Het Amerikaanse metaltuig van Lamb Of God timmert al ruim tien jaar aan de weg, maar heeft met hun nieuwste album een brokje metaal afgeleverd dat zonder twijfel de (voorlopige) kroon op het werk genoemd mag worden. Wie op zoek is naar technisch sterke, intelligente progmetal met een forse scheut death en thrash, sturen we onmiddellijk door naar Ashes Of The Wake.
Lamb Of God maakte vorig jaar al brokken in de scène met hun tweede album As The Palaces Burn, maar de recensenten die het vijftal in 2003 al met superlatieven bedolven, verslikken zich nu waarschijnlijk in de vooruitgang die Lamb Of God sindsdien nóg gemaakt heeft. Die hoorbare vooruitgang heeft niet enkel met het technische kunnen van de band te maken, maar ook met de vettige maar ongelooflijk strakke productie van dit album.
Wij verslikten ons overigens ook toen we de band zich voor de eerste keer met muzikale razernij op gang hoorden trekken op opener “Laid To Rest”. Toen wisten we nog niet dat het beste materiaal nog moest komen. Nummer twee “Hourglass”, bijvoorbeeld, trekt de thrash metal-formule open tot een magistraal gitaarstuk. Omgekeerd maken die eerder klassieke thrash-stukken het juist zo lekker rammen in “Now You’ve Got Something To Die For”. “One Gun” herbergt zowaar de beste anti-Bush tonen die metal te bieden heeft, tenminste als we Megadeth even vergeten.
De beste momenten op Ashes Of The Wake zijn die wanneer Lamb Of God minstens voor een gedeelte van het nummer een kleine versnelling lager schakelt en de intensiteit van melodie en ritme nog beter tot zijn recht komt. “Omerta” is zo’n eerste hoogtepunt, “Break You” een tweede. Ook “What I’ve Become” huist enkele lekkere tragere gitaargrooves. Opnieuw een vaartje sneller, maar ook vreselijk lekker is “Faded Line”, alsook het technische meesterwerkje “Blood Of The Scribe”. In deze nummers verzorgt Lamb Of God metalcore in de lijn van In Flames, maar dan wel van de meest brutale en zwaarste soort.
Dat Lamb Of God wel eens één van de nieuwe grootheden in de metalwereld zou kunnen worden, toont zich ook in de gastverschijningen van halfgoden Chris Poland (Megadeth) en Alex Skolnick (Testament) tijdens het instrumentale titelnummer. Niet dat gitaristen Mark Morton en Willie Adler die steun nodig hadden, want de gitaren klinken al het gehele album majestueus en krachtig, maar het staat altijd mooi in de credits. Afsluiter “Remorse Is For The Dead” is zonder meer het beste nummer van Ashes Of The Wake, en dat wil op dit album iets zeggen. Van de zachtjes opbouwende intro tot de woedende climax: alles zit precies op zijn plaats, inclusief ‘de ballen’ en ‘het hart’.
Ashes Of The Wake verdient een vermelding in de nieuwjaarsbrief van elke metalhead en elke avontuurlijke muziekliefhebber. Diegenen die de plaat gemist hebben weten bij deze alvast wat er op hun kerstlijstje zou mogen staan. “Zie het lam Gods dat de zonden van de wereld wegneemt”, sinds kort ook met fantastische soundtrack. Amen.
