Nuclear Blast, 2007
Laat de visioenen van gigantische giftige cobra’s, majestueus
oprijzend uit het losse woestijnzand tot ons komen, want de nieuwe
Nile is
gearriveerd. En net als het hoort bij een band die zijn oude label
(Relapse) voor een nieuw (Nuclear Blast) heeft ingeruild, zijn er
ook, weliswaar kleine, verschillen waar te nemen op de nieuwste
spruit van Karl Sanders & co.
Laat ons beginnen met het goede nieuws. Vanaf de eerste seconde
kunt u horen dat dit weer zo’n moddervette plaat wordt waar Nile
een patent op lijkt te hebben. Alhoewel de quasi-koninklijke intro
wat gelijkenis vertoont met die van ‘Ramses, Bringer of War’ is het
een mooi begin dat gelukkig niet te lang uitgesponnen wordt eer er
met het echte werk begonnen wordt. En dat bestaat naar goeie
traditie uit ijzersterke deathmetal. Jazeker, tijdens de acht
minuten durende openingssong wordt ons nog eens goed ingepeperd dat
Nile één van de beste bands van het moment is. Stampende ritmes,
gepast snelle en rauwe riffs gecombineerd met de trademark
vocalen maken de dienst uit en daar kunnen wij geen moment rouwig
om zijn.
Ook de typische midden-oosterse sfeer wordt niet vergeten middels
een goed getimede gongslag hier en een onbegrijpelijke tongbreker
daar (zei iemand “Khensu Neter Hetef”?). En laat ons vooral de
razendsnelle solo’s niet negeren, want opnieuw is Nile erin
geslaagd om hen er in te verwerken zonder ze overdreven technisch
te laten klinken. Wat een opmerking is die we naar de hele plaat
kunnen doortrekken: het zit allemaal heel goed in elkaar en toch
klinkt het alsof de heren het in een paar dagen uit hun mouw hebben
geschud terwijl ze toch 55 (!) dagen in de studio hebben
doorgebracht. Om kort door te bocht te gaan; er zit een zekere
logica in de muziek. Zelfs wanneer de halsbrekende snelheid wordt
onderbroken voor een logge gitaarriff die onze basbox net niet naar
Anubis stuurt, breekt u daar uw benen niet over, het hoort gewoon
bij de muziek.
Over de instrumentenbeheersing kunnen wij zeer weinig zeggen. De
heren van Nile hebben al op iedere cd die ze uitbrachten bewezen
dat ze hun instrumenten kennen en daar blijft het ook bij. Er wordt
gesoleerd dat het een lieve lust is maar waarom Sanders nog altijd
een bassist in zijn band heeft moet hij ons eens komen uitleggen,
wij kunnen namelijk geen spoor daarvan terugvinden opde hele
plaat.
Helaas, als er goed nieuws is moet er ook slecht nieuws zijn en dat
is hier niet anders. ‘Ithyphallic’ is een dijk van een plaat en
daar wil ik zeker niets van terugnemen, maar de mysterieuze sfeer
die op hun eersteling ‘Catacombs of Nephren-Ka’ nog de boventoon
voerde lijkt nu wel wat verwaterd. Goed, de invloeden van het oude
Egypte zijn nog altijd te herkennen maar echt onwerelds klinkt het
niet meer, terwijl net dat toch een grote troef van Nile was. Het
bezorgde hen een afwijkend geluid maar ook een zekere serieux, iets
wat afweek van de normale blood & gore-thematiek die
deathmetalplaten altijd weer wat belachelijker maakt dan ze
eigenlijk verdienen. Wij bij enola waren er toch altijd sterk door
gecharmeerd. Nog een opmerkelijk punt is dat het Egyptische
pantheon niet meer alle aandacht opeist, tegenwoordig heeft de heer
Sanders zich blijkbaar ook op de schrijfsels van H.P. Lovecraft
gestort. ‘Even the Gods Must Die’ is namelijk een rechtstreekse
verwijzing naar het werk van deze horror/fantasy-auteur.
En, het leven kan soms hard zijn voor een muziekrecensenten, wij
moeten toegeven dat er hier en daar toch een momentje te bekennen
is waar de spanningsboog net iets te ver wordt gerekt. Zo is
bijvoorbeeld het tweede nummer ‘As He Creates, So He Destroys’ niet
direct een hoogvlieger. Het is geen slechte song, maar wij hebben
de indruk dat hij vooral gered wordt door de snelheid. Helaas
blijft dat niet werken. Na een aantal keer luisteren heb je het wel
gehoord en de appreciatie is dan ook matig. Gelukkig wordt dat
goedgemaakt door knallers als ‘Laying Fire Upon Apep’,
‘Ithyphallic’ en ‘Even the Gods Must Die’.
Maar toch: spring in uw strijdwagen, laat die knollen van naderbij
kennismaken met de zweep en race naar de platenwinkel.
