Na een teleurstellende, stuurloze laatste labelplaat trok CocoRosie in eigen beheer hun sloep uit het slijk door hun geluid uit te puren tot de basis van hun debuut en dit intimisme met hun huidige, rijpere ervaring een nieuwe inkleuring te geven. Ze forceerden geen hits of features op Heartache City en landden daardoor weer op totaalplaatje in plaats van kleurboek.
Live maakte CocoRosie de misstap Tales Of A Grass Widow goed door er een mistig mystieke conceptshow van te maken met Valgeir Sigurðsson in hun gelederen. Deze keer kregen we weer de opstelling die we sinds The Adventures Of Ghosthorse And Stillborn gewoon zijn, met de meest nadrukkelijke rol in jaren voor beatboxer Tez.
Als gimmick blaatte Sierra sommige zanglijnen in een oude telefoon, die haar stem vervormt en verknipt, maar daarnaast zagen we een opvallend leeg podium. “Past wel bij dat eenvoudiger geluid van de laatste plaat”, zou je denken. Klopt, ware het niet dat Tez zowat elk nummer van een prominente beat voorzag, die over de subtiele nuances van de plaat heen walste en de songs van Heartache City tot eenheidsworst kneedde. De hardere inkleding en de grootte van de zaal dwong de dames Casady ertoe hun microfoon dermate te versterken dat je soms zou gaan twijfelen aan het live-gehalte van de zanglijnen. Van de songs die thuis zachtes onder de huid kruipen, wist enkel “Lucky Clover” nog echt te ontroeren. “Un Beso” liet wel een eerste vreugdedans losbarsten, en “Heartache City” bloeide mooi open met prominentere — maar in de gehele show te weinig gebruikte — trompet. De rest van de laatste plaat, die als een rode draad doorheen de show liep, wist echter maar weinig los te weken en voelde aan als net-niet-vervelende vulling.
Het oudere materiaal zorgde toch nog voor enkele hoogtepunten. Het ontwapenende “God Has A Voice She Speaks To Me” gaf Sierra een kans om te schitteren in een verder voornamelijk door Bianca overheerste set. Een ingetogen “Lemonade”, nog steeds de ster van Grey Oceans, en een volstrekt tot de fundering gereduceerd “Madonna” gaven een voorsmaakje van wat deze set had kunnen worden in een soberdere inkleding, waarbij het nieuwe materiaal het best zou gedijen.
Helaas verviel CocoRosie verder te veel in hun beproefde volksmennerij. De solopartij van Tez tijdens de omkleedpartij toont nog steeds een indrukwekkend
staaltje beatboxtalent, maar kan een verregaandere opfrissing dan een flard “Hotline Bling” gebruiken. Natuurlijk werd ook de Kevin Lyttle-cover “Turn Me On” weer van stal gehaald. Op zich niets mis mee, want de zussen Casady hebben het doorheen de jaren quasi tot een nummer van hunzelf gemaakt, maar ondertussen spelen ze er zo nonchalant mee om dat ze het zelf ontmaskeren tot een gemakkelijke toegift voor het publiek.
Waar vorige tours een aspect van het toenmalige album live uitvergrootten en tot totaalconcept maakten, ging deze verkeerdelijk terug richting hiphop terwijl hij beter de zussen Casady samen met alleen een trompettist op een klein podium had neergeplant. Nu deed hij de troef van Heartache City teniet en was het niet meer dan een zoethoudende visite met wat publiekspaaierij.
