“Een vos verliest zijn streken niet”. Dank je voor deze wijsheid, Bond Zonder Naam, maar kijk: gelijk hebben ze.
In 2022 werd het duidelijk: sluit de mensheid eerst anderhalf jaar op, laat ze vreemde gewoontes kweken zoals elke maandag een haiku schrijven of dagelijks vijfhonderd toertjes op je terras joggen, en haal dan opeens het slot van de deur. Wat gebeurt er? Blijken we dan toch wat meer verknocht aan ons holletje dan gedacht? Zijn de gloed van concertlichten, de geur van in plat bier gesatureerd festivalgras en vreemde ochtendlijke blessures na ongezien hard met de armen maaien de avond ervoor fenomenen uit een voltooid verleden?
Nope. 2022 bewees dit maar al te goed. Akkoord, er was wat koudwatervrees, maar uiteindelijk overwon onze innerlijke in lederen broek gehulde rocker, onze rafelige jazz cat, of onze blits geschoeide hiphopper. Ons innerlijk kind, zeg maar. Vandaar het lijstje hieronder, waarbij ik geen onderscheid maak tussen optredens, nummers of albums. Want ze kwamen in overvloed, en wij consumeerden in volle gulzigheid. We’re not even sorry.
Jaga Jazzist :: Het Depot, 15 september
Een moment moet het beste zijn, en dat is dit jaar de indrukwekkende eclectische passage van de Noorse jazzband Jaga Jazzist in Het Depot. Waarom zeg ik ‘een moment’, en niet ‘een concert’? Omdat de routineuze ouwe rot binnenin onze oorschelp intussen wel weet: niet enkel de muziek moet kloppen, je moet het ook kunnen voelen die avond, iets wat onderhevig is aan omstandigheden. En ja, alles klopte die avond. Elke mokerslag, elke rollercoaster-riff die het zevenkoppig monster die avond lanceerde, deed ons neuronennetwerk flikkeren als het Linkeroevernieuwjaarsvuurwerk.
Franz Ferdinand :: Cactus Festival, 9 juli
Je kent het gevoel: de onzekerheid voor het concert van een band die voor jou als tiener een bijna goddelijke status had, daarna wat uitdoofde, enkele bezettingswissels kende en nu plots beslist toch maar opnieuw te gaan toeren. Gaat dit de herinnering, de betovering niet aan diggelen slaan? Franz Ferdinand wist deze teleurstelling op Cactus festival in het prachtige Minnewaterpark te Brugge slim te omzeilen: door hun creatieve ego wat aan de kant te schuiven, te erkennen wat het publiek wou en dan maar een soort malle coverband van zichzelf ten tonele te brengen. Zelden harder gedanst dit jaar.
Badbadnotgood :: Ancienne Belgique, 3 december
De Canadese jazzrockband Badbadnotgood kwam naar Brussel ter voorstelling van Talk Memory, hun album dat intussen al anderhalf jaar uitgebracht was en dat we dus al halvelings vergeten waren. Al waren we die avond van bij de eerste noot bij de les: een meeslepend audiovisueel totaalspektakel, vernuftig opgebouwd uit lagen snerpende gitaar, saxofoondrones, sneltreindrums en dito bas, en grofkorrelige opnames van het leven in de grootstad. Een kwartet waar je nooit klaar mee bent.
The Yussef Dayes Experience :: Live At Joshua Tree (livestream)
Ons klimaatlievend hart klopt iets te luid om even een retourtje naar de Amerikaanse woestijn te maken, maar gelukkig is dit 2022 en kan je vele concerten ook gewoon live streamen. The Yussef Dayes Experience deed het op onnavolgbare wijze in het maanlandschap van Joshua Tree, een onaardse ervaring zoals bijvoorbeeld Pink Floyd afleverde in Pompeii.
Sault :: Aiir/11/Earth/Today & Tomorrow/Untitled (God)
Goed, genoeg aangeschoven en rugzakjes laten controleren, nu zwieren we gewoon lekker een plaat op in de woonkamer. Het Britse soul/jazz/funkcollectief Sault wist zijn stempel op het afgelopen jaar te drukken door alweer te stunten zoals enkel een elftal Marokkanen het hen later dat jaar nog zou nadoen: vijf albums werden tegelijk het wereldwijde web opgezwierd, gratis te downloaden mits je het wachtwoord had – even binnenwippen bij het betere forumpje en binnen waren we – om vervolgens enkele dagen later weer te verdwijnen. Toegegeven, we vonden dat wat flauw, maar als je ons een dergelijke overdaad materiaal geeft en er blijken niet zelden toch een paar onvergetelijke pareltjes tussen te zitten, dan stoppen we met morren. Bij dezen dus.
