Konkurrent
Geloof het of niet, maar ook bij enola durven we al eens een
fantastische plaat over het hoofd zien. U kent het gevoel wel: na
een aantal braspartijen en een tochtje door de Fnac weegt uw
portefeuille plots aanzienlijk lichter en voor die ene plaat schiet
geen geld meer over. Dan maar hopen dat ze overhyped is en de kelk
aan u laten voorbijgaan: een tactiek die zo riskant is als
gemiddelde opstelling van RSC Anderlecht, want bijna was het debuut
van de Noorse Hanne Hukkelberg ons onopgemerkt voorbijgeglipt en
dat zou verdomd zonde geweest zijn. ‘Little Things’ is namelijk een
betoverende tocht door een apart maar fascinerend sprookjesbos met
Hukkelberg als de wat verlegen maar o zo gracieuze nimf.
Hukkelberg is afkomstig uit het Hoge Noorden en dat zullen we
geweten hebben. Ze kleurt haar verstilde miniatuurtjes (een erg
toepasselijke cd-titel dus) op Scandinavische wijze in. We krijgen
geen groots symfonisch geluid, maar een heterogene mix waarbij elk
afzonderlijk element erg transparant staat te blinken. Een
traditioneel jazzinstrumentarium wordt vergezeld door lapsteel,
harp, mandoline en wurlitzer. Denk aan Ruby Blue van Roisin Murphy, maar dan
veel organischer. Net als Murphy schuwt Hukkelberg het experiment
niet. Ze heeft Matthew Herbert-gewijs haar huis (en vooral de
keuken blijkbaar) afgezocht naar alternatieve instrumenten. Zo
verlenen opborrelend water, wijnglazen, fietsspaken, potten en
pannen en ja, zelfs eieren, voor een frivole en speelse toets. Deze
verscheidenheid resulteert in een onconventionele maar niet te
weerstane trip door het magische universum van de Noorse
nachtegaal, zo intiem als een dinertje bij kaarslicht.
Het gedurfde instrumentarium creëert een desolaat maar oogstrelend
landschap dat Hukkelberg tot leven brengt met haar elegante en
vertederende stem. Het heeft haar vergelijkingen opgeleverd met
Björk en Stina Nordenstam, maar die doen haar onrecht aan want de
kinderlijke onschuld en breekbaarheid die haar stem uitstraalt is
behoorlijk uniek te noemen. Net als Morrissey laat Hukkelberg haar
zangpartijen een eigen leven leiden en houdt ze weinig rekening met
rijmpatronen of het volgen van de lijnen die haar musici (o. a. van
Jaga Jazzist en Shining) uitstippelen. Ze laveert
vakkundig en vloeiend door de toetsen die de muzikanten als
minimalistische schilders aanbrengen. Enkel in het bijna poppy ‘Do
Not As I Do’ en ‘True Love’ komt alles samen in een harmonische
symbiose en horen we een vol, eengemaakt geluid in de refreinen. In
andere nummers als ‘Searching’ en ‘Little Girl’ zoekt Hukkelberg
zelf haar weg tussen het lover en de bomen en durft ze, als in een
spannend sprookje, de veilige paden te verlaten.
Moesten de cd-rekken niet volgens muziekgenre maar volgens
adjectieven met een positieve of negatieve connotatie gerangschikt
zijn, zou u ‘Little Things’ zeker terugvinden onder ‘wonderlijk’,
‘betoverend’ en ‘uniek’. Fans van de middle of the road-pop van
Katie Melua en andere poppemiekes dienen dringend eens verder te
kijken dan hun neus lang is en zich te laven aan de muziek van
Hanne Hukkelberg. Zij heeft namelijk én de stem én de beklijvende
nummers. Wie zich laat verleiden door de dertien muzikale vlinders
op ‘Little Things’ (grijp ernaar en ze fladderen weg), zal het zich
absoluut niet beklagen.
