Er is een nieuwe Ryan Adams, de negende alweer. En naar goede gewoonte staan er meesterlijke songs op, maar niet genoeg om koppige niet-luisterende zeloten van zijn genie te overtuigen. Wel meer dan genoeg om de geduldige fan kirrend op ‘play’ te laten drukken.
Een nieuw Ryan Adams-album doorloopt ten huize (mvm) steevast hetzelfde patroon. Bij de eerste beluisteringen ontstaat een mateloos enthousiasme en kan de omgeving willens nillens niet hard genoeg meegenieten van de nieuwste worp van dit gemankeerde genie. Het is hetzelfde enthousiasme dat ruw geschat de helft van de recensies domineert. Ryan Adams is terug! Hij haalt eindelijk weer het niveau van zijn debuut!
In het geval van Easy Tiger wordt dat enthousiasme niet het minst gevoed door het slepende doch glorieuze openingsduo “Goodnight Rose” en “Two”. Het eerste al een hoogtepunt tijdens Adams’ recentste passage in het Koninklijk Circus, het tweede met Sheryl Crow als achtergrondzangeres. Het valt de recensent bovendien op dat Adams veel teruggrijpt naar de pedal steel guitar en de moderne countrysound waarmee hij groot is geworden.
Enkele beluisteringen later begint het vulsel te storen. Dan klaagt de pedal steel in “Tears Of Gold” toch net iets te hard en vraagt een mens zich af wat een cheesy rocker als “Halloweenhead” (met Adams die halverwege ‘guitar solo’ roept en er — o wonder — een gitaarsolo volgt) eigenlijk op dit album doet.
Het is de periode waarin de andere helft van de recensies geschreven wordt. Recensies die erop hameren dat dit toch alweer het negende Ryan Adams-album is sinds zijn debuut in 2000. Die waarin recensenten nog maar eens herhalen dat hij zijn talent blijft begraven onder middelmatige albumtracks.
Nog enkele beluisteringen verder — onder impuls van fans die je op de geniale songs blijven wijzen — komt de nuance langzaam bovendrijven. De duidelijke Neil Young-invloed valt op en “The Sun Also Sets” zet zich voor de zoveelste maal vast je in je ruggenmerg. Je realiseert je dat “Halloweenhead” een zeer deugdelijke song is, maar helaas zo miscast als Josh Homme in “Jesus Christ Superstar”.
Al negen albums lang is het duidelijk dat Ryan Adams een van de grootste talenten van zijn generatie is, maar een die beter songs schrijft dan dat hij albums samenstelt. Er is alweer geen enkele reden om de aankoop van Easy Tiger met luide stem te ontraden (tenzij u spontaan en te paard de prairie intrekt bij het horen van enige country-melancholie). Maar Easy Tiger is ook (alweer) niet het definitieve Ryan Adams-album waarmee de sceptische non-believer de mond gesnoerd zal worden.
Adams komt nog maar eens in de buurt, maar de algehele wisselvalligheid blijft. Bovendien is er nog steeds de eeuwige frustratie dat hij prachtsongs (“Arkham Asylum” bijvoorbeeld) heeft klaarliggen en dat er uit zijn negen matige tot goede albums mits enig kritisch kiezen minstens drie incontournable klassiekers te distilleren zijn.
Easy Tiger is een van de allerbeste Ryan Adams-albums, maar we verkiezen nog steeds onze eigenste Ryan Adams-playlist van iTunes. Weliswaar aangevuld met verse waar als “Goodnight Rose”, “Two”, “The Sun Also Sets” en “These Girls”.
