Ze kwamen uit het Noorden. De schier onophoudende stroom van nieuwe interessante muziekjes uit de Noorderse contreien is opvallend en doet hier en daar zelfs al een aantal vergrijsde wenkbrauwen fronsen. "Gehypt", zegt men. "Gezever", zeggen wij. Onze nieuwste ontdekking luistert naar de naam Hanne Hukkelberg (26, vrouw, Oslo, Noorwegen) en levert met Little Things een beloftevol debuut af dat ergens ronddwaalt in de schemerzone tussen warme pop, zwoele jazz en kille elektronica.
Hanne Hukkelberg heeft een naam als een basiliek. Maar wie een plaat vol door castraatkoortjes ten berde gebrachte religieuze kerkgezangen of bombastisch galmende orgelmuziek had verwacht, komt bedrogen uit. Get over it, Godfried. Wat we horen is een lieflijk, ingetogen en dromerig sfeerplaatje dat perfect past in het rijtje straffe recente releases van vrouwelijke singer-songwriters with a twist genre Joanna Newsom, Emiliana Torrini, Cocorosie en konsoorten.
Het sfeerscheppende niemendalletje "Hoist Anchor" even buiten beschouwing gelaten, opent Little Things met een van de mooiste liedjes dat ons de laatste maanden ter ore is gekomen. "Searching" is een lied om verliefd op te worden. Al kan dat ook aan Hukkelbergs wondere stem liggen: een mengeling van het onschuldige, zelfs kinderlijke stemgeluid van Stina Nordenstam en de I’ve seen it all sound van Billie Holiday. Voeg daar nog een heerlijk dromerige melodie en dito tekst aan toe en je krijgt een instant zondagavondclassic.
Van hetzelfde kaliber is "Cast Anchor". Een rustgevend nummer over in je eentje wegvluchten naar een plaats waar het vredig en kalm is. In dit geval een Noorse fjord naar keuze. Vanuit haar bootje zingt Hanne, de ongetwijfeld poezelige voetjes zachtjes badend in het water, ons toe: "I sit back and wonder how things are down under and smile" en we wensten dat we samen met haar in dat bootje op de Noorse wateren konden ronddobberen.
Niet alles op Little Things baadt in diezelfde idyllische sprookjessfeer. "Little Girl" is een leutig up-temponummer dat zowaar een lang vervlogen Kotmadamgevoel oproept. De übervrolijke fluitsolo op het einde van het liedje doet ons steeds weer denken aan de begintune van die vermaledijde VTM-serie. "Do not as I do" is het meest poppy nummer van de plaat, eentje dat in een pink en fluffy hiernamaals ongetwijfeld dagelijks uit de radioboxen komt geschald; en was Tom Waits een zoetgevooisde bosnimf geweest, in plaats van een slechtgeluimde grizzlybeer met schuurpapieren stembanden, dan stonden zijn platen wellicht vol met nummers als "Displaced". Een verslavend walsje dat doet wat walsjes horen te doen: je tot bewegen aanzetten.
Naar het einde toe komt Little Things even in een kortstondig dipje terecht, maar vervelen doet het nooit. De plaat sluit af met een bepaald indrukwekkend tweeluik: "How do I put words about love on a piece of paper?", vraagt Hukkelberg zich af in het toepasselijk getitelde "Words & Piece Of Paper". We begrijpen wat ze bedoelt: ook wij hebben moeite om in één à twee zinnen neer te schrijven hoe schóón dit nummer wel niet is. Bellen en andere niet-voor-de-hand-liggende instrumenten begeleiden Hannes heerlijk lieftallige geneurie. Zelden klonken fietsspaken zo romantisch. Afsluiter "Boble" is een in het Noors gezongen sfeerstukje dat een perfect einde breit aan deze verrassend diverse plaat.
Wij durven soms al eens wat uitwijden, maar wat we eigenlijk wilden zeggen: Hanne Hukkelberg is een dame om in het oog te houden. Beloftevol debuut, sterke plaat. Uw zuurverdiende en ongetwijfeld diepgekoesterde centen meer dan waard.
