
Eerlijk is eerlijk: de eighties revival die al enkele jaren aan de
gang is, wist uw dienaar tot dusver maar matig te boeien. Jazeker,
er zijn wel enkele degelijke bands opgestaan (Franz Ferdinand,
Kaiser
Chiefs, Maximo Park) en ja,
de catchy melodieën lagen voor het grabbelen (‘I Predict A Riot’
kleurde de voor de rest vrij grauwe zomer van 2005), maar dat alles
wereldschokkend noemen zou een grove leugen zijn. Om maar te zeggen
dat Little Man Tates ‘About What You Know’ aanvankelijk niet op
bijster veel krediet kon rekenen en aan een uiterst kritisch oor
werd onderworpen. Maar terwijl leuzen als ‘The Next Big Thing,
yeah right’, ‘zweetdieven!’ en ‘The Smiths rule!’ ons door het
hoofd bleven spoken, slaagde dit kwartet uit Yorkshire er
geleidelijk aan in ons te charmeren met tonnen energie én, veel
belangrijker en uitzonderlijker, zowaar een ferme dosis talent.
Deze band eet dan wel al iets té gretig van verschillende
walletjes, zodat hun songs wat cliché of voorspelbaar aandoen, maar
voor de rest nestelt het materiaal op ‘About What You Know’ zich
comfortabel tussen het betere werk van ‘de grote jongens’.
Het geluid van Little Man Tate laat zich het best omschrijven als
een perfecte symbiose van het gitaargeluid van Bloc Party, de
directheid van Arctic Monkeys en de
vinnigheid van The Futureheads, een
kruisbestuiving waarmee je zonder risico op gezaag thuis kunt
komen. Op het hilarische ‘Man I Hate your Band’, dat met veel
overtuiging de spits afbijt, horen we echter vooral The Veils, weliswaar
zonder de getergde zang van Finn Andrews. Iets wat niet
noodzakelijk als een tekort moet gezien worden, want frontman en
toekomstig tieneridool Jon Windle verdient voor zijn vocale
prestatie niets dan lof.
Vreemde eend in de bijt is het opvallend rustige, maar ijzersterke
‘This Must be Love’, waarin Little Man Tate even stevig op het
gaspedaal gaat staan, met als resultaat een minder voorgekauwde
versie van The
Kooks. Een tussenstationnetje, want vanaf dan dendert de trein
onhoudbaar verder, met als locomotief de uiterst catchy single
‘House Party at Boothy’s’ en het vrij infantiele, maar verder
lichtjes geniale ‘Who Invented These List’, een song waar de
neppunkers van Green Day een puntje kunnen aan zuigen. ‘3 Day Rule’
klinkt een stuk bloedarmoediger, al zorgt de korte, krachtige en
uit de losse pols gespeelde gitaarsolo wel voor een uitgelezen
luchtgitaarmoment. En wil er iemand Maynard James Keenan
verwittigen dat er een Toolriff verdwenen
is, want in afsluiter ‘Down on Marie’ paradeert die stijlvol naar
binnen, om wat verder te ontaarden in iets wat best best te
omschrijven valt als The Levellers on Speed, exclusief doedelzak en
kilt.
Het weze duidelijk: met Little Man Tate heeft de Britse persmeute
er alvast een lievelingetje bij om gedurende enkele weken te
koesteren en nadien genadeloos de bons te geven. Het leven in de
muziekindustrie is hard, maar een band met het potentieel van
Little Man Tate vindt altijd wel een besurfbaar golfje in de
tsunami van gevallen en verworpen helden, om dan terug te slaan met
een allesverwoestende tweede plaat. Of het zo’n vaart zal lopen,
laten we aan de sterrenwichelaars onder ons over, maar één ding is
zeker: deze band levert met ‘About What You Know’ een verdomd fraai
debuut af en legt de lat voor 2007 alvast luttele centimeters hoger
(bij wijze van spreken, Tia).