Al sinds 1994 brengt John Darneille, de man die achter The Mountain Goats schuilgaat, op regelmatige basis een nieuwe plaat uit. The Sunset Tree is reeds de negende in het rijtje. Een meesterwerk zit er vooralsnog niet in, maar de kwaliteit volgt onmiskenbaar een stijgende lijn. En dat is iets dat zelden bij een negende plaat gezegd kan worden.
Met de eerste platen van The Mountain Goats bouwde John Darneille een kleine schare trouwe fans op. Helaas viel de man nogal vaak in herhaling zodat het aantal fans na verloop van tijd sneller afnam dan het aantal praktiserende katholieken. Met een overstap naar 4AD en het uitbrengen van Tallahassee in 2003 leek het tij te keren voor deze voormalige psychiatrische verpleger. We Shall Be Healed liet vorig jaar eveneens een behoorlijk positieve indruk na en met The Sunset Tree lijkt eindelijk de stap naar een groot publiek gezet. Hoewel groot in deze context uiteraard relatief is. De muziek van Mountain Goats is net iets te onconventioneel om, pakweg, een festivalweide in opperste vervoering te brengen.
Om te beginnen is de muziek veelal akoestisch. Het zijn namelijk eerder luisterliedjes, verwacht dus geen hoog dansbaarheidsgehalte. Behalve dan misschien bij “Dance Music”, hoewel de harde, bevelende toon die Darneille in dit nummer aanslaat jje behoorlijk ongemakkelijk laat voelen op de dansvloer. Alsof je bij één verkeerde danspas onmiddellijk tegen de muur gezet zal worden. Ongemak is een gevoel dat wel vaker terugkomt bij het beluisteren van dit album. Bijvoorbeeld “Magpie”, met een agressief bespeelde gitaar, doet je soms onwennig opkijken, afvragen waarom die man zo te keer gaat.
Gelukkig staan er ook heuse pareltjes op The Sunset Tree: “Broom People” en “Love Love Love” blinken uit in kwetsbaarheid en raken je tot op je ziel. Als er meer nummers van dit kaliber op deze plaat stonden, zouden we plaat van het jaar! roepen. Helaas ligt het niveau niet altijd even hoog. “This Year” is ronduit irritant en “Dinu Lipatti’s Bones” klinkt als een demo van wel heel bedenkelijke kwaliteit.
Zodoende is The Sunset Tree een serieuze poging van John Darneille om een mooie plaat te maken over moeilijke onderwerpen (zoals daar zijn: dood, familiale problemen etc). De brave man is gedeeltelijk in zijn opzet geslaagd, doch het langverwachte meesterwerk is het helaas weeral niet geworden. Volgend jaar misschien?