In 2022 kwam er – bijna dertig jaar na Steven Spielbergs origineel – een einde aan de reboot-cyclus van Jurassic World met Dominion. Gezien de kassaresultaten kon nog maar eens een nieuwe revival uiteraard niet uitblijven, en dus werd er opnieuw een nieuwe manier gevonden om de hele zaak herop te starten.
Ditmaal is er een medische reden om weerom naar een eiland te vertrekken waar dinosauriërs nog steeds in het wild rondwaren. Een inhalige multinational wil immers een hartmedicijn op de markt brengen waar dino-DNA voor nodig is, uiteraard met het oogmerk daar maximaal winst mee te maken. Nu moet u zich bij dat laagje maatschappijkritiek niet te veel voorstellen natuurlijk: een film die tegen het kapitalisme preekt maar zelf een budget had van 180 miljoen dollar met daar een hele merchandising-machinerie aan gekoppeld, neem je het best niet al te serieus. Dat de makers dat toch doen, is meteen deel van waarom Jurassic World: Rebirth voor geen meter werkt. Ethische en emotionele dilemma’s zijn nu niet meteen een troef in dit soort film en slechts bij vlagen biedt het verhaal over een groep huurlingen die samen met een op zee gestrande familie proberen te voorkomen dat iedereen opgaat in de voedselketen, ook wat oprecht spannend vertier.
Die luttele scènes zijn allemaal te vinden in het eerste uur, wanneer blijkt dat zelfs een slechte en halfslachtige versie van Jaws nog altijd beter is dan het geknoei met gemuteerde voorhistorische wezens dat nadien volgt. Scarlett Johansson, Mahershala Ali en Jonathan Bailey zijn de bekendste namen die het roer mogen overnemen, al maakt dat uiteindelijk weinig verschil met personages die precies dezelfde functie hebben als in eerdere afleveringen: schreeuwen en wegrennen.
Gareth Edwards – een regisseur die grossiert in middelmatigheid en al eerder monsters in de zalen losliet met de Godzilla versie uit 2014 – regisseert alles zonder ook maar ooit enige blijk te geven van inspiratie, of het zou dat ene shot moeten zijn diep in de finale waarin we zien hoe een vliegende dinosaurus-mutant weerspiegeld wordt in het wateroppervlak onder het nietsvermoedende kind dat hij dreigt te gaan verscheuren.
Om een of andere reden besloten Edwards en zijn fotografieleider John Mathieson om deze Rebirth niet digitaal op te nemen maar wel op Kodak Vision 3 negatief. Meestal is onduidelijk waarom die keuze gemaakt werd, maar heel af toe levert het toch een moment op dat de beslissing rechtvaardigt: de aankomst bij een in mist gehulde verlaten basis oogt bijzonder fraai en ook een aantal beelden in de onvermijdelijke tropische jungle bezitten een tactiliteit die helaas niet voldoende is om de film van de ondergang te redden.
