Twee jaar na hun finaleplaats in de Rock Rally was Freaky Age dit jaar alomtegenwoordig. De nog steeds freaky jonge band rond Lenny Crabbe bracht een debuutplaat uit, speelde op een waanzinnig groot aantal zomerfestivals en scoorde de ene radiohit na de andere.
"In 2007 begon het al een beetje te lopen, met een single die in De Afrekening raakte, maar dit jaar vond echt een stroomversnelling plaats," blikt frontman en songschrijver Lenny Crabbe terug. "Vier weken op één in De Afrekening, een heel drukke zomer gehad, eigenlijk een heel druk jaar zelfs. We hebben rond de 120 optredens gegeven dit jaar. Soms zijn er dat dan twee of drie op één dag. Als je dat enkele dagen na elkaar doet, wordt het behoorlijk heavy."
Heavy of niet, de band is zeer gedreven en zeker. Crabbe gaat voluit voor de muziek. "De gitarist en drummer zitten in hun laatste jaar middelbaar, en de bassist doet zijn eerste jaar in Gent. Ik ben gestopt met school. Twee jaar geleden wou ik daar al mee ophouden en met mijn leven beginnen. Als ik nu terug naar school zou gaan, zou ik voor de derde keer mijn vierde jaar moeten doen. Het is dus niet echt mijn ding."
enola: Het gevolg is dan wel dat je écht voor je muziek moet gaan?
Crabbe: "Ik besef maar al te goed dat ik een enorm risico genomen heb door met school te stoppen en me helemaal op muziek te focussen."
enola: Je kreeg daarbij, toch bij de opnames van jullie debuut, de hulp van je vader, Luc Crabbe.
Crabbe: "We hebben de plaat zelf geproducet, de rol van mijn vader was die van studiotechnieker. Hij was dus bij de opnames, en ik heb heel veel van hem geleerd, ook vroeger al. Hij nam me vaak mee naar studio’s, zodat ik al heel jong wist op welke knopjes er geduwd moest worden bij opnames en wat roadies allemaal moeten doen. Dat is een voordeel dat ik had door mijn opvoeding, al leren we nog elke dag nieuwe dingen bij. Want uiteindelijk ben ik nog maar een zeventienjarige gast die muziek maakt."
"En generatieconflicten zijn er niet geweest. Mijn pa heeft twee jaar geleden nog een plaat gemaakt, hij is nog heel goed mee. Hij weet ook wat mijn voorkeuren zijn en dat hielp toen we samen onze plaat gemixt hebben."
enola: Dat debuut kwam er uiteindelijk pas een paar jaar na jullie doorbraak.
Crabbe: "Na de Rock Rally kregen we zeer veel aanvragen en aanbiedingen van labels, maar we hebben toen bewust de boot wat afgehouden. We wilden pas een plaat maken als we wisten dat we genoeg materiaal hadden dat het beluisteren waard zou zijn. Het is de bedoeling dat ik over tien jaar Every Morning Breaks Out nog kan opzetten zonder dat mijn tenen gaan krullen. En ik denk dat we daar in geslaagd zijn, al weet je dat natuurlijk niet zeker. Die teksten zijn geschreven tussen mijn dertiende en zestiende, dus dat is een soort risico. De dingen die ik nu schrijf, vind ik zelf stukken beter."
enola: Sta je dan onderhand niet vrij ver van de oudere nummers?
Crabbe: "Een beetje wel. Sommige van die songs spelen we nog wel live, maar die gaan er langzaam maar zeker uit en worden vervangen door nieuwe nummers. Ik voel ook dat ik evolueer als songschrijver, en kijk heel hard uit naar onze volgende plaat, volgens mij gaat die stukken beter zijn."
enola: Hoe concreet is die plaat al?
Crabbe: "Ik hoop dat we eind januari kunnen beginnen opnemen, zodat het album eind mei ongeveer klaar kan zijn. Maar dat is allemaal nog heel vaag. Tot eind december staan nog een aantal optredens gepland, wat zorgt dat er wel nummers geschreven kunnen worden, maar dat ik toch niet de mogelijkheid heb me daar helemaal mee bezig te houden. Dat moet nu zo’n beetje tussen alles door gebeuren. Dat kan in de kleedkamers zijn, of gewoon thuis. Maar liefst van al schrijf ik op plaatsen waar je inspiratie kan opdoen. Ik zit heel vaak in Brussel en schrijf veel teksten op het dak van een warenhuis daar. Het uitzicht is geweldig en het is er ideaal om tot rust te komen."
enola: Jullie zitten bij Sonic Wave, een Frans management. Hoe is dat eigenlijk gekomen?
Crabbe: "Die zijn begin 2007 via Myspace op ons gestoten. Het heeft ons enkele kansen opgeleverd in Frankrijk. Zo hebben we in gigantische arena’s gespeeld, als voorprogramma van Superbus, een band die waanzinnig groot is in Frankrijk. Ginds verkoopt die groep letterlijk miljoenen platen, maar de rest van de wereld volgt niet echt."
