‘Jus De Box’ kwam uit in januari. Rijkelijk laat dus om nu nog te
bespreken, maar hoe zou u reageren als u, als notoir wijnkenner,
kernfysicus en Wendy Van Wantenfan maar volslagen muziekleek een
voor het overgrote deel Franstalige cd in handen kreeg. En als die
cd dan ook nog eens gemaakt werd door een chevalier des arts et
des lettres, een man van het zwaard. Sceptisch, indeed.
Met ‘Jus De Box’ (uit te spreken als een verfranste vorm van
‘jukebox’) heeft Arno zijn 32ste plaat uit, voorwaar een prestatie
an sich. De Don Vito Corleone van de vaderlandse rock
kijkt anno 2007 terug op een rijkgevulde carrière, en vooruit –
maar nooit te ver – naar wat nog komen kan. Versterkt met de
toptransfer van het afgelopen seizoen, Triggerfingerdrummer Mario
Goossens, kon de pensioengerechtigde Oostendenaar aan de
slag.
Net als bij Bob
Dylan in Vorst en Peter van Petegem in Roubaix kunnen we er
niet omheen, Sir Hintjens wordt er niet jonger op. Dat kan voor
the voice of the sixties of de zwarte van Brakel dan
misschien niet zo plezant zijn, Arno vindt er wel wat op. Zoals op
opener ‘Reviens Marie/Help Me Marry’, dat naast die typische
Arnogrom nog het meest aan Tom Waits hangt, doorleefd as
hell is, maar óns wel overtuigde om meteen een family pack
Arno memorabilia bij de plaatselijke dorpsgek af te halen. En dat
onze vriend het rocken nog niet verleerd is, bewijst hij elke cd
opnieuw. ‘Enlève Ta Langue’ is pure Tjens Couter, ‘Hit The Night’
vuiler dan Rome ten tijde van Nero, gemener dan The Faces en The
Sex Pistols samen, en lekkerder dan TC Matic ooit geweest is. Voeg
daar nog het naar de jonge Stones neigende ‘Red Lipstick’ en het
wild seksuele ‘Les Filles De Mon Quartier’ bij, en je ruikt gewoon
dat Arno op zijn 57ste jonger is dan ooit tevoren.
Het grote woord is er trouwens uit, op een leeftijd waarop een
ander schuchter om the blue pill gaat, geeft Arno nog
stevig van jetje – het moet van Prince geleden zijn dat er nog
zoveel seks in de platenrekken lag. Naast ‘Les Filles…’ en het
ongelooflijk rustgevende (ja dat ligt aan ons) ‘Toute La Nuit’ ook
nog ‘Een Boeket Met Pissblommen’, spitser, West-Vlaamser en vooral
échter dan een Flip Kowlier bij u in de buurt. Nu Captain Beefheart
zich ergens diep onder het zand heeft verschanst, konden we ons
geen beter alternatief dromen.
Wat heeft Arno dan voor op andere popseksuologen als Madonna of
Michael Jackson? Wel! Hoeveel ballades als ‘Jusqu’au Bout’ hebben
eerstgenoemden geschreven? Arno Hintjens is romantischer dan Hugh
Grant en laat ons voor het eerst sinds de begrafenis van huiskat
Gaia tranen met tuiten huilen. Op ‘Mourir à Plusieurs’ geeft de
ridder grif toe dat hij ouder, doch niet veel wijzer is geworden.
Genuanceerder en vooral mooier hebben we onze poëzie deze maand nog
niet gekregen.
Hét magnum opus van de Oostendenaar heet evenwel ‘Miss Amérique’.
De stem sluit naadloos aan bij de ronduit geniale ritmesectie. Het
is april, de aarde warmt op, je hebt te veel gedronken, en naast je
in de goot ligt de grootmeester zelf zijn ellende uit te kotsen.
Hello and Cheerio! Op ‘Douce’ zien we hem zelfs op een
hoek van de Rue des Bouchers met een aapje op de arm, Arno Hintjens
is overal.
Heeft Arno met Jus de Box dan écht de perfecte cd gemaakt? Net
niet, muggenzifters als u en ik zullen opmerken dat het bluesy
‘From Zero To Hero’ net niet leuk genoeg is en het experiment met
Faf Larage op ‘I’m Not Into Hop’ jammerlijk mislukte.
Veertig jaar geleden werd die zatte Oostendenaar bespot op café. Nu
spot hij zelf, afwisselend in Brussel, Vorst en Werchter. Jus de
Box is een meesterwerk van een artiest die een carrière als een vat
beschrijft, een vat vol chanson, rock, rap, reggae, blues en andere
ellende. Als Frankrijk Michel Houellebecq heeft, dan heeft België
Grootmeester Arno Hintjens.
