Ooit sprak Napoleon III over België als een rijpe peer die Frankrijk wel in de bek zou vallen. Het land heeft te lang gewacht, ons geheime wapen is klaar. Na Roméo Elvis, Damso, Angèle, – en, zoals onze Zuidelijke vrienden zeggen: j’en passe – is er nu de volgende kogel. Colt heeft immers alles in huis om de boel van Rijsel tot Marseille, van Straatsburg tot Bordeaux, plat te spelen.
Zelfs in het Engels klonk het al goed, die ene Rock Rally waar Coline & Toitoine het tot onze top drie schopte. We willen met de jury sowieso eens een hartig woordje wisselen over de bezopen uitslag van die ene editie, maar passons. Dat Coline Debry kon zingen was toen echter al duidelijk, en dat Antoine ‘Toitoine’ Jorissen met zijn knoppen en toetsen een nummer in elkaar wist te draaien ook. Godzijdank wees iemand hen na dat gerateerde podium dat een meer sexy bandnaam van doen was, ontdekte Debry dat ze meer voelde in het Frans, en zie: hier zitten wij een popplaat van heb-ik-u-daar te bespreken.
Want pop is het. Savoeur Coeur Abîmé is heel erg van deze tijd, met ratelende beats, drops en refreinen als granieten monumenten. Wat het aan elkaar lijmt, is Debry’s stem, en vooral haar verhaal. Het gaat om haar opgroeien, haar coming-out, de relatie met haar moeder, haar vriendinnen, haar band, allemaal verteld met een ontwapenende candeur.
Opener “Premier” is een zie-mij-hier-nu-staan. “Premier but / Premier ticket / Premiers débuts / Premier espoir / Premier projet”, zingt ze en dan: “Si j’regarde en arrière j’me vois courir après les ans / Comme si j’avais rien à perdre, comme si grandir avait un sens.” Het beeld van dat kleine meisje dat zo hard groot wil zijn ontroert tot op het bot. Het zit ook in dat “Petite féline”, gericht aan haar jongere zelf. “Au test de la fille parfaite, toi tu cochais pas les cases / Non ça ne t’intéressait pas”, zingt ze, maar ook: “petite féline grandira” Want alle pijn slijt.
Nog maar eens dat “grandir”, daar. Het is het woord dat de kern van Savoeur Coeur Abîmé uitmaakt. Opgroeien als ambitie. Opgroeien als pijn. Opgroeien als realiteit, met alle hoop en alle spijt: “On nous dit ’tu trouveras ta voie’ mais j’ai compris grandir peut décevoir.” Het is allemaal van een grote dramatiek, maar Debry vertelt het met een urgentie die dat normaal doet lijken; het wás erg. Punt. En anders zal ze het met nog wat meer nadruk nog eens vertellen: “Tu te rappelles, pour se dire au revoir t’éteignais la lumière / Pour ne sentir que nos voix ralentir le réveil qui sonnerait ton départ.” Desnoods laat ze een stilte vallen na een gesnikt “parce que je t’aime”. En ook dan geloof je haar.
Goéie zangeres dus, maar ze moet nog leren doseren. Het vocaliseren in “Eternité” is trop, af en toe wordt het in de hoge noten iets te schril, maar dan is er altijd wel weer Jorissen met zijn productie om de aandacht te trekken. Als was hij Jack Antonoff voor Debry’s Lorde, geeft hij haar emotionele verhalen weerwerk met stevige elektropop. Het gevoel van verraad dat de zangeres in “Reboot” laat voelen, is intens, zijn drop is zo mogelijk nog harder. Het effect komt binnen. “Invincible” mag ontsporen in een kletteren en daveren dat heel even het betere raven oproept, “Lionnes”, een ode aan haar vriendinnenkliek, is pas echt een clubhit.
Afsluiter “Fleuve” is een zie-ons-hier-staan. Drie jaar geleden nog gewoon Coline en Toitoine, vandaag een revolver, geladen met hits, en dat kon ze niet alleen, zo klinkt het: “Sans toi Toitoine j’aurais jamais osé vous confier ma pudeur.” Het vroeg wat gesloopte drempels, overwonnen schroom, maar hier zijn we. Wanneer alles gezegd is, mag Toitoine overnemen, en ontploft de boel een laatste keer.
“J’y crois tellement que ca me fait mal”, zingt Debry in “Invincible”. Het was de pijn waard, want met Savoeur Coeur Abîmé is Colt arrivé. Toch willen we nog een coda toevoegen aan deze loftrompet, want het zal fout lopen, dat zie je van hier. Als Coline en Toitoine echt hun droom bereiken, en dit ontploft – en we gunnen hen dat – eindigt het zoals het altijd zal gaan: in bombastische concerten vol slechte smaak en opgeblazen pathos, in Mylène Farmer. Zo gaat dat immers als je groot bent in Frankrijk, en dat is jammer. We houden ons hart dus nu al vast.
Tot dan koesteren we dit duo. En hopen we dat ze beter weten.
