Vier jaar na zijn laatste plaat komt Brendan Benson opnieuw met een solo-album aanzetten. Alsof die jaren niet hebben plaatsgevonden, gaat My Old, Familiar Friend gewoon verder waar The Alternative To Love ophield. Verwacht geen vernieuwing, maar wel elf fijne songs die duidelijk maken dat Benson niet zinnens is te teren op het geluid van The Raconteurs.
Lang geleden dat we nog iets van Brendan Benson vernomen hebben. Benson solo, welteverstaan. Na zijn laatste plaat, The Alternative To Love, uit 2005, stak Benson zijn tijd in The Raconteurs. Hoewel Jack White, zijn partner in crime in die band, tussendoor de tijd vond nog een White Stripes-plaat uit te brengen, kwam nieuw werk van Benson slechts heel traag doorgesijpeld. Slechts af en toe werd een nieuw nummer op ’s mans website en MySpace geplaatst. Wanneer er effectief een nummer opdook, was het doorgaans rààk: neem de cover van “The Hunter Gets Captured By The Game” van The Marvelettes, ingespeeld door Benson en zijn vriendin.
Van dat nummer echter geen spoor op My Old, Familiar Friend, de vierde soloplaat die de Amerikaan uitbrengt sinds 1996. Maar dat is geen drama. Het nieuwe album bevat genoeg knappe eigen songs om overeind te blijven. Meer zelfs, na het geëxperimenteer waaraan The Raconteurs zich op hun laatste langspeler overgaven, klinkt het nieuwe werk van Benson bij momenten zelfs als een verademing.
My Old, Familiar Friend is immers een knappe collectie wondermooie popsongs die nog maar eens duidelijk maken dat Brendan Benson een getalenteerd songwriter is, die bovendien weet hoe hij nummers tot hun recht moet laten komen. De vrolijke powerpop van “Don’t Wanna Talk” of de ingetogenheid die de boventoon voert in “Misery”: Benson geeft elke song waar die om vraagt, wat zorgt voor een uitermate aangenaam luisterplaatje.
Een plaat die nog geen spatje pretentie uitstraalt, wat soms maakt dat de nummers nét iets te vrijblijvend klinken, zoals in “Lesson Learned”, maar dergelijke kritiek is eigenlijk meer een waarschuwing voor wie niet vertrouwd is met het werk van Benson dan een opmerking aan diens adres. En hoewel My Old, Familiar Friend weinig nieuws te bieden heeft in vergelijking met voorgaande soloplaten van Benson, slaagt de man er toch in elf songs lang te blijven boeien.
The Raconteurs mogen dan wel in geen tijd uitgegroeid zijn tot een grote naam, Brendan Benson, een van de twee breinen achter de band, is dat nog steeds niet. En het valt te betwijfelen of daar met deze nieuwe plaat verandering in zal komen. Het lijkt Benson zelf ook worst te wezen: My Old, Familiar Friend is voor de man een terugkeer naar zijn vertrouwde habitat en zo te horen bevalt het de man daar opperbest.
Brendan Benson staat op 27 oktober in Trix en een dag later in de Botanique