Dit derde en – zo is ons beloofd – laatste hoofdstuk in de
‘American Pie’-serie wordt in onze zalen gedropt onder de titel
‘American Pie 3: The Wedding’, wellicht omdat men het doelpubliek
niet vertrouwt om te begrijpen dat een film met een afwijkende
titel toch tot dezelfde reeks kan behoren. De ‘Pie’ films hebben,
om het beleefd uit te drukken, nooit tot m’n favorieten behoord. Er
valt immers zoveel humor te puren uit middelbare school-situaties,
dat je toevlucht nemen tot boertige, volstrekt smakeloze
lolbroekerij (wil er nog iemand een trompet in z’n reet, soms?),
een gemakkelijke uitvlucht leek, een manier om te vermijden echt
iets origineels of geestigs te moeten bedenken. Toon een personage
dat zwaar aan de schijterij zit, en je zùlt gelach krijgen, altijd
en overal. Dat is nu eenmaal een menselijke reactie. Maar dat is
dan een lach die je niet hebt verdient. Je hebt geen humoristische
scène op poten gezet, maar enkel ingespeeld op de meest puberale
instincten van de mensen in de zaal. De eerste twee ‘American
Pie’-films waren uit dat soort van scènes opgetrokken, zonder dat
er verder iets aanwezig was dat alles verantwoordde. ‘American
Wedding’ was dan ook een min of meer aangename verrassing. Af en
toe zat er een geslaagde scène in – wie had dat ooit gedacht? Met
veel goeie wil kon je zelfs de eenvoudige, charmante film zien die
‘American Wedding’ had kunnen zijn indien hij tot een andere
franchise had behoord.
Het is drie jaar na de gebeurtenissen in deel twee. Jim en
Michelle wonen samen bij Jims ouders, en de onfortuinlijke
jongeman, die tijdens de voorbije twee films vroegtijdig klaarkwam,
een taart neukte, z’n hand aan z’n penis vastlijmde en een trompet
in z’n anus gesjouwd kreeg, vindt dat het tijd wordt om hun relatie
een stapje verder te zetten. Tijdens de opmerkelijk geestig
geregisseerde openingsscène, vraagt hij Michelle ten huwelijk.
Volgen daar de voorbereidingen, waarin een jurk op het laatste
nippertje gekocht moet worden, een vrijgezellenfuif uit de hand
loopt, Jim wanhopig de goedkeuring van zijn aanstaande schoonouders
wil krijgen, Filch op zoek gaat naar een lief en iedereen z’n
uiterste best doet om de beruchte Stifler toch maar van het
huwelijk weg te houden.
‘American Wedding’ begint vrij aardig, met een oprecht geestige
opener (Eugene Levy is onbetaalbaar als Jims vader!), en vervolgens
een aantal kleine momentjes die goed getroffen zijn. De dialogen
tussen Jim, Michelle en hun vrienden van vroeger, Filch en Kevin,
klinken alsof ze echt zouden kunnen plaatsvinden, en zijn af en toe
ook goed gevonden. Voorbeeld: “Filch, wat ga jij doen met je
NYU-diploma?” Filch, doodernstig: “In een kadertje hangen.”
Wellicht de meest subtiele grap in de hele reeks, maar wel één van
de beste.
Maar dan komt Stifler ten tonele. Gespeeld door Seann William
Scott, een zelfverklaard acteur die zo irritant is dat hij zelfs
van Ghandi klappen zou krijgen, is Stifler het soort van persoon
voor wie je de straat zou oversteken om ‘m te vermijden. Als die
vent aan de deur belt, doe je de lichten uit en ga je onder de
vensters liggen om te doen alsof je niet thuis bent. Stifler is
luid, vulgair, volkomen onleuk en ergerlijk. Zelfs de andere
personages weten dat, en geven er commentaar op. Maar hij krijgt
wel de hoofdrol in deze film. Waar de overige personages in ieder
geval nog een minimum aan sympathie verdienen, is het deze
levensgrote kwal waar we meer dan een uur van de 90 minuten
speelduur naar moeten zitten kijken.
En, niet toevallig, samen met het op de proppen komen van
Stifler, begint ook het niveau van de film zienderogen te dalen,
tot we dieptes bereiken waar zelfs de makers van ‘Van Wilder’ niet aan wilden denken. Die
van ‘Scary Movie’ wel, dàt was nog erger. De lieve, onschuldige en
soms grappige scènes uit het begin van de film, moeten nu
plaatsmaken voor situaties waarin schaamhaar in de bruiloftstaart
belandt en waarin (tromgeroffel, we hebben een winnaar!) er stront
wordt gegeten, jawel!
En dat alles is jammer, omdat er voor het overige echt wel
potentieel in ‘American Wedding’ zat. Er bestaat een aangename
wisselwerking tussen de overige acteurs, met als uitschieter de
fantastische Eugene Levy, die een sitcom op zichzelf verdient als
“Jim’s dad”, en hier en daar krijgen we zeer leuke one-liners,
genre: “love isn’t just a feeling. It’s shaving your balls.”
Onder de drek die het personage van Stifler met zich meebrengt,
schuilt er een goed geaard romantisch komedietje in ‘American
Wedding’. Maar de pogingen van dat komedietje om tevoorschijn te
komen, worden getorpedeerd, telkens Seann William Scott z’n
onwelkome smoel laat zien. De filmografie van deze veelzijdige,
getalenteerde acteur toont, buiten de drie ‘American Pie’-films,
ook nog ‘Road Trip’, ‘Evolution’ en ‘Dude Where’s My Car’. Om u
maar te vertellen dat Edward Norton voorlopig nog niet al te veel
concurrentie te vrezen heeft. Het moment waarop we Stifler
uitgebreid zien kauwen op een verse hondendrol, is iconisch op z’n
eigen manier: het duidt een nieuw dieptepunt in de filmgeschiedenis
aan – zo ver willen mensen dus gaan om u toch maar aan het lachen
te krijgen. Ik durf er niet aan te denken hoe men gaat proberen om
dat moment nog te overtreffen. Maar dat gaat wél gebeuren, zeker
weten.
http://www.americanpiemovie.com/
