Als men u de naam vraagt van een bekende Russische regisseur die nog steeds gehonoreerd en geëerd wordt, zal u niet lang moeten nadenken. Sergei Eisenstein schreef zichzelf immers de geschiedenis in met het Sovjetdrama Bronenosets Potyomkin (Pantserkruiser Potemkin, 1925) waarin het proletariaat bij monde van arme matrozen het verknechtende juk van zich afwierp en tegen de wrede heersende orde — de officieren — in opstand kwam.
Maar Eisenstein was niet de eerste die de glorieuze communistische revolutie met behulp van het relatief nieuwe medium film eerde. Een jaar voor Stachka (Staking, 1925) verscheen, had de modale proletariër immers al kunnen genieten van het sciencefictionverhaal (!) Aelita, een vreemde film rond een Russische ingenieur die op Mars een volksopstand steunt en dan pas merkt dat zijn vrouwelijke kompaan Aelita een nog grotere machtshonger heeft dan de net verslagen dictator. Gelukkig blijkt het allemaal maar een droom te zijn, en beseft de ingenieur dat het Sovjetrijk zijn diensten gebruiken kan.
Aelita van Tied + Tickled Trio is geen moderne of nieuwe soundtrack bij die film maar wel het zevende album van de groep rond de gebroeders Archer (Markus en Micha), die vooral bekend zijn van The Notwist en die daarnaast nog een hele rits andere groepen en projecten in leven houden. Met Tied + Tickled Trio, begonnen als sextet en ondertussen een kwintet, creëerden de broeders Archer de missing link tussen cooljazz en Tortoise-achtige postrock, vermengd met een occasionele scheut electro.
Op Aelita kiest de groep resoluut voor een meer meeslepend en zelfs dubby geluid. Vanaf “Aelita 1” wordt al duidelijk dat het glockenspiel een niet te onderschatten rol zal spelen op het album. Het eerste nummer is zelfs volledig opgebouwd rond dit instrument en laat slechts noodgedwongen een klavecimbel toe op de achtergrond. “Aelita 2” klinkt als het minimale en lomere broertje van versie 1, maar in wezen is er weinig nieuws te horen. “Aelita 3” speelt opnieuw met dezelfde melodielijn maar laat het klavecimbel weer aan bod komen. Deze derde schets sluit het album af en vormt samen met zijn twee naamgenoten een uitstekende wegwijzer voor de rest van het album.
Op “You Said Tomorrow Yesterday” is er evenmin een ontkomen aan dat glockenspiel, maar deze keer vallen de accordeon en de krakende geluiden die de rol van percussie vervullen veel duidelijker op. Een enkele uithaal die zo uit “Theme From The Persuaders” geplukt lijkt, maakt het geheel af. Dit is een volgestouwde song die opvallend leeg klinkt en dwingt tot een vreemde maar dwingende vorm van introspectie. De nauwelijks opgemerkte explosie na zes minuten versterkt het algemene gevoel van vervreemding alleen maar.
Van een totaal andere orde is “Tamaghis” dat het glockenspiel koppelt aan de grootstadjazz van DJ Krush ten tijde van Krush, en er en passant nog wat dub tussen gooit. “A Rocket Dabris Cloud Drifts” doet het zonder glockenspiel en klinkt daardoor als de vreemde eend in de bijt. De ‘mixed up electro’ zit weliswaar eveneens in de betere sci-fi-sferen maar mist door zijn te duidelijk knipogen naar psychedelica de kracht van de andere nummers.
Ook “Chlebnikov” lijkt zo uit een onbestemde sciencefictionfilm geplukt te zijn en geeft aan het glockenspiel opnieuw de plaats die het verdient. Datzelfde instrument mag in “Other Voices Other Rooms” opnieuw het mooie weer maken, maar krijgt hier ondersteuning van een pompend basritme en enkele nauwelijks te definiëren instrumenten. Een voorzichtige gok: een accordeon en enkele strijkers, samen met een nauwelijks aangeroerde drum.
Net zoals de communistische revolutie een breuk met het verleden wenste te zijn, gooit Tied + Tickled Trio op dit album het roer volledig om. Aelita is niet alleen een vreemde trip geworden die uitstekend kan fungeren als klankbord bij de gelijknamige film, maar ook een album dat het glockenspiel prominent in de kijker zet. Nooit gedacht trouwens dat we dat woord zo vaak in één recensie zouden vermelden. Een reden te meer om Aelita een kans te geven.
