Nu lange zomeravonden opnieuw naderbij komen, kunnen bitterzoete songsmeden met half openstaande linnen hemdjes en gitaren onder de arm zich alweer opmaken om kampvuren te lande op te fleuren en menig vrouwenhart te veroveren. Begonnen als ingetogen maar eigenzinnig indierocker, is Cass McCombs enkele jaren later niet meer dan een zoveelste exponent van zulke voorspelbare kampvuurmuzak geworden. Volwassener, ja, technisch beter misschien ook, maar vooral een heel pak saaier.
Vanaf zijn degelijke debuut A uit 2004, vormde Cass McCombs een relatief onbekend, maar desalniettemin gewaardeerd lid van het wereldje der folk & indie rock. Hij tourde rond met Blonde Redhead en Modest Mouse, en produceerde en passant nog eens twee gesmaakte platen. Daarbij liet hij bij zijn vorige plaat (2007’s Dropping the Writ) steeds meer van zijn compromisloze streken varen en legde zich hoe langer hoe meer toe op een soort easy-listening folk. Slechts hier en daar kwam nog de speelse McCombs van het onvoorspelbare PREfection snel even kijken, maar door de band genomen leek het vooral een heel doordeweekse, zij het wel gevoelige, popplaat geworden te zijn. Dat Dropping the Writ McCombs’ eerste langspeler bij een groot label was, bevestigde het cliché van de verloren indiezoon nog meer. Vandaag bij ’s mans vierde album aangekomen, blijkt dat de verloren zoon allerminst op zijn schreden is teruggekeerd, maar in tegendeel vol overtuiging het ingeslagen pad volgt.
Het eerste wat opvalt aan Catacombs is het ergerlijk overgeproducete geluid dat van de plaat afstraalt. In navolging van die andere ‘indie stars turned soft’ als Death Cab for Cutie of the Frames wordt het schrijverstalent van Cass McCombs vakkundig gesmoord in een overdosis afgelikte zeemzoetigheid. Degelijkheid en technische perfectie blijken nog maar eens de laatste nagel aan de doodskist der kunst. Alles wat enigszins rockte, gelaagd en complex was aan de muziek van McCombs, is de catacomben ontvlucht, en werd vervangen door een overdosis gezapigheid. En country, jawel dat ook. De steel guitar komt meermaals langs, terwijl vertrouwde americana-thema’s de plaats van McCombs’ hermetische teksten van weleer innemen. Het is bon ton om in de voetsporen van countryhelden als Willie Nelson te willen treden, maar Cass McCombs is geen Matthew Houck en weet vooralsnog het genre niet geloofwaardig te beoefenen.
Pluspunt aan McCombs’ nieuwe geluid is dat het ten alle tijde aangenaam is. Geen uitschuivers, geen grove mislukkingen, geen pretentieus avant-gardistische experimenten. Bovendien heeft de man zijn gave om meer dan aardige melodieën uit zijn mouw te schudden nog lang niet verloren. Niets om wild van te worden, maar “My Sister my Spouse”, “Jonesy Boy” en “You Saved my Life” zijn op zijn minst charmant voortkabbelende songs. Wanneer Catacombs op een zomerse zondagmiddag over de patio weerklinkt, is de plaat zelfs hoogst genietbaar. Alleen zit een plaats in het collectieve geheugen er niet meteen in. En dat is eigenlijk ook wel weer spijtig, want wat McCombs op een subtiele manier met zijn songs aanvangt is best wel boeiend. Hoe cheesy een nummer als “Dreams-Come-True-Girl” ook mag zijn, de manier waarop het langzaam aan kracht en complexiteit wint en subtiel muterend voortschrijdt, mag er zeker zijn. Ook de enige wat meer gelaagde song op het album, “Harmonia”, is een uitstekend nummer. Hier illustreert McCombs een volwassener schrijverschap dan tevoren, waarin hij ook tekstueel een mooie balans heeft gevonden tussen doorzichtigheid en speelsheid.
Catacombs mag dan bol staan van de mooie melodieën en een beheerst songschrijverschap tentoon spreiden, wat heb je eraan als de ballen ontbreken om er een goede plaat mee te maken? McCombs’ poppy interpretatie van country komt veel te glad en zelfvoldaan over om ook maar enigszins te kunnen begeesteren. Aangenaam voor het oor is het wel, maar veel interessants heeft de man niet meer te vertellen. Voor iemand met twee behoorlijk rockende indieplaten op zijn naam, is het niveau van Catacombs van een ondraaglijke lichtheid.