"Het nadeel is dat onze cd nog niet uit is in Frankrijk. We hebben in enkele clubs in Parijs gespeeld en daar wat mensen ontmoet, maar de plaat is er tot nu toe alleen te koop bij concerten. Ik weet niet of dat écht een nadeel is. Tenslotte moeten beginnende groepen het vaak met niet meer stellen dan Myspace-toestanden om volk te lokken naar hun concerten."
enola: Iets dat ik dit jaar opmerkelijk vond: iedereen had het er na de Rock Rally over hoe jong de deelnemers waren. Maar: jullie waren twee jaar geleden ook zeer jong.
Crabbe: "Ja, ik snapte het ook niet goed. En in interviews word ik daar tegenwoordig vaak op aangesproken. Dan wil iemand mijn mening over al de jonge groepjes die vandaag het mooie weer maken. Maar de meeste beginnende groepjes bestonden toch altijd al uit jonge mensen? The Stones, Sex Pistols, noem maar op. Johnny Rotten was, dacht ik, ook amper zeventien toen hij voor het eerst optrad. Volgens mij is dat niks nieuws, maar lijkt het in België wel zo en hebben wij binnen de Rock Rally de aanzet gegeven zodat jonge bands zich ook zijn gaan inschrijven."
enola: Je had zelf geen drempelvrees om je in te schrijven voor de Rock Rally?
Crabbe: "Het leek me eerder iets vanzelfsprekends. Iedereen raadde aan om nog minstens twee jaar te wachten, tot de volgende editie. Maar ik wou dat toen al doen, zij het zonder enige verwachtingen. Nu zijn we uiteraard heel tevreden dat we niet gewacht hebben, ondanks alle kritiek die we kregen. Want er was commentaar hoor, opmerkingen dat we nog veel te jong waren, noem maar op."
enola: Met jullie naam lok je zo’n reacties ook een beetje uit, niet?
Crabbe: "Tuurlijk. Maar het is ook maar een naam. Die ik uitgevonden heb toen ik elf was, zonder de bedoeling allusies te maken op leeftijd. Na de Rock Rally zagen we niet in waarom we die zouden veranderen. Wie zegt trouwens dat met Age leeftijd bedoeld wordt? Je kan er van alles in zoeken. Als jij wil dat Age slaat op tijdperk, is dat prima voor mij."
enola: Na de naam nog een ander onvermijdelijk onderwerp: er zit héél veel Strokes in Every Morning Breaks Out.
Crabbe: "Volgens mij is dat iets goed, ik vind het zeker geen kritiek. In The Libertines zit ook heel veel Strokes, vind ik. En bij ons hoor ik ook nog andere dingen. The Strokes zijn weliswaar een heel belangrijke groep geweest voor mij, in dat opzicht dat ik door hun eerste plaat zelf muziek ben gaan maken. Maar wij zijn helemaal geen rip-off. En ja, bij "Time Is Over" hoor ik zelf ook gelijkenissen. Misschien heb ik wel, door te leren zingen dankzij The Strokes, dezelfde manier van zingen overgenomen."
"Trouwens: wat is origineel vandaag de dag? Is alles al niet gedaan geweest? Vooral in het dancemilieu valt me dat op. Voor mij is alle techno en electro één pot nat. En wat ik helemaal niet snap, is dat festivalorganisatoren zich vaak verplicht voelen een dj te programmeren na de bands. Terwijl zo iemand gewoon plaatjes draait, het is geen muzikant, in mijn ogen."
enola: Tot slot: je hebt een eerste succesvol jaar achter de rug. Hoe ver reiken je ambities voor de toekomst?
Crabbe: "België is maar een klein landje en ik heb helemaal niet de ambitie een Vlaamse zanger te worden. Het is echt de bedoeling dat we internationaal kunnen meetellen. Ik zou binnen enkele jaren graag in Londen wonen, om van daaruit een carrière te kunnen uitbouwen. Of dat met Freaky Age is weet ik niet. Misschien spelen we over vijf jaar allemaal ergens anders. Voor hetzelfde geld spelen we over vijftien jaar nog altijd samen en zitten we in een of ander ver land."
"Het enige dat ik hoop, is dat we zo lang mogelijk kunnen doorgaan. Maar je kan geen voorspellingen maken: het is een moeilijk vak en er is zéér veel concurrentie. Kijk alleen al naar de hoeveelheid bands die van Engeland komt. Ginder zijn ze bovendien ook zeer goed in het hypen van bands, iets dat we in België een beetje missen. Onze media steunen volgens mij de Belgische artiesten niet genoeg. Al is dat een mes dat langs twee kanten snijdt: het immense afkraken gebeurt hier ook niet. Maar toch blijft het jammer dat een nieuw Brits bandje na één plaat of zelfs single de wereld rond kan touren, terwijl hier de reactie is: ze zijn nog jong, hun beste werk komt later wel."
