Luka Bloom. Hoe hard we ook proberen, als we de — schitterende — single "Club Thing" van Yoav horen, kunnen we niet anders dan aan de Ierse bard (en aan zijn versie van "I Need Love" van LL Cool J) denken. Maar anders dan Bloom slaagt Yoav erin om, gewapend met niet meer dan een gitaar, nummer na nummer boeiend te blijven, en vaak zelfs nog te verrassen.
De plaat begint met "Adore Adore", een song die je meteen bij het nekvel grijpt en het universum van Yoav insleurt. Want een eigen universum it is, dat hij met zijn instrument creëert. De Amerikaan met Israëlisch en Zuid-Afrikaans bloed in de aderen streelt, slaat en zalft vervolgens weer zijn snaren, zonder dat hij al te opzichtig effecten najaagt. In combinatie met zijn al even flexibele stem levert dat songs op die je tientallen keren opnieuw kunt beluisteren.
Na het openingsnummer volgt meteen het eerder genoemde "Club Thing", intussen bekend van Studio Brussel, en het jachtige "Live", dat halverwege wordt onderbroken voor een kippenvelintermezzo. Een song waar — alweer — Luka Bloom (maar met hem nog vele anderen) een arm voor zou veil hebben. Ware het niet dat gitaar spelen dan natuurlijk moeilijk wordt.
Minstens een week heeft het geduurd voor we "One By One" hebben beluisterd. Niet omdat we niet wilden, maar omdat we niet genoeg konden krijgen van het openingstrio en dus telkens weer de repeattoets beroerden. Wisten wij veel dat we eigenlijk het genot aan het uitstellen waren: ook numero quattro is namelijk een voltreffer: ogenschijnlijk simpel, maar ontroerend en meeslepend.
En het houdt niet op, want zonder dat het tempo noemenswaardig omhoog gaat, klinkt "There Is Nobody" plots erg rock-’n-roll. Mooi hoe je de body van de gitaar hoort kreunen onder de vingers van Yoav. Het zou ons niet verwonderen mocht zijn instrument een meisjesnaam hebben.
Dat torenhoge niveau kan de man natuurlijk onmogelijk volhouden. Wat we gemakshalve maar de B-kant zullen noemen, opent dan ook met het ietwat gewone "Wake Up" en ook "Angel And The Animal" klinkt als een (weliswaar loepzuivere) popsong, zonder meer. "Beautiful Lie" is er echter weer knal op: hiervoor moet — we zeggen maar iets — James Blunt niet één, maar al zijn verzamelde ledematen overhebben. Beautiful!
Alsof het feestmaal nog niet rijkelijk genoeg was, pakt Yoav helemaal op het einde nog uit met een dubbel dessert. "Yeah, The End" (is near) leidt ons naar een pakkend einde, maar niet zonder "Where is My Mind", een song van The Pixies, die hij ook al zonder pardon zijn eigen wereld insleurt, om hem pas weer los te laten als hij helemaal ’van hem’ is geworden. Het is alleen de groten gegeven.
De 11 songs van Charmed & Strange zijn veelkantige juweeltjes. Ze zijn samen op een rond blinkend schijfje geperst. Dat is zomaar te koop in de winkel. Doe er uw voordeel mee.
