Strong and steady werkt een van de verborgen parels van het voorbije decennium verder aan zijn discografie. Akron/Family heten ze en ze scheppen met plezier een bord dikke psy-rock erwtensoep voor u op. Maar wie een van hun vorige albums in de kast heeft liggen, weet dat natuurlijk al lang. Nu is er Sub Verses, een plaat die ons doet afvragen of we stilaan bij de epiloog van de band zijn gekomen of dat het gewoon tijd is voor een nieuw hoofdstuk.
Het vuilbakbegrip ‘New Weird America’ werd ergens rond 2003 voor het eerst bijeen gedroomd door die eeuwige linkse media. Het idee was dat er naast de axis of evil van Bush ook nog een Amerikaanse as van vrede, liefde en jointjes in het park bestond. Een tegenbeweging die als soundtrack voor psychedelische folk koos (in de supermegabreedst denkbare betekenis van de term). Ondertussen zijn sommige epigonen van die verzonnen beweging zelf al mainstream geworden. Animal Collective, Devendra Banhart en Grizzly Bear zijn nog bezwaarlijk goed bewaarde geheimen te noemen. Een stukje ‘daaronder’ heb je de bandjes voor wie het flirten met een groter publiek minder vlot ging wegens niet zo meefluitbaar. Men denke aan de afwaswaterpop van de heer Ariel Pink, Joanna Newsom en haar kattengeharp, de ritmisch gestoorde nummers van Deerhoof of zelfs Christian Fennesz, de uitvinder van de chillwave die niet eens uit de VS hoefde te komen of gitaar te spelen om als New Weird America te klinken.
Akron/Family neemt een bijzondere plaats in dit volstrekt arbitraire geheel in. Precies in het midden. De band leunt vaak op de succesformules uit de jaren 1960 en beheerst na 6,5 albums de evocatie van het hippiekampvuur tot in het allerkleinste detail, maar weigert toch voorlopig om die sound te verzilveren met een succesvolle single.
Misschien brengt Sub Versesdaar verandering in… Als we de blinkende schijf in de cd-speler hebben geplaatst, valt direct op dat de productie zeer strak in de hand is gehouden. Net zoals op voorganger S/T II:The Cosmic Birth and Journey of Shinju TNT uit 2011 maken MIDI-klanken en synthesizers de dienst uit. De analoge sfeer van de eerste albums maakt voorlopig nog geen comeback. We krijgen groots opgezette klanken die kunnen overleven op een krakende autoradio of een aftandse laptop. Probeert Akron/Family hier een Merriweather Post Pavillionnetje te doen? Misschien zijn ze het beu geworden om zo lang bovenaan in tweede klasse te spelen.
“Way Up” zou dan die koevoet tussen de deur moeten zijn. Een intro die weet waarom “My Girls” van Animal Collective werkt. Tribale samenzang die frisser klinkt dan een dauwtrip. Er is iets op til zo lijkt het. Totdat Akron/Family het nummer plots temt en met een meanderende brug alles meesterlijk afbouwt om de laatste chorus extra in de verf te kunnen zetten. Als de radio dit niet oppikt, dan mag het minstens onder een ‘Vlaanderen Vakantieland’-reportage over een land met fjorden en geisers worden geplakt. Zo gaat dat soms met muziek: je hoort wel de kunde, maar je voelt er verder niets bij.
“Until The Morning” levert wel de goods: met bloed doorlopen oogbollen die een uurtje slaap nodig hebben, een digitaal apparaatje in slaapmodus. Hier lijkt de protagonist misschien ongewild iets over de band zelf te zeggen: een decennium Akron/Family later en de nood aan rust en bezinning is stilaan gekomen. Voor wie de band nog nooit heeft gehoord zal Sub Verses als een puike plaat klinken, maar wie de hele discografie doorworstelt, blijft hangen bij Meek Warrior, Love Is Simple en Set ‘Em Wild, Set ‘Em Free alle drie absolute meesterwerkjes.
De andere songs liggen — net zoals de plaat in totaliteit — wijdverspreid in het middenveld tussen zeer goed beluisterbare droompop en afgeraffelde stonerrock. Pick and Choose.
Twee woorden stonden genoteerd op ons notitieblaadje na de allereerste luisterbeurt: ‘goed plaatje’. Die conclusie blijft nog steeds overeind, maar Akron/Family heeft al zoveel keer richting graal gegrepen dat we voelen dat er nog een wonderplaat zit aan te komen.
