Wie reeds de kans kreeg om Akron/Family live te bewonderen, zal het
vast met ons eens zijn dat het een licht komische en fijne ervaring
is, ongeacht wat u van de muziek zelf vindt. Het viertal uit
Brooklyn kwam al meerdere malen het Domino-festival opfleuren, iets
waar ze zo hun eigen technieken voor hebben. Akron/Family is gewoon
dikke, clichématige fun, gecombineerd met schuimbekkende gitaren en
bonkende percussie. Dat een sterke live-act als deze nog geen echt
‘statement’ heeft kunnen maken via een studioplaat, is dan ook
jammer te noemen. Het dichtst kwam men met een verrassend en
ingetogen – en bovendien titelloos – debuut. De songs leken nooit
aan overdaad te lijden, en bezaten bovenal een erg simpele doch
lyrische kwaliteit.
Er was nog geen jaar voorbij of de nieuwe sterren van de freakfolk
hadden hun sound volledig omgegooid. Zowel op de split-lp met Michael
Gira’s Angels of
Light, als op hun tweede plaat, ‘Meek Warrior’ (2006), werd de
focus verlegd naar meer samenzang, meer lawaai en grotere
composities. Akron/Family werd plots een bende sjamanistische
wildebrassen – een schril contrast met die timiditeit van weleer.
Maar dit laatste aspect van de band is dan ook zelden live te
zien.
Met hun derde langspeler, ‘Love Is Simple’, wordt opnieuw het
energetische pad bewandeld, al werden er links en rechts wat ruwe
kantjes gaaf gemaakt. Zo zult u op ‘Love Is Simple’ geen echte
noise-exploten terugvinden zoals die op ‘Meek Warrior’ te horen
waren. Bovendien heeft Akron/Family er blijkbaar een hoop rigoreuze
studiosessies opzitten, onder leiding van een nieuwe producer. Het
gevolg is een breder klankpalet, alsook de absolute dooddoener voor
deze podiumbeesten: een gebrek aan spontaniteit. Het is niet overal
aanwezig of storend, maar het durft op ‘Love Is Simple’ al eens
aardig fout gaan. Kortom: op dat definitieve studio-album is het
nog even wachten.
Als we de naam ‘Akron/Family’ in uw hoofd planten, en uw vrije
associatie leidt u rechtstreeks naar het woord ‘hippies’, dan zal
de openingstrack uw vuile stereotypering niet ontkrachten. ‘Love,
Love, Love (Everyone)’ heeft een extreme kumba yah-factor, en is
daarom ook erg leuk. Denk gewoon: ‘Het is een divers album, en ze
menen het allemaal niet au sérieux’. Wij zijn er niet om dat te
bevestigen of te ontkennen. Daarop volgt ons eerste probleemgeval,
‘Ed Is A Portal’. Wij mochten op de laatste Domino reeds
kennismaken met deze flamboyante track. Die is ons toen erg goed
bevallen, en helaas is de transitie niet vlekkeloos verlopen. We
hadden het reeds over de lichte overproductie, iets wat vooral op
dit nummer te horen is. De foefelarij bij de vocals is ronduit
afgrijselijk, en het nummer straalt mede hierdoor weinig spontane
energie uit. Maar luistert u er gerust toch naar; het is een fijne
fusie tussen een luidruchtige kampvuurjam en Oost-Afrikaanse
pop.
‘Don’t Be Afraid, You’re Already Dead’ doet weinig om het schip
weer op koers te brengen, tot Akron/Family beslist om ons te
overweldigen met een van hun energieke vocale harmonieën. Helaas
moet u voor dat alles wel drie minuten rampzalige poëzie slikken.
Een soortgelijke, simplistische aanpak vinden we terug bij
‘Phenomena’, maar daar lukken de zaken veel beter. We zouden het
zelfs een albumhoogtepunt durven noemen. ‘I’ve Got Some Friends’
gaat dan weer met de award voor ‘meest catchy popsong’ lopen, en
het resultaat is best aardig. Het is een popsong zoals je ze
verwacht van Akron/Family: raar, humoristisch en
gemotoriseerd.
U hebt het nog lang niet allemaal gehad, want op nummers als ‘Lake
Song/New Ceremonial Music for Moms’ en ‘There’s So Many Colors’
komen er meerdere aspecten van de band aan bod. Het zijn
waarschijnlijk de beste composities op de plaat; ‘Lake Song’ wordt
voorzien van Oosterse percussie en een opbouw naar vocale euforie,
terwijl ‘There’s So Many Colors’ langs vrouwengezang (gelijkaardig
aan The One Ensemble) zich naar een briljant stukje retropop
beweegt (oudere Fleetwood Mac ontmoet The Kinks, enzovoort). Op
‘Lake Song’ lijkt de band overigens wat paragrafen uit het
manuscript van Pink Floyd te kopiëren. Het onderstreept toch wel de
onvoorspelbare aard van dit groepje enthousiastelingen, rigoreus
productiewerk of niet.
Zij die hunkerden naar meer nummers volgens het oudste model,
krijgen hier gemengde resultaten. ‘Crickets’ had perfect op de
eerste Akron/Family kunnen staan; dit is een erg verdienstelijke
track met dezelfde ingetogen, oprechte stijl die we zijn gaan
missen. ‘Pony’s O.G.’ is dan weer een povere song met weinig om het
lijf, tot de jongelui wat studiomagie uit de collectieve broekzak
toveren en een saxofoon-en-sample-intermezzo inlassen om de track
wat ademruimte te laten. ‘Of All the Things’ is het laatste echte
wapenfeit op ‘Love Is Simple’, en is ook het nummer dat het dichtst
tegen ‘Meek Warrior’ aanleunt. Hier vinden we zowaar de lange
noiseparade terug die enkele malen voor enorme chaos zorgde op de
vorige plaat. Voorts is ‘Of All the Things’ geen groots gebeuren,
maar als pseudo-afsluiter kan het zijn mannetje staan. Bovendien is
het weer hopeloos gissen naar de volgende bocht die de band zal
maken. Poseurs hebben daar een zwak voor, dus wij ook.
Voor het eigenlijke einde van deze plaat keren we terug naar ‘Love,
Love, Love’, kwestie van de cirkel min of meer rond te maken. Dit
keer krijgt u een meer georchestreerde variant, plus foute
delay-effecten. Ja, Akron/Family is terug, en ze bevat meer glitter
dan ooit. Hoewel dit een erg verdienstelijk album geworden is,
blijven we toch net dat ietsje meer verwachten. Eerst is het te
spontaan, dan weer te bedacht. Bijgevolg kiezen we voor een soort
middenweg; ‘Love Is Simple’ is een riskant, polariserend plaatje,
net als ‘Meek Warrior’, maar tegelijkertijd op een geheel andere
wijze. De avonturiers zullen hier vaak op hevig verzet stuiten,
terwijl de conformisten ook niet helemaal aan hun trekken komen. En
God weet wat die gekke hippies volgend jaar uit hun bestelwagen
zullen sleuren.
Voor wie Akron/Family liever in hun akoestische kalmte bewondert,
is er ook het ‘verzamelde solowerk’ van Seth Olinsky; een album met
drie individuele cd’s, verschenen onder de artiestennaam ‘Best of
Seth’.
MySpace
<object width=”425″ height=”350″><param name=”movie”
value=”http://www.youtube.com/v/URQhpFdS1gA”></param><param
name=”wmode” value=”transparent”></param><embed
src=”http://www.youtube.com/v/URQhpFdS1gA”
type=”application/x-shockwave-flash” wmode=”transparent”
width=”425″ height=”350″></embed></object>
