Dead Oceans / Crammed Discs, 2011
Konkurrent
Er is al te veel geschreven over de ontstaansgeschiedenis van
dit album – in deze recensie zal ik vanwege luiheid en persoonlijke
voorkeur spreken over ‘Shinju TNT’. Het hele gedoe met Japanse
vulkanen en verlaten treinstations in Detroit dreigt de muziek in
de schaduw van een gekke geschiedenis te stellen, en dat kan niet
de bedoeling geweest zijn. Wel opmerkelijk is de verwarring die
gezaaid werd sinds het bekendmaken van het project vorig jaar in
november. Of de band er zelf iets mee te maken had, zullen we
misschien nooit weten, maar er circuleerden al in december “gelekte
albums” met zeer aparte songtitels (afkooksels van het origineel).
Sommige fans sloegen triomfantelijk de handen in elkaar, want deze
lek klonk waarachtig experimenteel. Eigenlijk waren er geen songs,
alleen schaduwen van eventuele songs. Zo, de cirkel is rond.
Uit het eigenlijke album blijkt dat ‘Shinju TNT’ helemaal geen
brutale, nieuwe benadering van popmuziek is, maar simpelweg de
beste studioplaat die Akron/Family in vijf
pogingen wist af te leveren. Dat kan natuurlijk ook tellen. Wat
maakt deze plaat zo goed? In feite komt het neer op de succesvolle
vertaling van een beroemde – haast beruchte – manier van spelen
tijdens hun vele optredens tot een geheel dat u door uw iTunes of
cd-speler draait. Vinyl mag ook, maar zinsbouw is zo al mijn
sterkste kant niet. Bij de laatste passage van de experimentele
folkformatie in Brussel mocht ik iemand horen mompelen: “’t Was
precies Spinal Tap”. De dame in kwestie leek dat niet als
compliment gelanceerd te hebben, maar haar analyse was daarom niet
minder raak. In de Botanique werden meezingers afgewisseld met
oeverloze jams met een progrocktintje, ongemakkelijke hiphopbeats
en – om te eindigen – een heuse aanval op de zintuigen met iets wat
op black metal leek.
Het verschijnen van ‘Shinju TNT’ betekent dat veel van deze
onvoorspelbaarheid ook in een studioproductie is gestopt. De
extremen zul je hier niet terugvinden, maar het is wel een quasi
perfect uitgevoerde schijf met dertien zeer verdienstelijke
composities (afijn, twaalf, want de interlude/veldopname ‘Tatsuya
Neon Purple Walkby’ telt niet mee). Het belangrijkste is echter de
integriteit waar de songs blijk van geven. Niet sinds ‘Meek
Warrior’ hebben we deze goede mix tussen productie en groepschemie
gehoord. ‘Meek Warrior’ zal voor de liefhebbers van ‘Set ‘Em Wild, Set ‘Em
Free‘ al te experimenteel klinken, maar zij hoeven niet bezorgd
te zijn. Er zijn geen nummers die boven de kaap van zes minuten
raken, en over het algemeen blijft de sfeer gemoedelijk.
Op zich is de muzikale formule sinds het gedeelde album met
Angels of
Light niet sterk veranderd. Ja, er zijn sinds die tijd meer
synthesizers hoorbaar, maar de crux is nog steeds de samenzang en
het gelaagde gitaarspel, ondersteund door strakke ritmes. De
invloeden kunnen uit allerhande hoeken komen, van zeemzoete folk
over tropische eilanden en spirituele vrijheid tot ruwe doch
melodieuze noiserock over – God beware ons – vulkanen. Ook de
speelse Akron/Family is aanwezig, met het fonemenspel ‘A AAA O A
WAY’ (zonder twijfel het experimentele hoogtepunt op de plaat,
zonder daarbij de decibelmeter op hol te brengen), onmiddellijk
gevolgd door ‘So It Goes’, een track met een heerlijk gezette
gitaarlijn en lichte distortion, maar vooral ook Seth
Olinsky in een glansrol. De man veert soms lyrisch op met teksten
die vertederend oprecht en ontdaan van metrum en rijmschema
lijken.
Het zijn slechts enkele hoogtepunten, maar het geheel mag nooit uit
het oog verloren worden. De nummers laten zich heerlijk koppelen
aan hun naasten en de band blijft nooit te lang op één geluid
leunen. Dit is Akron/Famikly zoals ze al drie platen geleden hadden
moeten klinken, maar nu het eindelijk zover is, primeert enkel het
genot. Dat neemt natuurlijk niet weg dat u ze live nog steeds zult
verafschuwen.
Akron/Family speelt op 17 maart in de Botanique in het kader
van Les Nuits Botanique. Eén dag later is het de beurt aan De Kreun
te Kortrijk.
