Vijf nieuwe albums tegelijk uitbrengen? Daar draait notoire veelschrijver Ryan Adams zijn hand niet voor om. Wij daarentegen wel, dus focussen we ons op Star Sign (de meest consistente van de reeks) en 1985 (stilistisch een buitenbeentje in zijn oeuvre).
Maar eerst moeten we even terug in de tijd. Er was immers het artikel uit 2019 in de New York Times waarin Ryan Adams daden in de openbaarheid gebracht werden. Alsook een onderzoek van het FBI over mogelijke zedenfeiten met een minderjarige fan. Na een korte bezinningsperiode probeerde hij zich daarna weer te rehabiliteren. Hij bood zijn excuses aan zijn slachtoffers aan (weliswaar enkel publiekelijk), de FBI vond geen strafbare feiten die hem aangewreven konden worden.
Eind 2020 bracht hij het – nochtans uitstekende – Wednesdays uit, maar die release viel meteen op een koude steen. Daarna volgenden vier studio-albums met eigen werk waarbij vooral opviel dat de kwaliteitscontrole – altijd al een heikel punt ten huize Adams – niet op punt stond, met nogal wisselvallige worpen als resultaat. Daarboven waren er ook nog drie (!) integrale coverplaten van klassieke albums: Bruce Springsteens Nebraska, Bob Dylans Blood On The Tracks, en Oasis’ (What’s The Story) Morning Glory. Die laatste inclusief B-kantjes. Het vriendelijkste dat we over die releases kunnen zeggen, is dat de ene nog overbodiger was dan de andere.
Ryan Adams ging weer de hort op. Enerzijds met een solo-tournee waarmee hij elke avond zijn publiek vermaakte met drie uur durende optredens bij schemerlicht (dat laatste mag letterlijk genomen worden aangezien de podiumverlichting zich beperkte tot enkele lampadaires). Zo passeerde hij in België in een uitverkocht Koninklijk Circus, waar hij het wereldrecord ‘Lou Reed-covers spelen op een concert’ en passant wat scherper stelde. Ook riep hij een nieuwe versie van z’n oude begeleidingsgroep The Cardinals bij elkaar, maar algauw resulteerde dit in geannuleerde concerten en zelfs hele tournees.
Samen met ‘s mans erratisch gedrag op Instagram klonk dit alles niet erg veelbelovend. Vorig jaar kwam er dan het nieuws dat hij begin 2024 plotsklaps zo maar eventjes vijf (!) nieuwe albums zou uitbrengen. En dan opeens – klokslag middernacht op oudjaar – stonden ze een paar weken voor de fysieke release al op alle streamingplatformen. Naast een live-versie van zijn album Prisoner (getiteld Prisoners) ook vier langspelers met ‘nieuw’ werk (Star Sign, Heatwave, Sword And Stone, en 1985). Al mag dat ‘nieuw’ met een flinke korrel zout genomen worden, want het betreft hier niet alleen nieuwe songs, maar evengoed oudere nummers uit zijn archieven waar hij nadien al dan niet aan zitten morrelen heeft.
Zo bestaat Star Sign goeddeels uit nummers die dateren uit de periode rond Ashes And Fire uit 2011. Het mag dan ook geen verbazing wekken dat er hier muzikaal weinig nieuws onder de zon is. Dit is de vertrouwde Adams, maar dan – eindelijk – nog eens van een vertrouwd, hoog niveau. Nochtans opent het met twee nummers (“Self Defense”, “So Lost”) die Adams bijna op automatische piloot kan neerpennen. Maar daarna wordt de lat gelukkig een stuk hoger gelegd. Een somber, uitgesponnen “Darkness” bijvoorbeeld, dat met zijn dreigende piano danst op een slappe koord tussen pakken en pathos, maar zich gelukkig aan de goede kant weet te houden. Diezelfde piano staat ook centraal op het intieme juweeltje “I Lost My Place”.
Hoogtepunten? Enkele nummers mogen gerust naast ‘s mans beste werk staan. Het uptempo “Shinin’ Through The Dark” had bijvoorbeeld zonder blikken of blozen op Gold kunnen staan. De mondharmonica die “Tomorrow Never Comes” opent doet meteen aan Bruce Springsteen denken, al is het al een tijdje geleden dat The Boss een nummer van dit niveau heeft neergepend. “Speeding Car” is nog zo’n grand cru, waarbij de strijkers het nummer net dat extra cachet geven. Verrassingen vallen er op Star Sign niet te rapen, maar het is een album van een niveau dat Ryan Adams ze tegenwoordig niet al te vaak meer haalt.
Helemaal anders gaat het eraan toe op 1985. Net als de EP 1984 die tien jaar geleden verscheen, is dit een eerbetoon aan de hardcore en college rock waarmee hij opgroeide in de jaren ‘80. Met 29 (!) nummers op iets meer dan een half uur levert hij hier een album af dat tegen een furieuze snelheid voort raast. Songs die duidelijk geïnspireerd zijn door bands van Black Flag over (vroege) Hüsker Dü tot The Replacements tonen een heel andere kant van Ryan Adams.
Alleen is het des te jammer dat het resultaat zo inspiratieloos overkomt. Adams doet zijn best om woede en verontwaardiging in de muziek te leggen, maar al slingert hij een hoop fucks in het rond: erg geloofwaardig komt het allemaal niet over. Nummers als “Skulls”, “Lucy”’ en “Bag Of Trash” zijn nog net aanvaardbaar, maar al bij al is 1985 op de keper beschouwd toch vooral een mislukte genre-oefening.
Vijf albums in een keer op de wereld loslaten, is misschien van het goede te veel, maar wij onthouden vooral dat Adams met Star Sign eindelijk nog eens iets uitbrengt waarmee hij tussen de mensen kan komen. Of hij zijn tweede kans hiermee ook echt zal grijpen, is nog een open vraag.
