Tilda Swinton vertolkt een dubbele rol in de gotische tragedie The Eternal Daughter. Een door mist omringd hotel in Wales vormt de setting voor de evocatie van een intense karakterstudie in dit “huis clos”. Toch verwacht Joanna Hogg heel wat geduld van haar kijkers voordat de mist uiteindelijk opklaart.
Na The Souvenir uit 2019 en het vervolg uit 2021, keert Joanna Hogg voor een laatste keer terug naar de personages uit haar tweeluik, en dan vooral naar Julie en haar moeder Rosalind. The Eternal Daughter focust dan ook op deze moeder-dochterrelatie in al haar complexiteit. Julie, een filmmaker die aan een nieuw script wil starten, verblijft samen met haar moeder in een hotel dat vroeger het ouderlijke huis was waarin Rosalind opgroeide tijdens WOII.
Tilda Swinton vertolkte in The Souvenir-films al de rol van de moeder, maar omdat Julie in The Eternal Daughter ouder is, wordt ook zij hier vertolkt door Swinton zelf (in plaats van door haar dochter Honor Swinton Byrne). Naast de voor de hand liggende technische beperkingen die dit met zich meebrengt – moeder en dochter zijn namelijk nooit samen in beeld te zien – zorgt de dubbele vertolking voor stuntelige dialogen en een onbehaaglijke kijkervaring. De opnames van de film vonden in het geheim plaats tijdens de COVID-pandemie, maar Joanna Hogg zette de opgelegde beperkingen naar haar eigen hand. Zo toont de film op één scène na maar drie acteurs en speelt het verhaal zich af op een enkele locatie, wat alleen maar bijdraagt aan de bedrukkende en besloten sfeer van de film.
Net als in andere beroemde hotelfilms, zoals The Shining, voelt het verblijf van Julie en haar moeder aan als een ontsnappen uit tijd en ruimte. Het is niet duidelijk hoe lang ze er verblijven en waar het hotel zich juist bevindt. Ook de afwezigheid van andere gasten zorgt ervoor dat de focus op de twee personages ligt en dan vooral op het aanwakkeren van hun herinneringen. De film speelt zo met de onbetrouwbare aard van het menselijke geheugen, hoe herinneringen ons bijblijven, hoe verhalen verder verteld worden en zo een eigen leven gaan leiden in de gedachten van nabestaanden.
Op weg naar het hotel doorkruist Julies taxi mistige wegen en donkere bossen. Vergezeld door de onheilspellende soundtrack komt de gotische esthetiek van de film zo meteen naar boven. In het hotel wordt deze sfeeropbouw doorgezet wanneer Julie en haar moeder zich settelen in de donkere ouderwetse kamers. Spiegelshots plaatsen de twee vrouwen tegenover elkaar waardoor geen enkele gezichtsuitdrukking aan de lens voorbijgaat. ’s Nachts worden de spookachtige gangen gehuld in een mysterieus groen neonlicht en verstoren obscure geluiden Julies nachtrust. Op deze manier maakt Joanna Hogg van het hotel zelf een levend personage dat zich in verschillende gedaanten hult naargelang het verhaal vordert.
Bovenal gaat dit om een studie van vrouwelijke relaties en vooral hoe de maatschappelijke verwachtingen ervoor zorgen dat vrouwen eerder blijven vastzitten in hun zorgende rol als dochter, moeder of vriendin, zelfs als zij deze rol niet meer moeten vervullen. Zo ook reflecteert Julie over de afwezigheid van eigen kinderen die later voor haar zouden kunnen zorgen. Eigen aan Joanna Hogg komt de film traag op gang en moet je als kijker beetje bij beetje de details samen puzzelen. De voorspelbare ontknoping laat toch heel wat aan de verbeelding over, waardoor The Eternal Daughter eerder berust op de acteerprestaties van Tilda Swinton dan op een doordacht en baanbrekend scenario.
