The Shins are
hot en dan nog veel meer aan de andere kant van het
watertje dat we Atlantische Oceaan noemen dan hier. Het vijftal uit
Albuquerque, New Mexico, kreeg de wind in de dankbare zeilen toen
Natalie Portman in Garden State uit haar
gave mond liet optekenen dat hun nummer ‘New Slang’ uw leven zal
veranderen. Van gratis reclame gesproken. Nummers van The Shins
verschenen de laatste jaren ook in verschillende televisieseries en
films, en dan nog niet de minste; met bijdragen in onder andere de
‘The Sopranos’, ‘The OC’ (zie ook Death Cab For Cutie en tutti
quanti), ‘Buffy, the Vampire Slayer’ en ‘Gilmore Girls’,
verzekerden ze zich van de waardering van een legioen regisseurs en
een miljoenenpubliek daar gratis bovenop.
De grote man bij The Shins, zeg maar de songwriter, zanger en
gitarist is James Russell Mercer. Zijn vakmanschap heeft hem niet
alleen veel krediet opgeleverd, Mercer wordt ook wel eens de
Brian Wilson
van zijn generatie genoemd omdat hij de wetten van de pop perfect
beheerst. The Shins ontstonden in 1999 toen Flake ophield te
bestaan. Het viertal groeide onlangs tot een vijftal, toen Eric
Johnson van de Fruit Bats besloot de oversteek te maken. De drie
albums die ze tot dusver hebben uitgebracht, zijn allen
voltreffers, met debuut ‘Oh, Inverted World’ (2001) als net dat
beetje sterker dan wat zou volgen. ‘Wincing the Night Away’, een
verwijzing naar Sam Cookes ‘Twistin’ the Night Away’, heeft de
slaapproblemen van Mercer als gedeeltelijke inspiratiebron en is
nog maar eens een toonbeeld van de betere melodieuze, alternatieve
pop.
We kunnen perfect begrijpen waarom televisiemakers gek zijn op de
indiepop die The Shins fabriceren. In tegenstelling tot het gros
van de bijzonder ruime indiewereld, gebruiken deze heren hun muziek
niet zozeer om zélf de dagelijkse malaise het hoofd te bieden.
Beter nog, ze slagen erin een positief gevoel op de luisteraar over
te brengen. Als er iets is dat de maker van pakweg ‘Dawson’s Creek’
aan de trouwe kijker wil meegeven, dan is het wel een vorm van
gelukzaligheid, al was het maar om de kijker de bedrieglijke indruk
te geven dat hij met een reden heeft gekeken. Een nummer als
‘Phantom Limb’, de eerste single, past dan ook perfect in die
feel good high school atmosphere. En hoewel hier opvalt
dat de verhoogde populariteit van The Shins een zekere
(commerciële) druk met zich heeft meegebracht, is het de enige
toegeving die het vijftal aan de marketing-afdeling doet. En
bovendien is het een sterke song.
Waar we een vleugje Keane hoorden in ‘Phantom Limb’, duikt Elliott
Smith op in ‘Australia’ en ‘Sea Legs’. Vooral ‘Australia’, met zijn
80s pop invloeden, zorgt voor positieve vibes zonder dat de
geloofwaardigheid ondermijnd wordt. De fraaie opener ‘Sleeping
Lessons’ – daar heb je de slaapproblemen – evolueert qua
begeleiding van kabbelend elektronisch naar lekker rockend en
symboliseert op zich de mentaliteit van dit album. Had de song nog
een sterker einde gehad, we hadden The Shins nog liever
gezien.
Het beste wat The Shins ons hier laten horen, vinden we achteraan
de tracklist met ‘Black Wave’ en ‘A Comet Appears’, twee nummers
die duidelijk van de gekende Shins-lijn afwijken en de donkere kant
van de speelplaats verkennen. Een afwisseling die ons duistere
zielen welgelegen is. “Still to come / The worst part and you
know it / There is a numbness / In your heart and it’s
growing” klinkt het in ‘A Comet Appears’. In onze
voelgoedmaatschappij zal dit nummer de primetime van de Amerikaanse
ether dan ook niet halen.
Tegen elke redactionele regel en tekenbeperking in geven we nog
vlug mee dat ook ‘Split Needles’ een sterk nummer is. Eentje waar
het talent van Mercer afstraalt als de goddelijkheid van het
Mariabeeldje op uw schouw.
De stevige reputatie die The Shins met hun vorige twee albums
hadden opgebouwd, wordt met ‘Wincing the Night Away’ ruimschoots
bevestigd. James Russell Mercer blijft wat ons betreft de Brian
Wilson van vandaag en The Shins zijn nog steeds het beste wat New
Mexico muzikaal momenteel voortbrengt. En geloof ons, er loopt daar
nogal wat volk rond.
