PIAS,
2009
PIAS
Niks zo escapistisch als een zonovergoten popsong! Zo’n kleurige
springbal van een nummer die je binnen een tijdsbestek van drie
minuten meesleurt naar een geromantiseerde versie van de
werkelijkheid die je maar wat graag voor waar aanneemt. Voor wie de
wereld even door zo’n turquoise bril wil bekijken, is ‘Fantasies’
verplicht oorsnoep. De derde plaat van Metric bulkt namelijk van de
hydraterende popmelodieën die zelfs de meest rafelige
trommelvliezen kunnen balsemen. Katapulteer de dagcrèmes dus de
vuilbak in en leg driemaal daags dit sprankelende plaatje op:
‘Fantasies’ is dé verjongingskuur van 2009!
Sunshine, lollipops and rainbows, met dromerige
melancholie als sausbinder: met dit recept prikkelt het Canadese
Metric een blinkend plaatje lang de smaakpapillen. Dat bladgouden
laagje is enigszins verrassend aangezien chanteuse Emily
Haines al de microfoon heeft beroerd bij de lofi
rommelrock van Broken Social
Scene. Ook op de vorige Metric-platen werden de melodieën nog
afgeschuurd met indierockgitaren, maar op ‘Fantasies’ is er geen
houden meer aan. Het regent glorieuze refreintjes en kristallijnen
melodieën op dit album en al wie z’n hart heeft verpand aan
stralende popliedjes zal zich maar wat graag laten trakteren op
deze golden shower (nee, perverten, nee!).
De referenties bij Metric zijn dan ook niet langer in het Canadese
indiemilieu te zoeken. Op ‘Fantasies’ fietst de band eerder met een
omhoogwaaiend bloemenrokje langs de instant-catchiness van
Blondie en de lichte synth-weerhaakjes van de nieuwe Yeah Yeah Yeahs. De
hoofdverantwoordelijke voor al die poppracht: zangeres Emily
Haines, een little miss sunshine die moeiteloos menige
muizenis opvult. In ‘Help, I’m Alive’ bijvoorbeeld, de eerste
onweerstaanbare single die gezegend is met een pulserende hartslag
die de beste lentepop van bloed en raszuivere schoonheid voorziet.
Ook ‘Satellite Mind’ en ‘Blindness zijn heerlijk zoemende synthpop
die de buzz rond Metric meer dan rechtvaardigen.
Hoewel we tijdens de meeste songs de ogen bijna moeten dichtknijpen
door de glimmende popmelodieën, mogen we echter niet blind zijn
voor de sporadische tekortkomingen op ‘Fantasies’. Zo wordt het
fletse ‘Twilight Galaxy’ onmiddellijk opgezogen door het zwarte gat
der slaapverwekkendheid. Ook het monster van de Ultratoppop komt
zelfs een keer om het hoekje loeren: ‘Who would you rather be?
The Beatles or The Rolling Stones‘, kirt Haines in het
refreintje van ‘Gimme Sympathy’, een nummer dat eerder thuishoort
in de playlist van MNM dan op dit album.
Gelukkig blijft de hap-slik-weg-pop beperkt tot deze luchtige
tussendoortjes en bewijst de band tijdens andere songs toch nog met
de voeten in indieland te staan, zij het met een forse portie
schoenblink bij de hand. Zo excelleren ‘Sick Muse’, ‘Gold Guns
Girls’ en ‘Front Row’ in zoetige kauwgommelodieën, maar met een
zurig hart van knarsetandende gitaren. Het ultieme drielandenpunt
van rock, dance en pop bereikt Metric echter pas met het euforische
‘Stadium Love’. Met z’n beukende Goose-synths, pompende drums en
ravissante zangpartij zal dit orgastische orgelpunt ongetwijfeld
voor een extatische roes zorgen op Pukkelpop deze zomer.
Op hun eerste twee platen verborg Metric z’n oogverblindende glans
nog, maar met ‘Fantasies’ schittert het viertal als een poolster
aan het popfirmament. Of ze snel opgebrand zal zijn, moet de
toekomst uitwijzen, maar ondertussen is het heerlijk krols
kronkelen in de warme gloed van hun glasheldere popfestijn!
Metric komt op 21 augustus stralende popsongs uitstrooien over
de wei van Pukkelpop.
