‘Jong geleerd is oud gedaan’, wist onze bompa ons vroeger altijd te
zeggen, waarop we dan (sorry meneer Vandenbosch) terstond een
lieftallig kipje een kopje kleiner mochten maken. Trauma’s, we
zeggen het u. Voor het overige niets mis mee, maar in onze
vaderlandse rockscène maken ze het wel erg gek tegenwoordig. Kijk
maar eens naar Humo’s Rockrally: al puistige tieners wat de klok
slaat, en ze kunnen er nog wat van ook. In 2006 echter stootte maar
één hevig puberend groepje door tot de grande finale: Freaky Age.
Ze vielen dan wel buiten de prijzen, maar hun spetterende versie
van The Who’s ‘Pinball Wizard’ is ons lang bijgebleven. Heel
lang.
2 jaartjes later intussen, en ongeveer gelijktijdig met hun
rockrallygenoten van The Blackbox
Revelation, laten ze een eerste keer van zich horen. Ze groeien
toch zo snel op. Of een plaatje maken de beste carrièrezet was
weten we niet meteen. We vermoeden van niet , want u ziet ze boven
al blinken: slechts 3 hoofdjes, een voldoende maar ook niet veel
meer dan dat. Ze hebben het nochtans in de vingers, hoor. Veel kans
bijvoorbeeld dat u, wanneer u eens flarden van ‘Time Is Over’
opving, dacht: ‘Hm, de nieuwe van The Strokes? Niet
mis!’. De gitaren kleuren netjes binnen de lijntjes uitgezet door
dit New Yorkse gezelschap, en zanger Lenny zet een akelig goeie
Julian Casablancas neer. Een kloon dus, maar een goeie.
Origineler en net zo goed is ‘Me and You’. Als je bij het krieken
van de dag niet meteen klaarwakker bent, hoef je dit maar eens
oerend hard door je stereo te rammen. Het zingt nog lekker mee ook.
Nog een graadje eigenzinniger is ‘Weekend’, waar vooral die
daverende intro met alle aandacht gaat lopen, terwijl het nummer an
sich ook een pareltje is.
Toch blijven we koppig denken dat ‘Every Morning Breaks Out’ pas
écht straf zou hebben geklonken indien Freaky Age haar nummers nog
wat langer in hun repetitiekot had laten rijpen. ‘They Never Lie’,
‘Play The Game’ en ‘Weight of the World’ zijn allerminst slecht, en
de titeltrack bulkt van de goede ideeën. Noem het een buikgevoel,
maar er mankeert iets. Net wanneer je verwacht dat een song gaat
openbarsten in een apocalyptisch slot, wordt de boel afgebroken en
blijf je achter met het gevoel: ‘Tja, is dat het nu?’. In hun ijver
om de hele britpopbende bij te benen, komt Freaky Age zichzelf dus
wat tegen. Zonde, want deze bende heeft meer branie dan alle Kooks
samen, maar die hebben dan wel weer netjes uitgebalanceerde
refreintjes én echte nummers (nu ja, volgens sommigen toch).
Maar laat ze nu zeker niet vallen, deze jongens, mits wat sturing
van buitenaf en wat meer geduld maken ze in 2010 dé soundtrack van
de zomer. Deze jonge honden hebben dus wel al aardig leren blaffen,
maar veel bijten is er voorlopig niet bij. Onze Bobby
daarentegen!
http://www.myspace.com/freakyage
