Noise en melodie zouden niet samen gaan: de ene wil hels kabaal en de andere net een wonderlijke song. Noisegroepen dagen de luisteraar uit en dwingen hem temidden van het kabaal zelf de structuur te ontwaren, terwijl popmelodieën in de eerste plaats behagen en hand in hand naar het einddoel wandelen.
Het Britse Fuck Buttons denkt daar duidelijk anders over. Op zijn debuut Street Horrrsing koppelt het noise en melodie aan elkaar. Op zichzelf is dat nu ook weer niet zo verwonderlijk, de groep is zeker en vast niet de eerste die een huwelijk tussen beide tracht te bewerkstelligen, en onder meer Sonic Youth en Mogwai (in zijn jonge jaren) hebben al meermaals bewezen dat het mogelijk is om fraaie melodieën te koppelen aan luide uitbarstingen.
Het is dus vreemd om vast te moeten stellen dat de groep niet alleen vorig jaar al stevig gehyped werd op basis van de e.p. Bright Tomorrow/Little Bloody Shoulder maar dat die lof uitgebreid wordt tot het debuut waarop de groep op eenzelfde elan verder gaat en zijn repetitieve ritmes, verstoorde zang (of liever kreten) onderdompelt in groezelige klanken die alles bedekken met een tapijt van gierende en krakende noise. En toch zal eenieder die het album voor het eerst hoort, meehuilen met de wolven in het bos want Street Horrrsing is een verdomd catchy plaat.
Op zich valt er nochtans niet zoveel te rapen: op één song na hurken alle nummers tegen de negen minuten aan zonder dat ze noemenswaardige tempo- of klankwissels hebben. Elk nummer heeft een tweetal goede ideeën die dan haast eindeloos herhaald en uitgesponnen worden. Zo is "Okay, Let’s Talk About Magic" te reduceren tot een aardige maar niet baanbrekende keyboardlijn die steunt op een stotterend drumpatroon en doorweven is met aanzwellend gitaargeruis in overdrive. Het occasionele staccatogekrijs maakt echt het verschil niet. Dat de song moeiteloos de tien minuten haalt zonder vervelend te worden, is een half mirakel.
Precies hetzelfde kan gezegd worden van de andere nummers. "Bright Tomorrow" bijvoorbeeld vertrekt vanuit goedkope dance: een bonkende drum en enkele halfslachtige keyboardlijnen geplukt uit de lijst afdankertjes van een derderangs New Romantics-bandje, krijgen na de vierde minuut versterking van een gierende metalgitaar waarvan de echte scherpte vakkundig afgevijld werd. Dat er opnieuw een door allerlei distortionpedalen gejaagde gesproken zang te horen valt, zou het geheel finaal naar de vuilbak moeten verwijzen. Maar opnieuw werkt het ondanks alles.
"Colours Move" heeft enkele fraaie oerwoudkreten in zich, maar de essentie van het nummer is een tribale drum met nogmaals veel ruisklanken, wat verstoorde zang en enkele nauwelijks uitgewerkte keyboardlijnen. Hoeft het nog gezegd te worden dat "Race You To My Bedroom – Spirit Rise" met gelijkaardige elementen aan de slag gaat, zij het dat de track ditmaal een duidelijker metalkantje gekregen heeftè In "Sweet Love For Planet Earth" leiden die vaste paden dan weer naar een dromeriger bestemming. De enige track die er een beetje tussenuit springt, is dan ook "Ribs Out", zelfs al recycleert het nummer de tribale drums en oerwoudgeluiden van "Colours Move".
De nummers zitten duidelijk eenvoudig in elkaar en klinken voornamelijk als variaties op hetzelfde thema. De voor de hand liggende conclusie zou zijn dat Street Horrrsing niet meer dan de zoveelste lege hype is. Maar uiteindelijk worden alle "ja maars" en "toch niet speciaal"-opmerkingen gewikt, gewogen en van tafel geveegd wegens niet relevant genoeg. Als enige waarheid blijft dan ook over dat Fuck Buttons vooral weet hoe noise en melodie aan elkaar te koppelen om tot een aanstekelijk resultaat te komen, eentje dat bovendien met een aura van intellectualisme en kunstzinnigheid aan de haal kan gaan zonder blasé over te komen. Hoe banaal het ook moge klinken, het werkt, en dat is tenslotte nog altijd het enige dat er echt toe doet.
Fuck Buttons speelt op 15 mei in de AB