemmann gehuldigde less is more-principe komt virtuoos tot zijn recht op “Swarm”, maar dan uiterst zwierig door een stevige housefundering, catchy melodieën en een atmosferisch klankentapijt.
De Teutoonse technogod (alstublieft, Studio Vandersteen, deze alliteratie krijgt u er gratis bij)
pakt niet uit met de dreunende en hitsige bangers van zijn landgenoot Boys Noize of de electropunk van T.Raumschmiere maar met een plaat vol weldadige en bezadigde klanken en hij weet als geen ander het soms wat kille minimal geluid met een kostelijke (deep) house saus te overgieten. De meerwaardezoeker in het elektronische genre zal met In Between door de stuwende bassen, de aangenaam bonkende monotone sound en het gevoel van speelsheid en melancholie in vervoering worden gebracht.
Een bepaald slag Duitsers mag dan wel zatladder David Hasselhoff of Modern Talkings Dieter Bohlen op handen dragen, de Krauts weten verdomd goed hoe ze een fijne minimal techno plaat uit hun poten moeten toveren.
Met “Oh German! I thought there was something wrong with you.” sprak Basil Fawlty ooit Duitstalige hotelgasten aan. Niettemin niks mis met technotovenaar Hemmann.
