Paper Bag/Memphis Industries
V2

Een politieclub uit het Verre Oosten die lessen in misdaad doceert.
Het doet denken aan de in het rond commanderende Jap uit ‘Prison
Break’, maar al snel blijkt dat de muziek die deze jongens
produceren minder gevaarlijk is dan een omwaaiend
bonzaiboompje.

Ere wie ere toekomt, beginnen doen we bij de heren Franz Ferdinand. Toen
de Schotten nu ongeveer drie jaar geleden hun gelijknamige
debuutplaat uitbrachten, kwamen de Franzalikes uit de
grond als ware het smog boven een Vlaamse autosnelweg. Mijn moeder
zou ze niet te eten willen geven, maar kijk, nu drie jaar later is
het muzieklandschap stilaan wat intelligenter geworden, mag het
weer wat trager gaan, en lijken bands die hun mosterd eerder bij
groepen als daar zijn Arcade Fire en
Death Cab For
Cutie haalden de norm. Niet zo voor deze Canadezen. Met ‘A
Lesson In Crime’ lijken ze de laatste der Mohikanen die de zomers
van weleer nog eenmaal willen oproepen. Nice try.

De plaat opent met de niet mis te verstane boodschap ‘Operator!
Get me the president of the world – This is an emergency!’ en
een halve Frank Blackstem erachteraan. Het nummer heet ‘Cheer It
On’ en doet de luisteraar denken dat hij meer goud in handen heeft
dan een gemiddelde Antwerpse handelaar in de Pelikaanstraat. Snedig
en scherp heeft het – net als het zo mogelijk nog betere ‘Nature Of
The Experiment’ erna – veel weg van een rollercoasterrit zonder
voorgaande.
Wat volgt is het breekpunt. Ritmisch handgeklap leidt ‘Citizens Of
Tomorrow’ in, een ietwat trager nummer waarvan je tot het eind
blijft wachten op het eigenlijke begin. Vreemd genoeg stoort dat op
geen enkel moment, en moeten we na het beluisteren van de volledige
ep gewoon bekennen dat dit een van de betere nummers is.

Helaas is het vet dan wel van de soep. ‘Shoulders & Arms’ is
nog wel een aardige poging – al zijn de drums iets te permanent
aanwezig en klinkt het geheel iets te veel als The Bravery (u weet
wel, die wannabe Morrissey die op een
blauwe donderdag Werchter ooit mocht openen) – nadien danken we God
voor de skip-toets. ‘If It Works’ is een veredelde en vooral een
stuk minder goede samenvatting van wat we ondertussen al wel
gehoord hebben, en hoewel bonustrack ‘Cut Cut Paste’ aangenaam
dreigend begint en zeker niet slecht is, zijn we hier ondertussen
jammer genoeg net iets te oud voor geworden.

Een laatste stuiptrekking tonen de jongens uit Montreal op ‘Be
Good’. Het best dansbare refreintje ‘Waltzing right out of the
room / Be good when your parents stay over in June’ kan meteen
naast het betere werk van Kaiser Chiefs en
The Kooks, en
beloont ons voor de kostbare luistertijd die we erin staken.

Alsof Tokyo Police Club nog een laatste keer goed wil lachen met de
idiote internettiener die zijn laatste zuurverdiende euro’s in ‘A
Lesson In Crime’ stak, sluit het schijfje af met ‘La Ferrassie’,
een draak van een nummer waarvoor goed geluisterd is naar het
allerzwakste van Muse, and that’s
saying something.

‘A Lesson In Crime’ opent als The Strokes, is
eventjes leuk, maar wordt naarmate de achttien minuten vorderen nog
minder interessant dan een begrotingsconclaaf van de paarse
regering. De ervaring leert dat de jeugd niet echt veeleisend is,
en dus zal de gemiddelde jongeling best kunnen genieten van dit
lenteplaatje, maar meer dan een keer springen in een Kiewitse tent
op zondagochtend zal er voor deze olijke Canadezen toch niet
inzitten. Dit waren hun fifteen minutes of fame.
What’s next?