Soulsavers is momenteel bezig aan een tournee met Depeche Mode. Tussendoor heeft de band rond Rich Machin en Ian Glover ook enkele headlineconcerten gepland, waarbij duidelijk wordt dat Soulsavers nu wel helemaal rond gastlid Mark Lanegan draait. Als dat echter een bijna religieuze ervaring oplevert, hoeft dat geen nadeel te zijn.
Nochtans beginnen Soulsavers niet bepaald overtuigend aan hun set. De flard “Ask The Dust” en “Ghosts Of You And Me” worden afgehaspeld en doen vrezen dat de strak in het pak zittende band –het lijkt wel een verzameling predikanten– zichzelf vanavond de das zal omdoen. Na enkele afgelaste tournees en een eerder flets concert op het Cactusfestival twee jaar geleden, had Soulsavers zichzelf al met het imago van niet bepaald stabiele liveband opgezadeld.
“Some Misunderstanding” zorgt echter al vroeg in de set voor een kentering. Het nummer klinkt onaf, maar krijgt net daardoor het karakter dat het verdient en zet daarmee een voorzichtig herstel van vertrouwen in. De band laat dan ook nagenoeg geen kans meer liggen om het publiek mee te slepen in wat lijkt op een vooruitblik op het einde der tijden. “Jesus Of Nothing” is een groovy dodendans die de aanwezigen in trance brengt, waarna een claustrofobisch “Death Bells” de vraag doet rijzen of ook maar iemand levend uit de Vooruit zal komen.
Die vraag geldt eigenlijk evenzeer voor Soulsavers, maar dan op langere termijn. Door het inlijven van Mark Lanegan heeft de band immers zijn eigen toekomst gehypothekeerd. Lanegan betekent weliswaar een meerwaarde voor de band, maar de dag dat hij er geen deel meer van uitmaakt, is dat dus voornamelijk in het nadeel van Soulsavers. Zelfs Queens Of The Stone Age, waar Lanegan slechts bij enkele nummers voor vocalen zorgde, heeft dat kunnen ondervinden.
Bovendien lijkt het er sterk op dat Lanegan eerder Soulsavers heeft gekaapt dan omgekeerd. Zoveel blijkt althans uit de publieksreacties, maar evengoed uit de Lanegan-songs die –in herwerkte versies– op de Soulsaversplaten belanden. Of in hun live-set. Want wanneer plots “Hit The City” komt aandenderen, is het niet helemaal duidelijk wie nu eigenlijk wie versterkt.
Zeker omdat Lanegan dienst lijkt te doen als bindmiddel in het brede muzikale spectrum dat Soulsavers bestrijken. Met “Rolling Sky” wordt zelfs een streep freejazz in de set gesmokkeld, terwijl een uitgebeend “You Will Miss Me When I Burn” Soulsavers van zijn meest intimistische kant laat horen. Maar welke kant het concert ook uitgaat, religie blijft als een rode draad doorheen de set lopen. “Jesus Just Left Chicago” van ZZ Top wordt opgewaardeerd tot een in feedback gedrenkt gebedsnummer en afsluiter “Feels So Good” roept voorwaar echt een sacraal sfeertje op aan het einde van een apocalyptische set. Pas met “Revival” in de bissen wordt de spanning gebroken. Het nummer heeft het effect van een eerste zonnestraal na de zondvloed, wat niet slecht is voor een band waar we live niet veel van durfden verwachten.
Soulsavers heeft echter op overtuigende wijze bewezen ook op het podium diepe indruk te kunnen maken. De aanpak mag dan wat vreemd zijn –makkelijk een derde van de nummers waren covers– het resultaat was een moment om te koesteren en doet hopen dat de samenwerking tussen Soulsavers en Mark Lanegan nog een tijdje voortgezet wordt.
