Constantine

Wist u dat er een eenvoudige manier bestaat om een kijkje te gaan
nemen in de hel en zonder noemenswaardige letsels terug te keren?
Nee? Het werkt zo: u gaat op een stoel zitten met uw voeten in een
badje water. Uw schoenen houdt u gewoon aan. U neemt een kat op
schoot, kijkt het dier intens in de ogen, alsof u het een oneerbaar
voorstel wilt doen, u wacht enkele seconden et voilà: u zit
op de highway to hell. Zo simpel is het. ‘Constantine’, de
nieuwe film met Keanu Reeves, zit vól met dergelijke interessante
wetenswaardigheden. De man geeft er zelfs een uitleg bij: “Water
dient als geleidende vloeistof om naar de andere wereld te glijden.
En katten bevinden zich sowieso al met één poot in dit universum en
een tweede in de hel.” Uh-huh. Daarom dat die beesten altijd je
meubels kapot krabben, waarschijnlijk. ‘Constantine’ is de beste
komedie die ik het voorbije jaar heb gezien. Of het ook allemaal zo
grappig bedoeld was, is een weliswaar andere vraag, maar
toch…

Reeves speelt John Constantine, een soortement leek-exorcist die
z’n dagen vult met het uitdrijven van demonen, het roken van
sigaretten en mistroostig voor zich uitstaren. Constantine heeft
het z’n hele leven lang al niet voor de wind gehad: vanaf z’n
kindertijd zag hij al duivels en engelen op aarde rondlopen en toen
hij in z’n tienerjaren genoeg had van z’n griezelige visioenen en
zelfmoord probeerde te plegen, kwam hij zelfs even in de hel
terecht. Volgens de logica van de katholieke leer is Constantine’s
ziel verdoemd tot in de eeuwigheid – hij had maar geen zelfmoord
moeten willen plegen – maar de sukkelaar probeert nu z’n hemel
opnieuw te verdienen door demonen te bestrijden. De laatste tijd is
er overigens haast bij, want Constantine heeft longkanker en niet
lang meer te leven. Hij maakt kennis met Angela Dodson (Rachel
Weisz), een politieagente wiens tweelingzus zichzelf van een
torengebouw wierp. Maar was het wel zelfmoord, of zit er toch een
satanisch complot achter?

‘Constantine’ borrelt zodanig over van de flagrante nonsens dat ik
maar moeilijk kan geloven dat de regisseur, Francis Lawrence, dit
allemaal ernstig bedoeld heeft. Vergeet ‘Meet The Fockers’ – wie
écht eens de tranen over de wangen wil voelen stromen, moet
hiernaar gaan kijken. Een paar voorbeelden? Keanu Reeves die een
stervende demon (hoe kunnen demonen trouwens sterven?) de absolutie
dreigt te geven indien die geen informatie loslaat: ‘Talk, or
I’ll send you straight to heaven!’ Een duivelse bijbel, die
dikker blijkt te zijn dan de onze. Reeves die z’n polsen
oversnijdt, enkel om vervolgens rustig een sigaretje op te steken
en die uiteindelijk uit te drukken in een plasje van z’n eigen
bloed. Tilda Swinton als aartsengel Gabriël die Constantine
vriendelijk uitlegt dat: ‘You’re fucked, John.’ Exorcismes
die blijkbaar niets méér inhouden dan het bezeten slachtoffer
stevig in bedwang houden terwijl je steeds opnieuw herhaalt: ‘In
nomine Patri, et Filii, et spiritus sancti’, allicht omdat de
scenaristen geen andere woorden kenden in het Latijn. Zelfs de
rekwisieten van de film zijn gillers: een verguld kruisvormig
pistool! Een gouden boksbeugel met kruisjes op de knokkels! En hoe
minder we zeggen over het optreden van Peter Stormare als Satan
zelve, hoe beter. Indien Monty Python destijds een parodie op een
horrorfilm had gemaakt, dan zou die er waarschijnlijk ongeveer
hebben uitgezien als ‘Constantine’.

Blijft daar wel de vraag: was dit bedoeling? Wilde Lawrence echt
een pastiche maken? Ik weet het nog zo net niet – als je het
internet zo eens afschuimt, kom je in ieder geval heel wat fanboys
tegen die verzot zijn op het stripverhaal waarop de prent gebaseerd
is (‘Hellblazer’), en die alles van a tot z serieus nemen. Het zal
er wel allemaal van afhangen met welke mentaliteit je gaat kijken,
maar ik was niet de enige in de zaal die regelmatig hardop zat te
lachen. Dit keer ligt het dus niet alleen aan mij.

Keanu Reeves is z’n eigen houterige zelf als het titelpersonage.
Hij declameert z’n dialogen alsof hij achter elk zinnetje “dude”
wil zeggen en zich maar nét kan inhouden, en voor het overige weet
hij altijd een uitgestreken gezicht te bewaren, zelfs terwijl hij
gebombardeerd wordt met karrevrachten van de meest penetrant
aromatische bullshit. Zelden heb ik trouwens een longkankerpatiënt
gezien die nog zo fysiek fit is – af en toe zien we Constantine
vervallen in een hoestbui, waarna de brave man een slok van een
fles hoestsiroop neemt en hij er weer tegen kan voor een robbertje
vechten met een kleurrijk hellecreatuur. Leading lady Rachel
Weisz brengt het er iets beter vanaf, maar dat kan ook te maken
hebben met het feit dat Lawrence er een punt van maakt haar bij
elke gelegenheid witte kleren aan te trekken, om haar vervolgens in
water terecht te doen komen. Wet t-shirts ahoi!

Francis Lawrence begon z’n carrière als regisseur van videoclips
(onder andere die voor Britney Spears’ ‘Toxic’), en dat valt eraan
te merken: hij kiest voor een bombastische, hevig gestileerde look,
waarin sigarettepeuken in slow motion op de grond vallen en er
bizar vaak gebruik wordt gemaakt van verticale overhead shots:
beelden die dus récht naar beneden worden gefilmd. Waar dat goed
voor is, is mij een raadsel, maar goed. Op z’n minst weet Lawrence
te vermijden dat hij z’n camerahoeken en montage zo hip en flashy
in elkaar gaat steken dat we als publiek niet meer kunnen volgen,
een ziekte waar andere regisseurs die in ditzelfde genre werken al
wel eens last van hebben.

‘Constantine’ is een rotslechte horrorfilm, een geweldige komedie
en zonder meer het langste anti-rookspotje ooit gemaakt. Er valt
wel van te genieten, veronderstel ik – ik heb me niet verveeld, en
gelàchen, mensen. Maar gelàchen! Wie op zoek is naar een
samenhangende plot, personages of een werkelijk bedreigende
atmosfeer in een werkelijk griezelige film, moet echter elders
zijn. Weet dus waar u aan begint.

http://constantinemovie.warnerbros.com/