Theremin, accordeon, sousafoon, bouzouki, viool, piano, trompet, drums en bas. Hoe ze het flikken is een raadsel, maar DeVotchKa laat met en harde kern van slechts vier muzikanten al deze instrumenten tot een wondermooi geheel klinken. Van Slavische pop tot Mariachi-treurnis, DeVotchKa maakt met A Mad And Faithful Telling opnieuw een wondermooie reis rond de wereld.
Orkestrale balkanpop viert hoogtij de laatste jaren, maar toch moest DeVotchKa op de tweede rij toekijken hoe jonge goden als Beirut en Gogol Bordello met alle eer gingen lopen. Natuurlijk was er die Grammynominatie voor de soundtrack van de indie-hit Little Miss Sunshine en de daarvoor al fel bejubelde langspeler How It Ends. Toch krijgt DeVotchKa al bij al niet de aandacht die je kunt verwachten na een internationale carrière van 10 jaar. Het ontbreekt de groep wellicht aan een echte hit, hoe jammer dat ook mag zijn.
A Mad And Faithful Telling is al de vierde plaat van DeVotchKa, maar mogelijk de eerste die in Noord-Amerika en Europa voldoende ruggensteun zal krijgen van een platenfirma. Een Grammynominatie opent nu eenmaal deuren. De plaat is het relaas van tien jaar vechten tegen de vooroordelen van de muziekindustrie, van toeren in een piepklein busje om voor een fout publiek te spelen in één of ander verlaten gat in thuisstaat Colorado. De plaat klinkt dan ook erg gefocust. Sans rancune moet en zal de groep zijn gouden kans verzilveren.
Het is een beetje jammer hoe A Mad And Faithful Telling uit de startblokken schiet met het uptempo “Basso Profundo”. Allesbehalve een slecht nummer, maar het deuntje is naar DeVotchKa-normen vrij vrolijk en het is de eerste luisterbeurten even wennen aan de opener. Prachtig wel, hoe het nummer na drie minuten inhoudt om kort een soort gipsy wals in te zetten. Vreemd, maar perfect passend in het eigenzinnige plaatje. “Along The Way” is daarentegen een Zuiderse slow, compleet met kwetterende trompetten en kabbelende akoestische gitaren.
Dat de leden van DeVotchKa allemaal verschillende instrumenten bespelen hebben we reeds verteld. Maar hét kenmerkende instrument van de groep is toch de schitterende strot van zanger Nick Urata. Hij weet altijd op ongenaakbare wijze gevoel in elk woord te leggen, zonder te vervallen in overdreven pathos, zo ook in onze favoriet “The Clockwis Witness”. “My heart is sinking/What were we thinking?/I can’t fake it anymore” croont Urata en het grijpt ons telkens naar de keel. Net als How It Ends heeft ook A Mad And Faithful Telling met “Comrade Z” en “Strizzalo” zijn obligate muzikale intermezzo’s, het bewijs dat DeVotchKa nog meer soundtracks in zich heeft. Het is onmogelijk “Comrade Z” te beluisteren zonder wilde filmische taferelen in te beelden. Eigenlijk staat A Mad And Faithful Telling bol van dit soort heerlijk chaotische en meeslepende composities. Toch nog graag een eervolle vermelding voor het nijdige “Transliterator”, dat tegen het einde aan even lijkt te ontsporen.
“De meest Europees klinkende Amerikaanse band”, was een omschrijving die ten tijde van de vorige plaat wel eens gebruikt werd om de door duizenden stijlen beïnvloedde mengelmoes genaamd DeVotchKa te omschrijven. A Mad And Faithful Telling perfectioneert die eigenzinnige mix en plaatst de band definitief naast creatieve gelijkgezinden als Beirut, Gogol Bordello of Calexico.
DeVotchka speelt op 6 juli op Rock Werchter en op 13 juli Cactus Festival.
