Het eerste slachtoffer van ‘Raise Your Voice’ viel al na tien
minuten: een iets oudere dame sprong plotseling recht uit haar
zeteltje, greep naar haar ogen, en riep uit: ‘Blind! Ik zie ineens
niets meer! Ik ben blind!’ Een vijftal minuten nadien viel een man
met hevige spasmen uit z’n stoel de middengang in, waar hij
schuimbekkend naar adem lag te happen. Tegen de tijd dat de film
een uur bezig was, had men buiten de bioscoopzaal een provisoir
Eerste Hulp-tentje opgericht voor al diegenen die onwetend naar
deze stinkende filmische drol waren gaan kijken, en er nu de
gevolgen van moesten dragen. En “stinkende filmische drol” is een
term die ik niet licht gebruik, dames en heren. O nee. Het is
wellicht mogelijk dat er in de geschiedenis van de cinema al
slechtere films zijn gemaakt dan deze, ik geloof zelfs dat ik er al
een aantal van heb gezien. ‘Crossroads’. ‘Pearl Harbor’. Maar ‘Raise Your Voice’
staat op de lijst. Hoog op de lijst. Dit is het soort prent waar de
VN inspecteurs op af zou moeten sturen om te vermijden dat hij een
groot publiek zou kunnen aantasten, zo slecht is hij. Dit onding
heeft 103 minuten van m’n leven gestolen en ik wil die tijd
terug.
Het verhaal: Hilary Duff speelt (en nimmer werd het werkwoord
“spelen” zo ruim gebruikt) Terri Fletcher, een vrolijk,
onuitstaanbaar snoezig, Hitleriaans blonde freule van 16 die droomt
van een zangcarrière maar voorlopig nog niet veel verder is geraakt
dan haar eigen douche. Duff is natuurlijk Amerika’s teen
queen, die zichzelf een acteer- en zangcarrière heeft
toegeëigend, uitsluitend op basis van haar fotogenieke kapsel –
zelden zo’n schalkse froufrou gezien (voor de Nederlanders
die onze fijne website bezoeken: een froufrou is een pony) – en als
dusdanig speelt de jongedame eigenlijk zichzelf. Niet dat ze dat
geloofwaardig doet, maar alla. Terri dient een aanvraag in om
toegelaten te worden tot een prestigieuze zomercursus muziek die
elk jaar gegeven wordt in Los Angeles, maar dat ziet haar vader
niet zo zitten. Je zou kunnen zeggen dat de man een punt heeft – je
dochter van zestien vier weken lang op haar eentje in een stad als
LA laten rondlopen is nu niet wat je noemt pedagogisch verantwoord
– maar in deze film hoor je niet op die manier te denken.
Terri wordt aanvaard voor de zomercursus en met behulp van haar
moeder maakt ze haar vader wijs dat ze die maand zal doorbrengen
bij haar tante Nina (Rebecca DeMornay, die ook al betere tijden
heeft gekend). Ze vertrekt naar Los Angeles, waar ze – in de meest
verrassende scène van de hele film – in een donkere steeg
terechtkomt en door een vunzige pooier tijdens een tien minuten
durende martelgang anaal wordt verkracht.
Nee hoor, grapje. Maar geloof me: na ongeveer een half uur van deze
onverteerbare drek zou je willen dat er zoiets gebeurde. Tijdens
die magische vier weken op de muziekschool zal Terri uiteraard a)
zelfvertrouwen kweken, b) een Tragisch Voorval Uit Haar Verleden
verwerken (een film als deze is niet compleet zonder zo’n voorval),
c) een lief vinden, d) haar norse vader doen bijdraaien, e) haar
muzikaal genie tentoonstellen aan een bewonderende meute. Of wat
dacht u dan?
‘Raise Your Voice’ pretendeert een film te zijn die jongeren ertoe
aanzet om hun droom te volgen, om zich niet te laten ontmoedigen en
altijd te blijven geloven in zichzelf en de wereld. Dat klinkt
misschien allemaal mooi (of op z’n minst melig), maar de werkelijke
boodschap van ‘Raise Your Voice’ is een pak eenvoudiger: koop de
nieuwe plaat van Froufrou. Deze film is niet meer of minder dan een
lange reclamespot voor de muzikale exploten van Hilary Duff, die nu
ook weer niet zó indrukwekkend zijn. Haar stemmetje is in ieder
geval de hele film lang bijzonder frêle en wankel – vraag aan haar
om wat kracht, wat body and soul in een nummer te leggen en
ze zal je waarschijnlijk vragen wat je daarmee bedoelt.
En om die plaat te verkopen, bedient regisseur Sean McNamara zich
gretig van alle clichés die hij maar kon vinden. Zo is tante Nina
een kunstenares, wat zich uit in het feit dat ze met haar nichtje
samenspant om haar vader te saboteren, dat ze weigert een tv te
kopen en dat ze regelmatig met een lasapparaat in de weer is
(moderne kunst heeft volgens Hollywood à ltijd vanalles te doen met
lasapparaten). De enige rol van Froufrou’s vader, op zijn beurt, is
om zich overal in te vergissen, zodat hij aan het einde z’n talloze
fouten kan inzien en met een goedkeurende grijns naar het
triomfantelijke optreden van z’n dochter zou kunnen kijken (zie ook
Dan Aykroyd in ‘Crossroads’). En
Froufrou zelf dartelt natuurlijk met haar kersverse liefde bij
zonsondergang over een strand, barst op goed getimede momenten in
tranen uit om het Tragisch Voorval Uit Haar Verleden, en praat
tegen de volle maan om haar hart eens goed te luchten. God help
ons, we krijgen aan de muziekschool zelfs een hippe leerkracht die
haar helpt om de juiste keuzes te maken.
Alles aan ‘Raise Your Voice’ is vals: de makers willen je doen
geloven dat ze hier een oprecht tienerfilmpje hebben gemaakt met
een goeie boodschap, maar het enige waar ze in geïnteresseerd zijn,
is het verkopen van een product. En dat product heet Hilary Duff:
ze acteert, ze zingt, ze lacht zeer fotogeniek naar het vogeltje,
en het feit dat ze voor niets van dat alles echt talent heeft,
dient u te vergeten. De situaties zijn clichématig en fake van kop
tot teen en de dialogen zijn zo lam als Stephen Hawking. In feite
is dit een erg cynische film: de mensen die dit gemaakt hebben zijn
absoluut niet geïnteresseerd in het afleveren van een goeie film –
ze willen geld uit uw zakken kloppen met een minderwaardig product,
dat op zichzelf nog eens bedoeld is om andere minderwaardige
producten te verkopen: Hilary Duff cd’s, Hilary Duff dekbedden,
posters, kalenders, dagboeken, pennenzakken, opblaaspoppen… Noem
maar op. Trap vooral niet in die val, boycot dit onding en stuur uw
kinderen met de paasvakantie naar ‘De
Indringer’, met de boodschap dat dit ook hén kan overkomen als
ze naar films gaan zien die zo dom zijn als ‘Raise Your
Voice’.
http://www.raiseyourvoicemovie.com/