Terwijl de gemiddelde mannelijke puber zijn dagen vult met videospelletjes en zelfbevlekking, kozen die van Freaky Age voor een iets intensiever pad. Na een bewogen tocht in Humo’s Rock Rally leek de weg open naar eeuwige roem in Vlaanderen. Twaalf jaar en vier platen later is het tijd om de balans op te maken.
enola: De wederopstanding van Freaky Age is achter de rug! Hoe kijk je zelf terug op de persaandacht van de laatste maanden?
Lenny Crabbe (zang, gitaar): “De nieuwe plaat kwam uit in maart en ik heb het gevoel dat het allemaal eigenlijk nu pas op gang komt. In totaal hebben we vier jaar aan het album gewerkt, dat was toch wat langer dan we oorspronkelijk hadden gedacht. Inner Stranger – of de manier waarop de plaat tot stand kwam – doorliep een heel proces; als ik dat vergelijk met de manier waarop de dingen vroeger liepen, dan verbaas ik mij erg over de snelheid waaraan wij toen werkten.”
enola: Steken we dat dan op jeugdig enthousiasme?
Crabbe: “Nee, we wisten bijzonder goed wat we deden en welke richting we uit wilden. In de jaren die volgden op de Rock Rally speelden we gemakkelijk honderd shows per jaar; dat is optreden aan een moordend tempo. Kijk ik daar nu op terug, dan moet ik toegeven dat ik niet helemaal besefte hoe crazy dat allemaal was.”
enola: Hebben jullie ooit het gevoel gehad dat jullie geleefd werden? Braaf optreden en voor de rest gewoon zwijgen?
Crabbe: “Absoluut niet. We hebben onszelf daar bewust tegen beschermd. Ik kom uit een gezin waarin iedereen muziek maakt, dus ergens wist ik wel wat te verwachten. Ik denk dat we toen als band wel beseften dat het belangrijk was om op lange termijn te denken. Het was voor ons niet de bedoeling om een paar maanden erg hard te gaan en dan ineens te verdwijnen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat er dingen voor mij werden beslist of dat we van hier naar daar werden gesleurd. We hadden toen — en nu ook — best zelf veel in handen: management, productie … Ik denk ook wel dat we altijd het geluk hebben gehad om omringd te zijn door mensen die het goed met ons voor hadden. Voor hen was het ook duidelijk dat wij bijvoorbeeld beslisten waar we gingen spelen.”
enola: Werd dat aanvaard door buitenstaanders? Ik bedoel; hoe serieus werden jullie als veertienjarigen genomen door de muziekindustrie?
Crabbe: “Niet altijd. Muzikanten in onze omgeving hadden weinig moeite met ons, maar het gebeurde wel dat er in de backstage van een of ander optreden wat gestaard werd. Ik begrijp dat onze leeftijd voor velen een struikelblok was en dat neem ik niemand kwalijk. Bij elke plaat die we hebben uitgebracht lees je ook wel opmerkingen over volwassen worden of weer wat ervaring rijker zijn, maar als ik eerlijk ben; wat betekent dat eigenlijk? Je mag niet vergeten dat The Sex Pistols heel Groot-Brittannië deed huiveren toen de leden niet veel ouder waren. Ik snap het; die jonge leeftijd blijft een bittere pil voor sommigen hoewel het volgens mij veel interessanter is om het over onze muziek te hebben. Laat dat getal los en kijk naar wat we doen.”
enola: In oude stukken over Freaky Age zie ik vaak erg subtiele referenties aan groepen die toen uit leeftijdsgenoten bestonden; Xink! of Spring bijvoorbeld. Is je dat ooit opgevallen?