“Terug naar de wortels, de essentie van wat Dans Dans is”: zo luidde het devies op de laatste worp van het Antwerpse jazzrocktrio. Een punkachtige mentaliteit die zeker niet resulteerde in meer kaalheid, maar juist in meer intensiteit. De heren volgen hun intuïtie in plaats van hun brein, en leveren een oerkracht af, gebald in zes knoerten van songs.
Deze parel van Amerikaans alt-folk singer-songwriter Cass McCombs kwam ons pas relatief laat na de release ter ore, maar was een instant favoriet. Een subtiel gedoseerd en toch rijk klankenpalet, met teksten die in enkele regels een heel leven aan emoties opwekken. Elk nummer op deze plaat heeft zijn eigen karakter, en daardoor gaat ze geen seconde vervelen. In deze categorie dienen we ook al het eerste blikje Eervolle Vermeldingen te openen: Theatre van Anna Mieke, YTI⅃AƎЯ van Bill Callahan en You Belong There van Daniel Rossen. Ook jullie mogen je gratis drinkbus gaan afhalen bij de balie.
Denzel Curry :: Melt My Eyez See No Future
Ons Noordzeelandje kent tegenwoordig nog slechts twee seizoenen, alsof het op de evenaar ligt: zonnig en warm (dansen in strooien rokjes!), en grijs en bewolkt (troosteloze kale beats!). En die laatste werden ons dit jaar het best afgeleverd door de Amerikaanse rapper Denzel Curry met zijn troosteloze Melt My Eyez See No Future. Een plaat die voortdeint op een meeslepend verbal metrum, lyrics heeft die af en toe steken als een in je mond openspringende peperbol en dit alle hangend in rijke muzikale weefgetouwen opgezet door onder andere Robert Glasper, Saul Williams of Slowthai. Het brandt in je als een net iets te heet geserveerde curr- neen, we hadden beloofd geen flauwe moppen meer te maken over de man zijn achternaam.
Danger Mouse & Black Thought :: Cheat Codes
Meer impressionant beat-, tekst- en samplewerk werd dan weer afgeleverd door Danger Mouse en Black Thought. Voorgenoemde producer kiest hier voor een soulvolle en bij momenten orkestrale sound, waarop de woorden van Black Thought opspringen als kastanjes in het vuur. Tijd voor nog een dosis eervolle vermeldingen uit de beatafdeling van dit jaar: King’s Disease III (Nas) en No Sleep In LA (Blackwave.)
Maria Chiara Argiro :: Forest City
Deze hoort dan weer in de categorie ‘onverwachte parels’. De meeste artiesten die ik hiervoor besprak werden hevig door mij geanticipeerd; ik keek al weken uit naar hun komst. Deze prachtplaat van Londens-Italiaanse Argiro, bestaande uit bedwelmende walmen van jazz, elektronica en neoklassiek in de stijl van Thom Yorkes solowerk was hierop een nog lang nazinderende uitzondering. Extra oorkondes in de categorie ‘duizelende laagjesmuziek’ waren er voor Drift By/Sink In van Vitja Pauwels en While The Moon van Naima Joris. België boven!
Uitsmijters
Zoals reeds vermeld, waren we dus e-norm gulzig afgelopen jaar. Het kon niet op, en bleef ook gewoon maar komen, maand na maand. Kwestie van iedereen te laten meegenieten van die overdaad, verlaat ik deze digitale toog dus niet voor ik nog volgende albums en nummers vermeld: As Above, So Below (Sampa The Great), Arrangements (Preoccupations), Angels & Queens – Pt. I (Gabriels), The Car (Arctic Monkeys), “Déjà vu” (Toro Y Moi), “The Room/You Don’t Know” (Flying Lotus) en tot slot “Must Have Been New” van dEUS. Goed. Dat was het. Nog een laatste glaasje, barman en dan betaal ik mijn poef, ik beloof het. Doe de lichten al maar weer aan.
