Het droomhuisje aan de zee is verlaten, de dronken schipper heeft zijn ark veilig aan wal gebracht en alle dieren (twee van elk) losgelaten. De bijbelse verwijzingen hebben hun doel volbracht; er zijn nieuwe horizonten te verkennen en andere trektochten te ondernemen.
De gezusters Casady, beter bekend als CocoRosie, gooien op hun derde album, The Adventures Of Ghosthorse And Stillborn, het roer om. De opnames vonden deze keer plaats in IJsland en de inbreng van een volwaardige studio is duidelijk te horen in het vollere geluid van de plaat. Het lo-fi-geluid van het debuut kreeg op het tweede album weliswaar al een krachtige opstoot, maar tot op heden klonk CocoRosie nooit zo zuiver als op The Adventures Of Ghosthorse And Stillborn. Zelfs Bianca’s krakende stem van weleer lijkt opgepoetst, maar zonder aan charme in te boeten.
De droomwereld die zo prominent aanwezig was in het werk van CocoRosie krijgt hier een nieuwe glansrol en een nieuw decorum. Waar het leven van Jean Genet op Noah’s Ark (o.a. "Beautiful Boys") een niet te onderschatten invloed uitoefende, mag ditmaal Wee Willie Winkie uit het oude Schotse kinderrijmpje de honneurs waarnemen. Willie Winkie, een variant op het zandmannetje, loopt ’s avonds langs huizen en vraagt of alle kinderen slapen. Kinderen die niet in slaap te krijgen zijn, worden dan met een kus van de kleine knaap naar dromenland gezonden.
De beeldspraak is grotendeels ontdaan van zijn bijbelse referenties, maar blijft wel hangen in vreemde allusies, kinderlijke ideeën en in mythologie en sprookjes gewortelde figuren. Ook de hulde aan de perversiteit en enkele maatschappijkritische toetsen (in bijvoorbeeld "By Your Side", over huiselijk geweld) komen in de nummers op een schijnbaar naïeve manier aan bod. In publieksfavoriet "Japan" wordt binnen een onschuldige tekst ("Everybody wants to go to Japan. Everybody, just hold hands") ook de oorlog in Irak zijdelings in vraag gesteld (Now, everybody wants to go to Iraq. But once they go, they don’t come back").
Wie van de oude CocoRosie houdt, vindt gehoor bij "Sunshine", dat niet meer nodig heeft dan een piano en een krakende Bianca om te ontroeren. Ook niemendalletjes als "Moodytwins" en "Girl And The Geese" klinken opvallend herkenbaar en toch vreemd. "Miracle" zoekt aansluiting bij het oudere werk, maar laat nieuwe geluiden met mondjesmaat toe. "Black Poppies" klinkt nog steeds bluesy, maar durft ook met het chanson te flirten.
In "Japan" is de reggae-invloed niet te onderschatten, maar het nummer krijgt ook een vreemd intermezzo mee dat zo uit het debuut van Metallic Falcons geplukt lijkt. Sierra is op dit nieuwe album vocaal dan ook veel prominenter aanwezig. "Rainbowarriors" geeft ze een folktoets mee vooraleer Bianca het nummer met een hiphop-injectie een andere richting uit laat draven.
De zuivere productie komt misschien nog het meeste tot haar recht in "Animals" en "Werewolf", beiden klassieke CocoRosie-nummers, en "Raphael", dat gewapend met een harp, een typemachine en de gezangen van beide zusters ten volle zijn angelieke opdracht vervult. Een welkome afwisseling vormt het met een zwangere piano gezegende "Houses" (geschreven door Devendra Banhart), dat als een kruising van ragtime en een romantische opera naar voren treedt. De vocale capaciteiten van Sierra zijn (helaas of gelukkig — al naargelang uw persoonlijke voorkeur) nergens duidelijker te horen.
Een echte stijlbreuk kan The Adventures Of Ghosthorse And Stillborn niet genoemd worden, maar CocoRosie zoekt duidelijk nieuwe horizonten op. De heldere productie en naar sommige normen gewaagde uitstappen richting hiphop, opera en reggae zullen zeker en vast niet door alle fans enthousiast onthaald worden, maar laat niemand daar om malen. Wie hen liefheeft, zadelt nu zijn paard want het wordt nog een lange en boeiende reis.
CocoRosie speelt op 11 april in de AB.