Crabbe: “Dat gevoel heb ik een aantal keer gehad. We brachten andere muziek, maar werden toch over dezelfde kam geschoren. Misschien komt dat stomweg omdat onze optredens ook veel jonge meisjes lokten. Nu goed; die stonden dan op de eerste vijf rijen en daarachter had je dan de volwassen mannen die met een pint in de hand vrolijk stonden mee te zingen. Jonge meisjes roepen nu wel luider, dus dat wordt dan onthouden door de pers. Ook vandaag zien we een gevarieerd publiek op shows; tieners en twintigers of dertigers die met hun ouders komen. Ik vind ook niet dat we muziek maken voor een bepaalde leeftijd of toch; dat is zeker niet de bedoeling. Onze songs ga je niet dadelijk tegenkomen in de nieuwste film van Disney.”
enola: Akkoord, maar onlangs stonden jullie live voor een publiek dat exclusief bestond uit Qmusic-luisteraars. Je kan toch niet ontkennen dat je het dan hebt over een duidelijk segment van muziekliefhebbers.
Crabbe:“Klopt, alleen vergeet je dat radiozenders — en dus ook de muziek die wordt gespeeld — tegenwoordig minder afgelijnd zijn. Of je nu zapt van MNM naar Studio Brussel of van Radio 2 naar Qmusic, je hoort vaak dezelfde muziek. Tien jaar geleden zijn we ook bij Qmusic langs geweest; hoe meer mensen in contact komen met onze muziek, hoe beter, lijkt me.”
enola: Is dat dan ook het plan voor deze zomer? Freaky Age weer onder de mensen brengen?
Crabbe: “Ik speel erg graag op festivals. Ergens denk ik dat ik dat het liefste doe. Op dit moment toch; we hebben lang aan de plaat gewerkt en dan is het gewoon aangenaam om op een podium te kunnen staan. Staan we lang op een podium, dan wil ik wel weer de studio in. Deze keer heeft het ongeveer vier jaar geduurd om weer de baan op te kunnen, dus ik kijk er dan ook net iets harder naar uit. We spelen deze zomer ook op allemaal net iets kleinere festivals; laten we zeggen dat we ook wel wat tijd willen gebruiken om weer rustig op gang te komen. Naar volgend jaar toe zou het leuk zijn om opnieuw de grote festivals aan te doen.”
enola: Als je als band vier jaar nodig hebt om een album de maken, dan doen er al snel geruchten de ronde dat er iets mis is.
Crabbe: “Er was niets mis; we hadden die tijd gewoon nodig. We wilden afstappen van alle tierlantijntjes die we hadden toegevoegd aan de derde plaat, (From The Heart) Of Glitter Lake, en dat betekende geen piano of strijkers meer. Op dat moment hadden we meer nummers die om die opsmuk vroeger, maar al die dingen waren nu niet aan de orde. De nummers op Inner Stranger zijn allemaal wat meer straight to the point; songs waarop de gitaar centraal staat, net zoals op de eerste plaat. Had ik hetl album liever twee jaar eerder uitgebracht? Natuurlijk, maar we hadden effectief vier jaar nodig om dat hele proces te doorlopen.”
enola: De productie was ook opnieuw in jullie handen. Je hebt nu beide kanten van dat spectrum ervaren.
Crabbe: “Voor onze derde plaat hebben we gewerkt met Reinhard Vanbergen en dat was erg aangenaam. De meerwaarde voor mij zat vooral in het feit dat een externe producer net iets objectiever naar je nummers kan kijken. De belangrijkste voorwaarde voor ons toen draaide rond de visie; we zochten naar iemand die op dezelfde golflengte zat. Onze andere albums hebben we dan weer in huis geproducet en ook dat viel goed mee. Weet je wat het is met die producers? Het moet plezant blijven. Ik zou niet met een lul kunnen samenwerken die wel voor hoge verkoopcijfers zou zorgen.”
enola: Zou je dat idee ook doortrekken naar je solowerk?
Crabbe: “Ongetwijfeld; die teksten zijn net wat persoonlijker en intiemer. Ik weet uit ervaring ook dat ik niet kan werken met mensen waar ik me niet goed bij voel; dan blokkeer ik gewoon. Alle respect voor muzikanten die dat wel kunnen. Dat lijkt me ook de reden waarin ik niet in het Nederlands zou kunnen zingen. Schrijven in het Nederlands voelt op dit moment niet goed; dingen die ongelofelijk veel diepgang hebben in het Engels, komen in onze taal snel kig over. Ik heb wel ooit een nummer van Brel in het Frans gebracht. Misschien zit daar in de toekomst wel brood in!”
