CocoRosie :: Heartache City

82812166

Toen CocoRosie (Bianca en Sierra Cassidy) in 2004 debuteerden met La Maison De Mon Rêve was hun mix van folk, kindermuziek en algemene gekheid opvallend verfrissend en schijnbaar naïef. Opmerkelijk genoeg wisten ze zelfs op dit elan plaat na plaat verder te bouwen, tot Tales Of A Grass Widow (2013) als een slechte soufflé in elkaar zakte. De plaat klonk als een ongeïnspireerd doorslagje van ouder werk en leek de zwanenzang van de zusters in te luiden.

Heartache City zet evenwel de puntjes terug op de i. Want wat al van bij de eerste beluistering opvalt, is dat de zusters, zoals ze in interviews zelf ook erkennen, de elektronica van de laatste platen grotendeels buitengegooid hebben en teruggekeerd zijn naar de “natuurlijkere” klank van de eerste platen. Toch mag daar niet uit afgeleid worden dat op Heartache City louter nog speelgoedtuig en/of akoestische instrumenten te horen zijn. Veeleer is het zo dat de elektro meer naar de achtergrond verschoven is en in een dienende rol treedt.

Een mooi voorbeeld daarvan vormt openingsnummer “Forget Me Not” dat wel degelijk een drumcomputer (of zijn louter digitale broertje) de ritmes en percussie laat verzorgen, maar daarboven vooral strijkers, occasionele bellen en dergelijke laat horen. De rest van het instrumentarium speelt overigens ook tweede viool ten aanzien van de zussen, wier stemmen zich als vanouds tegen elkaar plaatsen als krakend en ijlend helder. “Un Beso” klinkt weliswaar een pak elektronischer dankzij een oude hiphopbeat, maar dat vormt allesbehalve een bezwaar, in het bijzonder omdat een akoestische drum opeens de song overneemt zonder evenmin dwingend op de voorgrond te treden en al even plots opnieuw verdwijnt (en opduikt).

Het spelen met verwachtingen en stijlen krijgt een extra dimensie in “Lost Girls”, dat van mystieke preek evolueert naar een aanstekelijke popsong. De mardi grass/carnaveleske sfeer (zij het met een stevig randje) van de eerste songs wordt verder doorgetrokken doorheen de hele plaat, zoals onder meer mag blijken uit de prominente trombone (en piano) in het melancholische titelnummer of het feeërieke “The Tower Of Pisa”, dat sterk leunt op een dartele percussie. Die laatste vloeit netjes over in het verontrustende “Bed Bugs”, dat kronkelend gezang en (alweer) een ingehouden piano de basis laat leggen voor een droomliedje. Dat begeeft zich op de grens van een nachtmerrie en zoekt als semimiddelpunt het duistere spectrum op, alvorens het vals vrolijke “Tim And Tina” opnieuw het licht opzoekt en zich al zingend en klingend naar de uitgang begeeft. Daar wacht het soulvolle “Big And Black”, melancholisch voortgestuwd door een op het randje van vals zingende Sierra, terwijl een trompet zijn droefenis verloren voor zich uitspeelt.

Afsluiten wordt overigens op geniale wijze gedaan met enerzijds het dromerige “Lucky Clover” dat voor een – duh – spaarzame invulling kiest (met een prachtige metalen percussie en speelse piano), terwijl de zussen hun stemmen zoals steeds prachtig in elkaar laten opgaan, waarbij het parlando van Bianca treffend contrasteert én ook opgaat in de hoge, bevreemdende zang van Sierra. Het maritieme “No One Knows” opteert tot slot voor een vreemd kinderlied dat de laatste twijfels over CocoRosie bant. Het zijn subtiel verweven tegendraadse ritmes annex ketelklanken die een strijd aangaan met een nukkige piano en de luisteraar verweesd achterlaten zodra de klanken uitsterven en het album geruisloos afsluit.

Met Tales Of A Grass Widow zag het ernaar uit dat het lied van CocoRosie uitgezongen was en de zusters’ mix van folk, avant-garde, speelgoedgeluiden, elektro en hiphop finaal op een dood spoor beland was. Met Heartache City, dat overigens in eigen beheer uitgebracht is, laten de gezusters Cassidy echter horen dat CocoRosie nog steeds een verhaal te vertellen heeft en dat lang niet alle gebieden in hun unieke universum verkend zijn. Uiteraard valt er niets opvallend nieuws of anders te horen (per slot van rekening is dit al hun zesde plaat), maar dat het duo na meer dan tien jaar en zes platen nog steeds weet te charmeren en te boeien zonder compromissen te sluiten, kan evenmin genegeerd worden. Na een kleine misstap staat CocoRosie opnieuw op het voorplan met een plaat die moeiteloos naast hun beste werk kan staan.

7.5
http://www.cocorosiemusic.com/
eigen beheer

verwant

Cocorosie :: Put The Shine On

Om de zoveel tijd wordt een nieuwe jonge artiest...

LES NUITS: CocoRosie :: Koninklijk Circus, 18 mei 2016

Na een teleurstellende, stuurloze laatste labelplaat trok CocoRosie in...

CocoRosie :: 18 september 2013, Het Depot

Wat doe je als je al lang niet meer...

CocoRosie + Scarlett O’Hanna :: 26 mei 2013, Koninklijk Circus

De songs uit de grootste teleurstelling van hun carrière...

CocoRosie :: Tales Of A Grass Widow

De zussen Casady gebruikten enkele jaren om hun gangsta...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in