Wie denkt dat er geen gulden middenweg bestaat tussen stagnatie en
vernieuwing, slaat de bal mis. Zo verfijnt Isis al jaren het genre
waarvan ze mee aan de wieg stonden, en dat zonder bruuske
koerswijzigingen of klakkeloze herhalingsoefeningen. In se teert
het Amerikaanse gezelschap op beproefde procédés en bekende
formules, maar tegelijkertijd komt de band met elke plaat een paar
kousenvoetjes dichter bij de quintessens van postmetal, namelijk de
ultieme symbiose tussen rauwe kracht en hypnotische betovering.
‘Wavering Radiant’ zal dan ook weinig wenkbrauwen doen fronsen,
maar laat er geen twijfel over bestaan: ook Isis’ vijfde album
ontvouwt zich gaandeweg tot een caleidoscopisch gevaarte dat het
zeil hijst richting kolkende metal en de melodieuze waterrimpels
van postrock. All aboard!
Hoewel Isis z’n fans nooit op het verkeerde been heeft gezet, is de
evolutie van de band opmerkelijk. Als meesterknechten van Neurosis in het
postmetal-ambacht sloegen Aaron Turner en co alles en iedereen
knock-out met de grimmige, steenkappende postcore van hun debuut
‘Celestial’. Sindsdien beitelde de band steeds verder aan hun ruwe
rotsblokken met ‘Oceanic’ en Panopticon tot
gevolg, twee platen die de ruwheid van het debuut koppelden aan
subtiele schakeringen en afgevijlde melodieënpracht. Op In The Absence Of
Truth verdwaalde Isis dan af en toe in de ritmische labyrinten
van Tool,
maar met ‘Wavering Radiant’ waart de band opnieuw als
schaduwkoningen door de post-apocalyptische cryptes van
‘Panopticon’.
De erg nadrukkelijke postrock-toets van ‘In The Absence Of Truth’
ruimt dan ook weer plaats voor een uitgekiender evenwicht tussen
nekwervelbrekend geweld en atmosferische bedwelming. Luister maar
naar ‘Hall Of The Dead’. Deze vakkundig gedoseerde mokerslag kan
menig gewelf doen barsten met het manische geblaf van Turner en met
bliksemende gitaren, maar laat tegelijkertijd sterren door de
duisternis priemen met een glorieuze coda waarin synths de hoofdrol
opeisen. Hetzelfde geldt voor ‘Ghost Key’, een track die smeulend
aanvat met een verstrengeling van melodieuze gitaarlicks, maar
gestadig ontaardt in een verstikkende smog van distortion
waar Turner enkele steekvlammen van grommende tirades door
jaagt.
Ondanks de vele minutieus getimede distortionsalvo’s en
geraffineerde crescendo’s klinkt Isis bijwijlen nog steeds zo
verontrustend agressief en gevaarlijk als nucleair afval. Zo zou
het schuimbekkende begin van ‘Threshold Of Transformation’ menige
geigerteller op hol kunnen doen slaan en haalt de band in ‘Stone To
Wake A Serpent’ op gezette tijdstippen harder uit dan Vin Diesel na
een overdosis steroïden. De botte bijl wordt niet geschuwd en dat
is maar goed ook. Zo laat Isis zich namelijk niet degraderen tot de
grommende bastaardzoon van Tool en Explosions In The
Sky, maar behouden ze hun eigen identiteit.
‘Wavering Radiant’ is dan ook geen plaat om rustig bij weg te
zakken in de plooien van de fauteuil. Zelfs in ’20 Minutes/40
Years’, de meest bezwerende track van de plaat, is het eb en
vloed-patroon van de klankgolven te grillig en onvoorspelbaar om je
zomaar mee te laten drijven. Wie even niet oplet tijdens de ijle
passages, wordt ogenblikkelijk verzwolgen door pompend double
bass-werk en grof gesneden metalriffs. ‘Hand Of The Host’ probeert
ook iets gelijkaardigs, maar sleept echter net iets te lang aan om
z’n ambities waar te maken.
‘Wavering Radiant’ is de boemerang in het gezicht van iedereen die
Isis al afschreef na het onevenwichtige ‘In The Absence Of Truth’.
Met de focus, detaillering en meedogenloze vernielzucht van weleer
beweegt de band zich opnieuw tussen stratosfeer en aardkern zonder
onnodige zijstapjes te nemen. Het levert een plaat op die betovert
en vermorzelt, zalft en platslaat en zowel hersenen, onderbuik als
nekwervels viseert. Blind aan te schaffen!
Isis blaast op 16 juli de tenten omver op Dour
