Een teveel aan schedelbrekende, orgaanverplaatsende teringherrie
achter de rug? Zoekt u in muziek het auditieve equivalent van een
drilboor die de hersenpan in stukken splijt om van de grijze
hersenmassa een waterig soepje te maken? Als u de prijs betaalt
voor het recidivistisch consumeren van geluidsterrorisme met
pijnlijke gehoorwegen, brengt Hanne Hukkelberg raad. Deze Noorse
nachtegaal verkoopt namelijk helende dromen voor een redelijk
prijsje. Al twee uitstekende platen lang vormt ze elke zanglijn om
tot een toverspreuk, brengt ze keukeninstrumenten tot leven en
schuifelt ze als een engel door de schemerzone tussen pop, jazz en
elektronica. Haar optreden op Pukkelpop was een teder, intimistisch
orgelpunt van een snedig scheurende driedaagse en op een druilerige
novemberdag transformeerde Hukkelberg de Handelsbeurs tot de van
hartverscheurende emotie gloeiende kern van een in vrieskou
ondergedompelde Oost-Vlaamse hoofdstad. Ook nu weer bewees ze de
missing link tussen Joanna Newsom,
Björk en
Shannon
Wright te zijn.
Vooraleer de Noorse engel het podium betrad, mocht het Vlaamse
Mrs Hyde de Handelsbeurs opwarmen. ‘Zoals je ziet,
zijn wij Hanne Hukkelberg nog niet’, zei zangeres Esther Lybeert na
een paar nummers. ‘Nog lang niet’, dacht onze cynische inborst
erbij, want hoewel Lybeert ontegensprekelijk over een sterke stem
beschikt, kon Mrs Hyde maar erg matig boeien. De band kiest voor
uitgepuurde pianoballads die afgeboord worden met subtiele samples,
maar ze vergeten daarbij dat een minimale bezetting overtuigende
songs vergt en daar wrong het schoentje. Hoewel knap gespeeld,
spoelden de nummers van Mrs Hyde van ons af als regen van een pas
gewaxte wagen. Alles klonk net iets te braafjes, emotie werd soms
verruild voor sentiment en de beat van hun voorlaatste nummer
vloekte met het weemoedige sfeer als een heiden in de moskee. Grote
uitzondering was ‘The Virgins’ dat baadde in een spookachtige
atmosfeer die beelden op ons netvlies toverde van jonge maagden die
gevangen zitten in een ‘Blair Witch Project’. Bij vlagen toonde Mrs
Hyde haar potentieel, maar er is nog veel werk aan de winkel om het
publiek een optreden lang geen enkele geeuw te ontlokken.
De slapers werden echter al snel uit de ogen verwijderd wanneer
Hanne Hukkelberg en haar band de bühne opkwamen.
Zoals steeds werd er afgetrapt met een verstikkend ‘Berlin’, een
formule waar nog altijd geen sleet op zit. Haar stem vormde een
kijkgaatje in haar unieke universum en onder het geluid van een
ruisende zee mocht het publiek in haar sloep stappen voor een tocht
langs de verschillende eilandjes van genres die ze beheerst. De
mist trok gauw op want met een prachtig ‘Cast Anchor’ werd het
anker gelicht en verliet het concert in stijl de haven.
Een trefzeker ‘A Cheater’s Armoury’ bevestigde dat Hukkelberg niet
meer dat schuchtere elfje van vroeger is, maar een volwassen
artieste met zelfvertrouwen, waarna ‘The Pirate’ voor een vroeg
hoogtepunt zorgde. Na ontelbare beluisteringen mist deze morbide
parabel haar effect nog steeds niet en de tuba verklankte treffend
de molensteen rond de nek van de zeerover die het tijdige voor het
eeuwige ruilt. Ook andere songs van Rykestrasse 68 als
‘The North Wind’ en de zoals altijd genadeloos smekende
Pixies-cover ‘Break My Body’ bevestigden al de lof die deze plaat
over zich heen kreeg.
Hukkelberg illustreerde opnieuw dat ze een vreemd eendje in de
Scandinavische bijt is. In tegenstelling tot de glaciale kilte van
haar noordelijke collega’s grossiert ze in intimistische warmte
waarmee ze elke concertzaal tot een knusse woonkamer met knapperend
haardvuur kan omvormen. Bovendien voelen zij en haar muzikanten
zich enorm op hun gemak op het podium, waardoor de gezellige sfeer
enkel toeneemt. Zo werd er tijdens sommige nummers behoorlijk wat
gegniffeld door de muzikanten, evenwel zonder ergernis bij het
publiek op te wekken. Bijvoorbeeld tijdens het hemelse ‘Balloon’,
waarvan de twee kanten in twee werden verdeeld door een bescheiden
Berlijns muurtje van applaus. De song begint bevreemdend met
a-ritmische, amorfe percussie om dan een onweerstaanbare
melodiefontein in de lucht te spuiten. Grilligheid en harmonie
lagen nooit zo dicht bij elkaar.
Net zoals op Pukkelpop werd er afgesloten met ‘Ticking Bomb’,
hoewel deze versie net iets minder gepassioneerd klonk dan in
Kiewit. De eerste bis en tweede cover van de avond maakte echter
veel goed. Met The Kinks’ ‘All Day And All Of The Night’ kwam
Hukkelberg nooit dichter bij een traditionele rocksong, maar de
tweede bis katapulteerde het publiek onmiddellijk weer terug in
haar wereld van sprookjesachtige melancholie. ‘Words & A Piece
Of Paper’ stuurde ons namelijk dromend en gloeiend de koude nacht
in.
Ook de derde passage van Hanne Hukkelberg in België op korte tijd
was een dikke meevaller en het beste bewijs dat goede songs geen
vervaldatum hebben. Vanwege het zittende publiek was de sfeer iets
gereserveerder dan tijdens haar optreden op Pukkelpop, maar de
geleverde muzikale kwaliteit was er niet minder om. Haar thee van
vocale toverkunst, pop en enkele magische kruiden werkt nog altijd
verkwikkender dan een dozijn homeopathische tips!
Rykestrasse
68 is uit bij Leaf/Munich.
