Met hun derde plaat dalen Soulsavers nog verder de duisternis in. Broken is een donkere, sinistere plaat die bij momenten meer een vervolg lijkt op Saturnalia van The Gutter Twins dan op It’s Not How Far You Fall, It’s How You Land. Ware het niet dat de kernleden van Soulsavers opnieuw instaan voor een eclectisch klankpallet.
De vooruitgeschoven single Sunrise verraadde het al: de nieuwe Soulsavers zou geen depressies de wereld uit helpen. Op die single, die overigens niet op het album staat, neemt Will Oldham de vocalen van het Lanegan-nummer op indrukwekkende wijze voor zijn rekening. Op de b-kant, die gelukkig wél op het album prijkt, worden de rollen omgedraaid: Lanegan waagt zich aan "You Will Miss Me When I Burn" en slaagt er in te laten geloven dat het nummer vijftien jaar op zijn stem heeft liggen wachten.
Al schuilt de kracht van "You Will Miss Me" uiteraard niet alleen in de vocale sterkte van Lanegan. Rich Mavin en Ian Glover hebben voor hun derde plaat muzikaal het onderste uit de kan gehaald. Met als gevolg dat Broken zich aandient als de sterkste plaat die de band tot nu toe uitbracht.
Daartoe worden wel enkele beproefde trucjes gehanteerd. Er zijn uiteraard opnieuw de gasten, zoals een even subtiele als creepy Mike Patton op "Unbalanced Pieces" of een amper hoorbare Gibby Hayes op "Death Bells". Al is de grote verrassing wat de zanglijnen betreft Red Ghost, een jonge Australische die met enkele demo’s de band wist te overtuigen om haar een kans te geven. En meer dan terecht! Hoor hoe Red Ghost met Lanegan een duet aangaat in "Rolling Sky", of hoe ze ’s mans "Praying Ground" binnenstebuiten keert.
Waarmee het ander stokpaardje van Soulsavers aan bod is gekomen: de covers. Naast de twee eerder aangehaalde, staat er nog eentje op Broken: het door Byrds-songsmit Gene Clark gepende "Some Misunderstanding". Alleen al dit nummer rechtvaardigt de aanschaf van Broken: deze uitvoering maakt van "Some Misunderstanding" het soort nummer waarop je overleeft in tijden van hartzeer en andere rampspoed.
Ergens is het natuurlijk vreemd dat de song die het meest aanspreekt aan een plaat net een cover is, maar het valt nu eenmaal niet te ontkennen dat "Some Misunderstanding", met zijn — om het zo maar te noemen — klassieke songopbouw, makkelijker in het gehoor ligt dan pakweg "Unbalanced Pieces", waarbij het meer trekken en duwen is. Al wordt ook dat laatste nummer na enkele luisterbeurten behoorlijk onweerstaanbaar.
Waarmee Broken zich dan ook langzaam maar zeker profileert als een meesterplaat, eentje die — hoewel zo zwart als zijn hoes — gemaakt is om uren aan een stuk naar te luisteren. Nu is het enkel nog wachten tot deze unieke samenwerking nog eens écht samen op tournee gaat, al lijkt dat stilaan ijdele hoop te worden.
